อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 11
ทั้งมังกรและอาเพียวถึงกับอึ้งมองสบตากันด้วยสีหน้าเป็นกังวล...ด้านฉัตรต้องการจะรู้ให้ได้ว่าห้องลับที่ไทว่ามี อะไรอยู่ข้างใน รีบขับรถไปรับคู่หูแต่เช้า เล่าแผนการให้ฟังระหว่างทางไปบ้านบุ๊น คู่หูไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดนี้สักเท่าใด แน่ใจหรือว่าอยากจะทำแบบนี้จริงๆ
“แน่ใจสิวะ ไม่เข้าถ้ำเสือก็ไม่ได้ลูกเสือน่ะสิ... เดี๋ยวถึงแล้วเอ็งจอดซุ่มคอยข้าอยู่ข้างนอกก็แล้วกัน”
“ไม่ต้องบอก ฉันก็ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว” คู่หูยิ้มกวน...
ขณะที่ฉัตรกับคู่หูบ่ายหน้ามายังบ้านบุ๊น เจ้าของบ้านกำลังจะไปเดินออกกำลังกายเหมือนที่เคยทำทุกเช้าโดยมีอาฮวด ไท และบอดี้การ์ดอีกสองคนตามประกบ ก่อนจะไปบุ๊นหันมาสั่งแม่บ้าน
แม่บ้านรับคำ มองเจ้านายใหญ่เดินออกจากบ้านไปทางริมชายหาด...
คล้อยหลังไม่นาน ฉัตรมาถึงบ้านบุ๊น บอดี้การ์ดหน้าบ้านจำได้ว่าเป็นตำรวจเพราะเคยเห็นเขามาเมื่อ วันก่อน ถามว่ามีธุระอะไร ฉัตรจะขอพบท่านประธานบุ๊น
“ท่านไม่อยู่ ไปออกกำลังกาย”
“คงไม่ได้ไปทั้งวันมั้ง” ฉัตรตื๊อสุดฤทธิ์จะขอพบบุ๊นให้ได้ บอดี้การ์ดเห็นว่าท่านไปไม่นานอีกครู่เดียวก็กลับจึงยอมให้เขาเข้าไปรอในบ้าน อีกมุมหนึ่งหลังพุ่มไม้ห่างกันไม่มากนัก อาเพียวเข้ามาถามสายสืบของมังกรซึ่งซุ่มดูอยู่ว่ามีเหตุการณ์อะไรไหม
“ท่านประธานบุ๊นไปออกกำลังกาย ตำรวจอ้วนนั่นเข้าไปในบ้าน”
อาเพียวมองเข้าไปในบ้านบุ๊นสีหน้าครุ่นคิด
ooooooo
อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 12
“ห้องนั้น...อืม ไอ้ไทบอกว่าอยู่ชั้นล่างนี่หว่า”
พลันเหลือบไปเห็นห้องห้องหนึ่งอยู่ด้านในสุดของตัวบ้าน ฉัตรเหลียวซ้ายแลขวาเห็นปลอดคน ค่อยๆย่องเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง...
ในขณะที่ฉัตรกำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่ในบ้านบุ๊น ที่บริษัทเจ้าหยาง พัดมาถึงห้องทำงานด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อรู้เรื่องที่พีทถูกรุมทำร้าย หนำซ้ำเรียวก็ให้ความกระจ่างอะไรไม่ได้ว่าใครเป็นคนทำและทำเพื่ออะไร
“เมื่อไหร่จะจบเรื่องแบบนี้เสียทีนะ” พัดบ่นอย่างเอือมระอา หันไปสนใจงานบนโต๊ะ เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมาก เรียวรู้งานจึงถอยออกไปจากห้อง ปลายฟ้ารอท่าอยู่แล้วปรี่เข้ามาถามว่าเขาจะไปเจอไทหรือเปล่า
“คิดว่าเจอ...มีอะไรหรือครับคุณปลายฟ้า”
หญิงสาวอยากจะฝากเรียวไปเตือนเขาด้วยว่าเย็นนี้อย่าลืมนัดกับเธอ แต่ด้วยความเขินอายไม่กล้าเอ่ยปาก ได้แต่ส่ายหน้าเป็นทำนองว่าไม่มีอะไร...
ทางด้านฉัตรถึงกับตาค้างเมื่อเห็นกรุสมบัติในห้องลับของบุ๊น มีหัวสัตว์สตัฟฟ์ติดไว้ตามเสาห้องเต็มไปหมด นอกจากนี้ยังมีของเก่าแก่ รวมทั้งปืนสารพัดชนิด หมวกล่าสัตว์ และภาพถ่ายสมัยก่อนอีกมากมาย เขาเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานแล้วเริ่มค้นหาเบาะแส เจอรูปถ่ายระหว่างการออกล่าสัตว์ มีบุ๊น มังกร เทอด และนายมนัส
“นี่คงเป็นบุ๊น แอนด์ เดอะแก๊งสินะ” ฉัตรพึมพำ แล้วจัดแจงเก็บรูปนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ แต่เกิดเปลี่ยนใจ เอาใส่ไว้ที่เป้ากางเกงแทน เขาค้นต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งพบโฉนดที่ดินที่ปากช่อง 3 ฉบับ ชื่อเจ้าของด้านหลังโฉนดเป็นชื่อบุ๊นทั้งหมด ฉัตรเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ ใกล้กับโฉนดมีพินัยกรรมของบุ๊นวางอยู่ ถ่ายรูปเก็บไว้เช่นกัน ค้นหาบนโต๊ะจนพอใจ ฉัตรหันไปที่ตู้เอกสาร แต่ยังไม่ทันลงมือรื้อค้น มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง
“หาเจอหรือยัง”
ผู้กองเฒ่าสะดุ้งเฮือกหันขวับมามอง ไม่ทันระวังตัวเจอพานท้ายปืนของบุ๊นอัดเต็มหน้าถึงกับทรุดฮวบ
ooooooo
ฉัตรถูกปลุกให้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำถังเบ้อเริ่มสาดใส่หน้า หันมองข้างๆเห็นคู่หูในสภาพบอบช้ำไม่ต่างกันถูกมัดมือไพล่หลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ตรงหน้ามีบุ๊น อาฮวด ไท และบอดี้การ์ดอีก 2 คนยืนมองท่าทางเอาเรื่อง
“ตื่นแล้วหรือ...ผู้กองเข้ามาในห้องทำงานผมทำไม” บุ๊นเสียงกร้าว
“ผมหลงทาง” ฉัตรที่หน้าตาบวมปูดยังไม่วายปากแข็ง บุ๊นไม่พอใจมาก หันไปพยักพเยิดให้อาฮวด
ลงมือซ้อมคนหลงทางอีกครั้ง ไทอยากจะเข้าไปช่วยแต่ทำไม่ได้
“นี่แกกล้าซ้อมตำรวจเลยหรือ” ฉัตรขู่
“จริงสิ...ฉันลืมไป...งั้นฉันให้คนอื่นซ้อมแทนก็แล้วกัน...ไท” อาฮวดส่งสายตาให้ไทมารับช่วงแทน ชายหนุ่มสีหน้าไม่สู้ดีนัก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฉัตรรู้ว่าไทไม่กล้าทำร้ายตนเอง จึงพูดเป็นนัยๆ
“เอาสิ...ใครก็ได้มาเลย...แกชื่ออะไรนะ...อ๋อ ไท...มา...ข้าไม่กลัวเจ็บหรอก”
ไทรีๆรอๆไม่กล้า แต่พอเห็นสายตากร้าวของบุ๊นแล้วจำต้องลงมือซ้อมฉัตร ทั้งคนซ้อมและคนถูกซ้อมต่างน้ำตาคลอ ฝ่ายหนึ่งด้วยความสงสารขณะที่อีกฝ่ายเจ็บจนแทบกระอัก ในที่สุดความเจ็บชนะ ฉัตรยอมเปิดปาก
“ก็ได้ ผมเข้ามาหาหลักฐานบางอย่างเกี่ยวกับคดีที่ยิงลูกสาวคุณ คดีที่คุณถูกลอบยิง คดีสังหารนาย
เจียง แล้วก็รวมไปถึงคดีเก่าๆ” ขาดคำ ฉัตรหมดสติ ไทเป็นห่วงเขามากแต่ต้องเก็บอาการไว้ บุ๊นสั่งให้ค้นตัวฉัตรดู ไม่พบอะไรนอกจากปืนเพราะเขาเอารูปยัดไว้ในเป้ากางเกง ในเมื่อเขาไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไร บุ๊นจึงสั่งให้ปล่อยไป ไทแอบถอนใจโล่งอก รับรู้ได้ทันทีว่าบุ๊นเป็นคนเหี้ยมโหดและเลือดเย็นจนอดหวั่นใจไม่ได้
จากนั้น บุ๊นเรียกอาฮวดเข้าไปในห้องลับเพื่อดูว่ามีอะไรหายหรือเปล่า พอรู้ว่ามีเพียงรูปถ่ายใบหนึ่งหายไป บุ๊นถึงได้ทรุดตัวลงนั่งผ่อนคลายขึ้น หันไปถามอาฮวดว่าตอนนี้มังกรเป็นอย่างไรบ้าง
“เงียบครับ ยังไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวอะไรเลย”
“แปลกจัง...ติดต่อหมอพินิจแล้วเรียกไทกับเรียวไปพบฉันหน่อย” บุ๊นสั่งเสียงเข้ม...
ในเวลาต่อมา บุ๊นเรียกอาฮวด ไท และเรียวมาสรุปแผนการกันอีกครั้งหนึ่งเป็นครั้งสุดท้าย แล้วฝากไทให้ช่วยดูแลงานนี้ให้ดี ชายหนุ่มรับคำอย่างไม่ค่อยวางใจบุ๊นสักเท่าไหร่
“ไปจัดการได้แล้ว เออนี่ฮวด โทร.แจ้งทางนั้นด้วยว่าวันนี้เขาจะไปฉีดปลวก”
อาฮวดรับคำ จากนั้น ทั้งหมดแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตัว บุ๊นเดินมาขึ้นรถ พลางมองไทที่แยกไปขึ้นรถอีกคันหนึ่ง พึมพำกับตัวเองเบาๆ ไม่รู้จะบอกความจริงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 15 ปีก่อนกับเขาอย่างไรดี
ooooooo
ในที่สุดพี่น้องร่วมสาบานก็เปิดศึกขั้นแตกหักกัน บุ๊นเปรียบศึกครั้งนี้เป็นเหมือนการเดินหมากรุก และเป็นฝ่ายเปิดเกมบุกก่อนด้วยการส่งอาฮวดไปรับตัวหมอพินิจมาจากโรงพยาบาล ส่วนมังกรส่งโอตี่ เบตตี้และเหล่าสมุนมุ่งหน้าไปยังบ้านพักตากอากาศเป็นการโต้ตอบ
บุ๊นฉลาด อ่านเกมเดินหมากของมังกรออก วางแผนให้ไทกับเรียวปลอมตัวเป็นพนักงานฉีดปลวกแต่งกายชุดช่างและมีผ้าปิดปากปิดจมูกไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง นำรถปิกอัพหลังคาสูงแบบตู้ทึบ ภายในติดตั้งอุปกรณ์ทางการแพทย์ทันสมัยครบครันมาที่บ้านพักตากอากาศ พยาบาลออกมาต้อนรับ
“มาฉีดปลวกหรือคะ”
ไทในคราบพนักงานฉีดปลวกรับคำ บอดี้การ์ดทำทีตรวจความเรียบร้อยก่อนจะอนุญาตให้ทั้งคู่เข้าไปในบ้าน อีกมุมหนึ่งบนเนินเขาแถวนั้น สายสืบของโอตี่ซุ่มดูด้วยกล้องส่องทางไกลเห็นเหตุการณ์โดยตลอด สักพักโอตี่ เบตตี้กับเหล่าสมุนตามมาสมทบ ถามว่ามีการเคลื่อนไหวอะไรบ้าง
“ไม่มีอะไรครับคุณชายโอ มีแต่รถเข้าไปฉีดปลวก”
โอตี่พยักหน้ารับรู้ คว้ากล้องส่องทางไกลขึ้นมาส่องดู รอโอกาสเหมาะ ถึงจะบุกเข้าไป...
อ่านละคร ดุจตะวันดั่งภูผา ตอนที่ 11-12 วันที่ 28 ธ.ค. 55
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา บทประพันธ์ / บทโทรทัศน์ : ภูมิแผ่นดินละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา กำกับการแสดง : เฉิด ภักดีวิจิตร
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา แนวละคร : แอ็คชั่น โรแมนติก ดราม่า
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ดำเนินงานสร้าง : อาหลอง จูเนียร์
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ดูแลงานสร้าง : บุญจิรา ตรีติยะ
ละครเรื่อง ดุจตะวันดั่งภูผา ออกอากาศ : พุธ-พฤหัสบดี เวลา 20.25 น. ทาง ช่อง 7 สี
ที่มา ไทยรัฐ