อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 10 วันที่ 24 ธ.ค. 55
“ปล่อยมันไปก่อน ให้ฉันหาทางเอาเมมโมรี่การ์ดที่มันถ่ายเอาไว้มาได้ก่อน มันหลังหักแน่” โอตี่ขบกรามแน่นด้วยความแค้น...ในเวลาต่อมา ไทมาถึงบ้านพักของปลายฟ้าตามนัด แต่เห็นกับข้าวเพียงอย่างเดียวตั้งอยู่บนโต๊ะอาหารถึงกับบ่นอุบว่าเมื่อไหร่จะได้กิน หิวจนท้องกิ่วแล้ว
“หิวก็เข้ามาช่วยกันทำสิ...ฉันมือเป็นระวิงแล้ว”
ไทยังไม่ทันจะขยับไปไหน มีกลิ่นอาหารไหม้โชยออกมาจากในครัว ปลายฟ้าตาเหลือก ร้องเอะอะลั่นสตูเนื้อของเธอสงสัยจะไหม้ แล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน ไทจะเดินตามแต่เหลือบไปเห็นพัดยืนมองอยู่ที่ชายหาด เดินเข้าไปถามด้วยอาการนอบน้อมว่ามีธุระอะไรกับเขาหรือ เธอไม่มีธุระอะไร แค่อยากจะมาเจอเขาเท่านั้น
“คุณพัดครับ ผมไม่เหมาะสมกับคุณหรอก”
“ทำไม...เพราะฉันอยู่ในฐานะที่ดีกว่าหรือ”
“ไม่ใช่ครับ...เพราะผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะยืนเคียงคู่คุณต่างหาก อย่างผมเป็นได้เต็มที่ก็แค่ลูกจ้างที่คอยดูแลคุณเท่านั้น” ไทตัดบัวไม่ให้เหลือเยื่อใย แต่พัดยังคงดื้อดึงไม่ยอมแพ้ สุดท้ายเขาจำต้องตัดบท
“เราอย่ามาเสียเวลาในเรื่องที่มันมองไม่เห็นตอนจบเลยครับ”
พัดถึงกับอึ้ง จังหวะนั้น ปลายฟ้าออกมาจากครัว ไม่เห็นไท จึงออกตามหา เจอทั้งคู่กำลังยืนคุยกันอยู่ที่ชายหาด รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกที่คอน้ำตาเริ่มเอ่อ ทั้งสามคนต่างจ้องมองกันนิ่ง ปลายฟ้าน้อยใจ หันหลังกลับ
“แล้วปลายฟ้าล่ะ คุณรู้สึกอย่างไรกับเธอ”
“เธอ...เป็นเพื่อนผม” ไทพูดไม่เต็มปากนักพัดเองก็รู้ว่าเขาปากกับใจไม่ตรงกัน น้ำตาเริ่มเอ่อ เขาไม่อยากเห็นน้ำตาผู้หญิงกลัวใจอ่อน จึงขอตัวกลับ เธออยากจะรั้งเขาไว้ แต่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ ได้แต่ปล่อยให้เขาเดินจากไป เรียวซึ่งเห็นเหตุการณ์โดยตลอด เดินเข้ามาหาพัด
“เขายืนยันเหมือนเดิม”
“ฉันไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ” พัดยืนมองทะเลที่มืดมิด ปล่อยให้น้ำตาไหลพราก
ooooooo
ปลายฟ้ากลับมานั่งซึมน้ำตาคลอเบ้าอยู่ในครัว นึกน้อยใจเรื่องไท และคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรสู้พัดได้ สักพักไทตามเข้ามา
“มานั่งทำอะไรอยู่ล่ะ ยายบ๊อง...ฉันหิวแล้วนะ”
ปลายฟ้าปาดน้ำตาทิ้ง หันมายิ้มด้วยความดีใจ “หัวหน้า...หิวก็มาช่วยกันทำสิ”
ทั้งคู่ช่วยกันทำอาหารไปหยอกล้อกันไปอย่างมีความสุข ในที่สุดอาหารสารพัดชนิดทยอยออกมาตั้ง
บนโต๊ะ เทียนถูกจุดขึ้นรอบบ้าน ต่างฝ่ายต่างป้อนอาหารให้กันสนุกสนาน จากนั้นปลายฟ้าหยิบแชมเปญขึ้นมาเปิด ไทสงสัยไปเอามาจากไหน
“บ้านที่ไปสอนดนตรีเด็ก เขาให้มาตั้งนานแล้วกะว่าจะเอาไว้เปิดตอนสอบชิงทุนได้ แต่วันนี้เป็นวันสำคัญกว่า” ทั้งคู่มองสบตากันลึกซึ้ง แล้วยกแก้วแชมเปญขึ้นชนกัน ดื่มฉลองให้กับการได้พบกันอีกครั้ง
“ฉันมีอะไรจะให้หัวหน้าด้วยล่ะ...ยืนขึ้น แล้วหลับตาด้วย”
ไททำตามอย่างว่าง่าย ปลายฟ้าเดินไปหยิบเนกไทที่ซื้อไว้เมื่อตอนกลางวันมาผูกให้เขา แล้วบอกให้ลืมตาได้ เขาก้มมองเนกไทเส้นสวยที่คอ ยิ้มชอบใจ
“ขอบใจนะ...ฉันไม่มีอะไรให้เธอเลย”
“ใครบอก นี่ไง...หัวหน้าให้ฉันมาตั้งเกือบสองปีแล้ว” ปลายฟ้าโชว์สายเชลโล่ที่เขาซื้อให้
“นี่เธอยังเก็บไว้อีกหรือ”
“แน่นอน...ฉันจะใช้มันเดินทางไปสู่ปลายฟ้าตามที่หัวหน้าเคยบอก...มา...ดื่ม” ปลายฟ้ายิ้มมีความสุขยกแก้วแชมเปญขึ้นชนกับแก้วของไท หลังจากอิ่มหนำสำราญกับมื้อค่ำ ทั้งคู่ชวนกันไปนั่งดื่มแชมเปญต่อที่ริมหาด นั่งฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งไปจิบแชมเปญไปด้วยจนกระทั่งหมดขวด
“หมดก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า”
ปลายฟ้ายิ้มเจ้าเล่ห์ หันไปคว้าไวน์อีกขวดหนึ่งจากด้านหลัง “ยัง...ยังไม่หมด นี่ยังมีไวน์อีกขวด...ลืมบอกไปว่าเจ้าของบ้านเขาให้มาสองขวด ขวดนี้กะเปิดวันขึ้นเครื่องบิน แต่...”
“วันนี้สำคัญกว่า” ไทแย่งพูด ปลายฟ้าหัวเราะชอบใจ รินไวน์ใส่แก้วให้เขาและตัวเอง
ไทมองไปยังทะเลอันมืดมิดเบื้องหน้า “เวลามืดเราก็มองไม่เห็นปลายฟ้า ต้องรอมันจนกว่าจะสว่างเหมือนกับมันต้องการให้เราพักบ้าง...พักจากความเหนื่อยที่ต้องพยายามขวนขวายไปให้ถึงมัน เธอว่าไหม?” ชายหนุ่มหันกลับมาอีกที ปลายฟ้าเมาหลับไปแล้ว...
ด้านโอตี่เซ็งจัด มีเรื่องให้ต้องกังวลมากมาย ไหนจะต้องแบ่งเงินค่ายาเสพติดให้พีท ไหนจะต้องรอดักฟังโทรศัพท์บุ๊น มีการเคลื่อนไหวอะไรหรือเปล่า รอไปรอมาชักทนไม่ไหว ตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด
“โอ๊ย...ลุงบุ๊น...โทรศัพท์บ้างสิลุง วันๆจะไม่คุยกับใครเลยหรือไง”
เบตตี้ต้องปลอบให้ใจเย็นๆ พลันเครื่องดักฟังโทรศัพท์ส่งสัญญาณกะพริบเตือนว่ามีการโทร.ออก ทั้งคู่
คอยฟังอย่างตั้งใจ ได้ยินเสียงบุ๊นถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง จากนั้นมีเสียงตอบจากหญิงสาวว่าอาการของชายปริศนาคนนั้นดีขึ้นมาก พอบุ๊นรู้ว่าเขายังไม่หลับก็ขอคุยด้วย
“เป็นไง...มนัส คิดถึงลูกสาวแล้วใช่ไหม”
โอตี่ซึ่งดักฟังโทรศัพท์อยู่ถึงกับตาโตด้วยความดีใจ “มนัส...กับลูกสาว...ไพ่ใบสุดท้าย”
“ให้ฉันเข้าไปจัดการมันเลยไหม” เบตตี้เสนอตัว โอตี่ห้ามไว้ เราต้องหาตัวลูกสาวนายมนัสให้เจอเสียก่อน นักฆ่าสาวชักหงุดหงิดเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าต้องไปหาถึงอเมริกา เขายังไม่ได้พูดสักคำว่าจะให้ไปตามถึงที่โน่น คนที่จะรู้ว่าลูกสาวนายมนัสอยู่ที่ไหน ต้องเป็นคนที่ลุงบุ๊นไว้ใจ ดังนั้น เขาจะส่งลิลลี่ไปสืบเรื่องนี้เอง
ooooooo
ปลายฟ้าหลับเพลินไปหน่อย ตาลีตาเหลือก ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแทบแย่ แต่ก็ยังมาทำงานสายจนได้ เธอเคาะประตูห้องเจ้านายเข้าไปเพื่อรับมอบหมาย งานที่จะต้องทำ ลิลลี่ซึ่งนั่งอยู่ในห้องนั้นด้วยทั้งแปลกใจและตกใจปนกันเมื่อรู้ว่าเลขาฯหน้าห้องคนใหม่ของเจ๊พัดคือปลายฟ้า พัดไม่สนใจอาการของลิลลี่ รีบสั่งงานทันที
“ปลายฟ้า...ฉันจะออกไปรับรองลูกค้าจากเมืองจีนที่บอกไว้ เธอไปจัดการเอกสารกับเรื่องสถานที่และอาหารให้เรียบร้อยด้วย แล้วตามฉันไปที่รถ”
ปลายฟ้ารับคำ แล้วออกจากห้อง ลิลลี่มองตาม ก่อนจะหันมองพัดด้วยความเห็นใจ
อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 10 วันที่ 24 ธ.ค. 55
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา บทประพันธ์ / บทโทรทัศน์ : ภูมิแผ่นดินละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา กำกับการแสดง : เฉิด ภักดีวิจิตร
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา แนวละคร : แอ็คชั่น โรแมนติก ดราม่า
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ดำเนินงานสร้าง : อาหลอง จูเนียร์
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ดูแลงานสร้าง : บุญจิรา ตรีติยะ
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ออกอากาศ : พุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ