@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 11 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 11 ธ.ค 2555

“นั่งจ้องทั้งคืนมันเหนื่อยนะครับ นอนเถอะครับ ผมสาบานว่าจะไม่เข้าใกล้คุณเกินห้าเมตร”
“ฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง”
“ผมคงพูดให้คุณพิมเชื่อไม่ได้หรอกครับ ถ้าการกระทำที่ผ่านมายังทำให้คุณไม่ไว้ใจผม ผมก็ไม่รู้จะพูดไปเพื่ออะไร ราตรีสวัสดิ์นะครับ” ฤชวียิ้มแล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ทางพิมภา พิมภามองฤชวีแล้วตัดสินใจล้มตัวลงนอนบนเตียงหันหลังให้กับฤชวี

ช่วงตีหนึ่งพิมภารู้สึกอากาศเย็นกระชับผ้าห่มเข้ากับตัว
“เย็นไปไหมเนี่ย”

พิมภาพลิกตัวกลับมาเห็นฤชวีแล้วนึกได้จึงหันไปมองทางฤชวีที่นอนขดตัวอยู่ พิมภาขยับขึ้นมานั่งมองแล้วตัดสินใจลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าห่มสำรองออกมา พิมภาเอาผ้าห่มห่มให้กับฤชวีอย่างเบามือ
“หนังหนาไม่หนาวหรือไงยะ”
พิมภาเดินกลับไปนอนที่เตียงตัวเอง มือฤชวีจับผ้าห่มขยับให้กระชับตัวแล้วยิ้มปลื้มออกมาทั้งที่ยังนอนหลับตาอยู่



เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่พิมภายังนอนหลับอยู่บนเตียง เสียงนาฬิกาปลุกดังจากห้องน้ำแต่พิมภายังเอาหมอนอุดหูจนกระทั่งมือพิมมาลามากระชากผ้าห่มออก
“นี่นายจะทำอะไร” พิมภาต่อว่าเพราะคิดว่าเป็นฤชวี แต่พอลืมตามองเห็นว่าเป็นพิมมาลาก็ตกใจ “แม่” พิมภา
หลับตาแล้วนึกได้ว่าแม่เข้ามาในห้องนอนก็ตกใจ “แม่ เข้ามาได้ ยังไงแล้ว” พิมภาหันมองทางมุมห้องไม่เห็นฤชวีแล้ว “ไปไหนแล้ว”
“ไปอาบน้ำได้แล้วไป ไม่ทำงานหรือไง”
“ไปจ๊ะ”
“เร็วๆ นะ”
พิมมาลาออกไป พิมภามองหาฤชวีแล้วเข้าไปดูในห้องน้ำ พิมภาเปิดประตูในห้องน้ำก็ไม่เห็นฤชวี
“ไปไหนของเขา”
พิมภาคว้าผ้าขนหนูเข้ามาในห้องน้ำ จะหยิบแปรงสีฟันแต่เห็นแปรงสีฟันมีบีบยาสีฟันไว้ให้แล้ว พิมภาแปลกใจหยิบขึ้นมาดู
“นายนั่นคงไม่ได้หยิบแปรงผิดหรอกนะ” พิมภามองนาฬิกา “จะสายแล้ว”
พิมภารีบแปรงฟันอย่างรีบเร่ง

พิมภาแต่งตัวเรียบร้อยออกมา เห็นภัทรพลกับภาณุวัฒน์นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะมีทั้งอาหารเช้าแบบอเมริกันเบรกฟาสท์และข้าวต้มร้อน ๆ ตั้งอยู่บนโต๊ะ พิมภาเดินเข้ามามองๆ
“โอ้โหวันนี้แม่จัดเต็ม ทั้งไทย ฝรั่งเลยเหรอ”
พิมมาลาเดินออกมาจากห้องอีกห้อง
“เปล่า ไม่ใช่ฝีมือแม่”
“พ่อกับพี่ภัทรเหรอ”
“หึ แกคิดเหรอว่าพ่อจะทำ”
พิมภาหันมองภัทรพล ภัทรพลส่ายหน้า
“อ้าว งั้นฝีมือใคร”
ฤชวีถือจานออมเล็ตออกมาวางให้ภัทรพล
“คุณพิมจะรับไข่ดาวหรือออมเล็ตดีครับ” ฤชวีถามพิมภา
“อย่าบอกนะว่าทั้งหมดนี่ฝีมือนาย” ฤชวียิ้มรับ
“ครับ คุณพิมรีบทานเถอะครับ จะได้ไปทำงาน” ฤชวีเดินไปหยิบน้ำมะเขือเทศมาวางตรงหน้าพิมภา “น้ำมะเขือเทศดีกับผิวนะครับ ตกลงไข่ดาวหรือออมเล็ตครับ”
“ไข่ดาวไม่สุกก็ได้”
“นั่งรอสักครู่นะครับ”
พิมภาหยิบน้ำมะเขือเทศมาดื่มแล้วนั่งลง มองตามฤชวีไปอย่างทึ่งๆ ภาณุวัฒน์กับภัทรพลที่นั่งขนาบอยู่ตักอาหารขึ้นชิม
“ฝีมือแฟนแกไม่เลวนะ”
“ตาต้นลุกมาตั้งแต่ตีห้าครึ่งล่ะมั้ง เพราะแม่ออกมาก็เตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว”
ฤชวีเอาผลไม้มาวางให้ภาณุวัฒน์กับภัทรพล เอาไข่ดาววางให้พิมภา
“บริการยังกับภัตตาคาร”
“ตาต้นมานั่งกินได้แล้ว พอแล้วลูก”
“ลูกเลยเหรอ” พิมภาบ่นออกมาเบาๆ
“ยัยพิม กินเร็วๆ สิ งานน่ะจะไปทำหรือเปล่า”
พิมภาได้สติมองนาฬิกา
“สายแล้ว พิมไปก่อนนะจ๊ะ” พิมภาบอกแล้วรีบลุกขึ้น
“เดี๋ยวครับ คุณพิม ผมไปด้วยครับ” ฤชวีบอก พิมภามองงง
“นายจะไป”
“ไปก่อนนะครับ”
ฤชวีจับมือพิมภาแล้วดึงออกไปเลย ภัทรพลมองตามยิ้มๆ

“แผนแม่ได้จริงๆ ด้วย เกี่ยวก้อยกันไปโน่นเลยแม่” พิมมาลามองตามยิ้มพอใจ
ฤชวีดึงมือพิมภาเดินมาที่หน้าลิฟต์ พิมภาสะบัดมือจนหลุดจากมือของฤชวี

“นายจะตามมาทำไม ฉันจะไปทำงาน”
“แต่ผมไม่อยากให้คุณไปคนเดียว”
“นี่ บริษัทฉัน ฉันไปกลับมาหลายปีแล้ว ฉันไม่หลงหรอกน่า นายไม่ต้องไปรับไปส่ง ฉันไม่ใช่เด็กๆ นะ”
“ผมรู้ว่าคุณเก่ง แต่วันนี้คุณต้องไปเจอกับม็อบที่จะมาเรื่องคุณไม่ใช่เหรอครับ ผมว่าถ้าผมไปด้วยเผื่อจะช่วยรับมือได้”
“นายจะช่วยอะไรฉัน”
“ยังไม่รู้ครับ แต่ถ้าช่วยได้ผมจะช่วย ผมไม่อยากเป็นห่วงอยู่ที่บ้าน”
“นายเป็นห่วงฉันเหรอ”
“ครับ” พิมภาอึ้ง
“ตามใจ อยากไปก็ไป”

พิมภาจอดรถก่อนถึงหน้าออฟฟิศ ฤชวีมองพิมภาว่าจอดทำไม
“นายเข้าใจใช่ไหมว่าเรื่องที่นายเป็นสามีกำมะลอจะให้คนที่ออฟฟิศฉันรู้ไม่ได้”
พิมภาหันมาบอก ฤชวีสะเทือนใจ
“ผมเข้าใจ เดี๋ยวผมจะนั่งรอที่ร้านกาแฟแถวนี้ ถ้าคุณจะออกมาแล้วก็โทรมาหาผมนะครับ”
พิมภาพยักหน้ารับ ฤชวีลงจากรถ พิมภาขับรถออกไป ฤชวีมองตามน้อยใจแต่พยายามบอกตัวเอง
“มันเพิ่งเริ่มต้น ใจสู้หน่อยฤชวี”
ฤชวีพยายามบอกตัวเองให้ฮึดก่อนจะเดินไปนั่งรอที่ร้านกาแฟ

ลัลนาเดินนำซูซี่เข้ามาในบริษัท
“พี่ซูซี่ไปตามงานจากฝ่ายต่างๆ แล้วมารายงานให้ลัลฟังเร็วที่สุด เราจะออกไปก่อนเที่ยงไปรับหน้าม้อบที่ช็อปนารี” ซูซี่ชะงัก ลัลนาเห็นซูซี่ไม่ตอบรับจึงหันกลับมา “มีอะไรเหรอพี่ซูซี่”
“น้องลัลคงหมดโอกาสจะทำผลงานแล้ว”
ลัลนามองตามสายตาซูซี่จึงเห็นพิมภากำลังเดินเข้ามา
“ลัลไม่ยอมให้ยัยพิมทำลายโอกาสลัลแน่”

พิมภารีบมาที่ห้องทำงานแล้วนั่งอ่านรายละเอียดในหน้าจอคอมฯอีกหน
“แกอ่านเป็นรอบที่สิบแล้วนะเนี่ยจะเก็บทุกคำทุกเม็ดเลยใช่ไหม”
“ยิ่งเราทำการบ้านมากเท่าไหร่ ตอนรับมือมันจะดีกับตัวเราเอง”
“แล้วแกคิดหรือยังว่าจะจัดการเรื่องวันนี้ด้วยวิธีไหน”
“ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด เรื่องไม่มีมูลถ้าขอโทษเท่ากับเราทำจริง เรามีแต่จะเสียหาย ฉันจะต้อนให้มันสารภาพว่าใครเป็นคนบงการ ฉันจะต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้”
“แต่แกต้องใจเย็นๆ ก่อน เอางี้ฉันจะไปดูสถานการณ์ที่ช็อปก่อน แกจะไปกับฉันเลยไหม”
“แกไปก่อนเถอะ”
“ทำไมไม่ไปพร้อมกันล่ะ”
“เถอะน่า แกอย่าเซ้าซี้ได้มั้ย”
“ก็ได้ นี่ แล้วมาร์เก็ตติ้งคนใหม่แกเห็นหน้าหรือยัง”
“เรื่องนั้นช่างก่อนเถอะ แก้ปัญหาได้แล้วถึงจะเอาหน้าไปเจอดีกว่า”
“ก็ถูกของแก”
นันทิกานต์ออกไป พิมภาโทรหาฤชวี

ฤชวีมองมือถือเห็นเป็นเบอร์พิมภาโทรมาจึงยิ้มแล้วกดรับสาย
“ครับคุณพิม ผมจะไปรอที่เดิมนะครับ” ฤชวีวางสายแล้วมองแก้วกาแฟในมือ “หวังว่าคุณจะชอบ”
ฤชวีเดินไปตรงจุดที่นัดกับพิมภา
พิมภาเก็บของหยิบกระเป๋าจะออกไป เสียงโทรศัพท์ในห้องพิมภาดัง พิมภารับสาย
“พิมภาพูดสายค่ะ” พิมภาทำหน้าตกใจ “แนนหกล้ม หัวฟาดพื้นเลยเหรอ ห้องน้ำชั้นไหน”

พิมภาวิ่งมาที่หน้าห้องน้ำอย่างรีบร้อน พิมภารีบผลักประตูเข้าไปแล้วชะงักเพราะ ในห้องน้ำว่างเปล่าไม่มีคน พิมภามองแปลกใจ
“แนน”
พิมภายื่นหน้าไปมองแล้วคิดสงสัย พิมภารู้สึกว่าแปลก ๆ จะถอยออกมา ทันใดนั้นมีมือผลักให้พิมภาถลาเข้าไปในห้องน้ำ พิมภาเกือบล้มแต่มือจับขอบอ่างล้างหน้าพยุงตัวไว้ได้ พิมภาตั้งหลักยืนได้หันมาทางประตูเห็นว่าประตูกำลังจะถูกดึงปิด พิมภาโผจะเข้าไปจับประตูแต่ช้าไป ประตูถูกปิด ปึ้ง พิมภาพยายามจะดึงเปิดประตูแต่เปิดไม่ออก
“ใครน่ะ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เปิด”
ที่หน้าห้อง ซูซี่เอาไม้ขัดประตูไว้ ซูซี่ จุ๋มจิ๋ม ลิลลี่ยิ้มให้กัน ทั้งสามคนแล้วมองซ้ายมองขวาแล้วรีบออกไป

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เปิด ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
ฤชวีมายังจุดที่นัดเจอกับพิมภาและยืนรอมองหาอย่างเริ่มรู้สึกร้อนใจเป็นห่วงพิมภา ฤชวีมองนาฬิกา
“น่าจะมาถึงแล้วนี่ นานเกินไปหรือเปล่า” ฤชวีโทรศัพท์หาพิมภา เสียงโทรศัพท์โทรติดแต่ไม่รับสาย “คุณพิม”
พิมภายังถูกขังอยู่ในห้องน้ำ เธอทุบประตูจนเจ็บมือจึงหยิบไม้มาทุบแทน
“ใครก็ได้เปิดประตูให้ฉันที ช่วยด้วย เปิดประตู” พิมภามองนาฬิกาข้อมือแล้วยิ่งร้อนใจ “จะได้เวลาม็อบมาแล้ว”

ฤชวีเดินไปเดินมาพยายามกดโทรศัพท์หาพิมภาแต่ไม่มีคนรับสาย
“คุณพิม”
ฤชวีห่วงพิมภามากขึ้นทุกที จึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปที่บริษัท
ฤชวีวิ่งเข้ามาที่ล็อบบี้ของบริษัทแล้ววิ่งไปหาเจ้าหน้าที่
“สวัสดีครับ ผมนัดคุณพิมภาไว้ ช่วยโทรแจ้งคุณพิมด้วยครับ ว่าผมมาถึงแล้ว”
“สักครู่นะคะ” เจ้าหน้าที่กดโทรศัพท์ต่อสาย แต่ไม่มีคนรับสาย “คุณพิมไม่อยู่ที่ห้องน่ะค่ะ”
ฤชวียิ่งร้อนใจ
“ผมต้องพบคุณพิมภาเดี๋ยวนี้ ไม่ทราบว่าคุณพิมอยู่ชั้นไหนครับ”
“ขอโทษนะคะ เราไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกขึ้นตึกได้โดยที่ไม่มีพนักงานของบริษัทมารับน่ะค่ะ”
“ถ้างั้นคุณแจ้งคุณแนน ผู้ช่วยคุณพิมให้ผมได้ไหม”
“คุณแนนออกไปแล้วค่ะ”
“ถ้างั้นขอเบอร์ติดต่อคุณแนนได้ไหมครับ”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ดิฉันไม่สามารถให้ข้อมูลของพนักงานกับบุคคลภายนอกได้ค่ะ”
“แต่นี่เป็นเรื่องด่วนนะครับ ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยต่อสายเข้ามือถือคุณแนนให้ผม ใช้โทรศัพท์ของบริษัทน่ะครับ”
เจ้าหน้าที่ลังเล “คุณต่อสายแล้วถามว่ารู้จักผมไหม ผมจะขอเรียนสายด้วย ตกลงไหมครับ ผมชื่อต้น เพื่อนคุณพิม”
เจ้าหน้าที่มองแล้วตัดสินใจยอมต่อสายสอบถามนันทิกานต์

นันทิกานต์กำลังจะเดินเข้าไปในห้างขณะคุยมือถือ
“คุณต้นจะขอคุยสายกับพี่เหรอ พี่รู้จักให้เขาคุยสายกับพี่เลย”
พนักงานส่งโทรศัพท์ให้ฤชวี
“คุณแนน ผมต้นนะครับ”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ ฮะ ยัยพิมไม่ได้ออกไปตามนัดเหรอคะ แล้วลองโทร...โทรไปก็ไม่รับเหรอคะ เอตอนแนนออกมา พิมก็บอกว่าจะออกมาแล้วนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า” นันทิกานต์ชักเป็นห่วงเหมือนกัน ฤชวีจึงยิ่งร้อนใจ
“คุณแนนบอกผมทีว่าคุณพิมทำงานอยู่ชั้นไหน ผมเป็นห่วงว่าอาจจะมีเรื่อง แต่เจ้าหน้าที่คงไม่ยอมให้ผมขึ้นไปข้างบนง่ายๆ”
“งั้นคุณต้นส่งโทรศัพท์ให้เจ้าหน้าที่นะคะ แนนจะจัดการให้เอง”
ฤชวีส่งโทรศัพท์ให้เจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์มาฟังสาย
“ค่ะพี่ ได้ค่ะ ค่ะ” เจ้าที่วางสายแล้วเดินออกไปเรียกรปภ. “รปภ.คะ ช่วยพาคุณคนนี้ขึ้นไปที่ห้องคุณพิมภาทีนะ”
“ครับ เชิญครับ”
ฤชวีจะไป เจ้าหน้าที่เรียกไว้
“เดี๋ยวค่ะ” เจ้าหน้าที่หยิบกระดาษมาเขียนเบอร์นันทิกานต์ “คุณแนนว่าถ้ามีอะไรให้โทรแจ้งด้วยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
รปภ.เดินนำฤชวีไป ฤชวีรีบตามไป

ประตูลิฟต์เปิด รปภ.เดินนำ ฤชวีเดินตามออกมา
“คุณเดินไปตามทาง จะเจอห้องคุณพิมภาครับ”
“ขอบคุณครับ”
ฤชวีรีบวิ่งไปทันที

พิมภาโมโหเริ่มเอาตัวกระแทกประตู
“โอย ทำไมมันไม่เปิดเหมือนในละครนะ ช่วยด้วย ใครก็ได้เปิดประตูให้ฉันที”

ฤชวีชะงักหันมองไปทางด้านหลัง ฤชวีมองๆ แล้วเดินไปที่ห้องพิมภา
“คุณพิม”

พิมภายังทุบประตูห้องน้ำแล้วตะโกนขอความช่วยเหลือ
“มีใครได้ยินไหม ช่วยฉันที” เสียงแกร็กๆ ที่หน้าประตู พิมภามีความหวังพยายามเปิดประตูออกไป “เปิดประตูให้ฉันที ฉันอยู่ในนี้”
พิมภาใจร้อนพยายามจะดันออกไปสุดฤทธิ์ ประตูถูกดึงออกไป พิมภาเสียหลัก ร่างของพิมถลาออกไปพร้อมกับประตูที่ถูกดึงออกไป พิมภาถลาออกมาเข้าอ้อมแขนคนที่เปิดประตู ทั้งคู่เสียหลักล้มลง พิมภาล้มทับคนที่มาเปิดประตูซึ่งก็คือตรีวิญ
ตรีวิญมองพิมภาอย่างตะลึงนิดๆ ทั้งคู่มองหน้ากันนิ่งไปชั่วอึดใจ พิมภารู้สึกตัวรีบลุกขึ้นมา ตรีวิญลุกตาม
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ฉันต้องรีบไปแล้ว”
“เดี๋ยวสิคุณ”
พิมภารีบวิ่งออกไป
“พิม”

ตรีวิญมองตามสายตาพึงพอใจ
ฤชวีเปิดประตูเข้ามาในห้องไม่เจอพิมภา ฤชวีจะหันกลับไปตามหา พิมภาวิ่งเข้ามาที่หน้าห้อง
“คุณพิม”
“นายเข้ามาได้ยังไง”
“ผมเห็นคุณไม่ไปตามนัด ก็เลย”
“เรื่องนั้นช่างก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันสายแล้ว รีบไปดีกว่า”
พิมภาไปคว้ากระเป๋าแล้วรีบออกไป ฤชวีรีบตาม

ห้างสรรพสินค้าที่ตั้งช็อปนารี ลัลนากับซูซี่เดินเข้ามาใกล้จะถึงช็อป จึงเห็นว่ามีคนมาออกันที่หน้าช็อป ลัลนาจะเข้าไป ซูซี่ดึงไว้
“น้องลัลคะ เรามารับหน้าแทนน้องพิมแบบนี้มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอคะ ถ้าเกิดปะทะกันขึ้นมาพี่ว่าเรามีทางอื่นที่จะสร้างผลงานโดยไม่หาเรื่องเจ็บตัวนะคะ”
“สร้างผลงานด้วยตัวเองมันไม่เจ๋งเท่ากับสร้างผลงานบนปัญหาของคู่แข่งหรอกค่ะ ถ้าสำเร็จยัยพิมก็จะคะแนนตกต่ำในสายตาของทุกคน”
“แล้วถ้าไม่สำเร็จล่ะคะ”
จุ๋มจิ๋มดึงลิลลี่แต่ไม่ทัน ลัลนาหันมาจิกตาใส่
“สำหรับพี่ลัลทุกอย่างต้องสำเร็จอยู่แล้วค่ะ เพราะพี่ลัล เอ่อ” จุ๋มจิ๋มมองซูซี่ ซูซี่จึงช่วยพูด
“เป๊ะเวอร์ค่ะ...แต่จะเละเวอร์ก็คราวนี้ล่ะวะ” ซูซี่บ่นกับตัวเองแล้วทำหน้าไม่มั่นใจนัก ลัลนาเดินเข้าไป ซูซี่ จุ๋มจิ๋ม ลิลลี่จำต้องเดินตาม

ขณะนั้นเบอรี่กับเพื่อนๆ ยืนออกันอยู่ที่หน้าช็อปนารี เบอรี่บิ้วท์ให้ดูเป็นเรื่องใหญ่ตลอดเวลา นันทิกานต์กับเดียพยายามจะไกล่เกลี่ย
“เรียกพิมภาออกมา ถ้าไม่มาขอโทษฉัน ฉันไม่จบเรื่องแน่”
“คุณพิมภากำลังมาใจเย็นๆ นะคะ”
“ไม่กระตือรือร้นแบบนี้มันไม่แคร์ลูกค้านี่ บริษัทนารีทำกับลูกค้าแบบนี้แย่ที่สุด”
นันทิกานต์หน้าตึง
“รอให้คุณพิมมาถึงก่อนจะดีกว่านะคะ ไม่อย่างนั้นคุณอาจจะโดนข้อหาหมิ่นประมาทบริษัทก็ได้นะคะ”
“นี่คิดจะเข้าข้างกันใช่ไหม ไม่นึกถึงใจลูกค้าที่ถูกทำร้าย ฉันจะประจานพฤติกรรมพนักงานบริษัทให้ถึงที่สุดเลย” เบอรี่บอก
“มากไปแล้วนะคุณ”
“จะทำไม”
ฤทธิ์เข้ามาขวาง
“อย่าถึงเนื้อถึงตัว ไม่รับประกันความปลอดภัยนะ”
“จะทำร้ายฉันเหรอ นี่คิดจะใช้กำลังกับลูกค้า ทุเรศที่สุด”
เดียกับฤทธิ์อยากจะพุ่งเข้าไปเล่นงานเบอรี่ นันทิกานต์จะดึงแต่เสียงลัลนาดังขึ้นก่อน
“หยุดก่อนค่ะ” ทุกคนหันมอง ลัลนาเดินเข้ามา “ดิฉันคิดว่าเรื่องนี้เราเจรจากันได้นะคะ”
“คุณเป็นใคร”
“ดิฉัน ลัลนา เป็นแบรนด์เมเนเจอร์ของบริษัทนารี”
“ฉันจะคุยกับคนที่ชื่อพิมภาเท่านั้น”
“คุณพิมไม่สะดวกที่จะมา ทางบริษัทจึงส่งดิฉันมาเป็นตัวแทนค่ะ”
“ลัลนาเธอมา อุ๊บ”
ซูซี่ ลิลลี่ จุ๋มจิ๋มพยายามจะดึงนันทิกานต์ให้ออกไป เดียกับฤทธิ์ช่วยกันดันลิลลี่กับจุ๋มจิ๋มให้ออกไปแต่แก๊งค์นี้ก็ออกมายึดยื้อกันห่างจากลัลนากับเบอรี่
“ทางบริษัทมีความเสียใจนะคะที่พนักงานของเราสร้างความขุ่นใจให้กับลูกค้า ถ้ามีทางใดที่จะทำให้ลูกค้ารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง ทางบริษัทก็ยินดีค่ะ”
เบอรี่ยิ้มเป็นต่อทันที
“ฉันต้องการคำขอโทษและการกระทำที่ทำให้เห็นว่าทางคุณสำนึกผิด”
นักข่าวเข้ามารุมถ่ายรูป บีบให้ลัลนาต้องฝืนยิ้มต่อไป ลัลนายิ้มประนีประนอมที่สุด
“ถ้าเช่นนั้นทางเราต้อง” ลัลนายกมือไหว้ “กราบขอประทานโทษกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นและเพื่อเป็นการปลอบขวัญ ทางบริษัทขอมอบกิ๊ฟวอยเชอร์มูลค่าห้าพันบาทสำหรับให้ลูกค้าเลือกซื้อผลิตภัณฑ์ของนารีนะคะ”
“ฉันต้องการให้พนักงานที่ชื่อพิมภาขอโทษฉันออกสื่อด้วยว่าได้สำนึกผิดจริง”
“ดิฉันขอให้เรื่องจบที่ตรงนี้ตอนนี้จะได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ ถ้าไม่ได้ตามนั้นก็ให้พี่ๆ นักข่าวทำข่าวไปเลยว่าบริษัทนารีไม่เห็นหัวลูกค้า”
เบอรี่เสียงแข็งใส่ ลัลนาพยายามสะกดอารมณ์เต็มที่
“ใจเย็นนะคะ แล้วดิฉันจะจัดการให้คุณพิมทำตามที่ลูกค้าต้องการนะคะ”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 11 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manager