@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 16 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 16 ธ.ค 2555

“แล้วทำไมไม่บอก”
“บอกใคร บอกทำไม เรื่องส่วนตัวของเราทำไมต้องป่าวประกาศด้วย”
“ก็” เสียงโทรศัพท์พิมภาดังแทรกเข้ามา พิมภากดรับ “ว่าไงแนน...คุณสุเรียกด่วนเหรอ”
พิมภาวางช้อนหยิบกระเป๋าลุกออกไปทันที ทิ้งสมุดรายชื่อโรงแรมไว้
“ฉันยังพูดไม่จบเลย ไอ้พิม”

ฤชวีมองตามห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น
ที่ห้องประชุมออฟฟิศนารี จดหมายถูกเสียบอยู่ในแฟ้ม สุกัญญาเลื่อนไปตรงหน้าพิมภากับลัลนาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประชุม พิมภากับลัลนามองแฟ้มตรงหน้าแต่ยังไม่ทันขยับ



“ทางโรงแรมส่งจดหมายมาเรื่องของพิมกับลัลทะเลาะกันเรื่องติดต่อสถานที่ เขาตำหนิว่าเราทำงานไม่เป็นระบบ ไม่สิ ต้องบอกว่าเหมือนคนของเราทำงานไม่เป็น”
พิมภากับลัลนาอึ้ง
“พิมขอโทษคะที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เพราะพิมถูกก้าวก่ายในหน้าที่”
พิมภาหันไปมองลัลนากะว่าลัลนาไม่ยอมรับผิดแน่ กะจะฉะกันให้ถึงที่สุด ลัลนาคำนวณแล้วยอมขอโทษเพราะมีไม้เด็ดอยู่แล้ว
“เป็นความผิดของลัลเองค่ะ ลัลไม่ทราบว่าปีนี้คุณสุเปลี่ยนคนรับผิดชอบแล้ว ลัลขอโทษนะพิม”
พิมภาอึ้งที่ลัลนายอมขอโทษง่ายๆ
“คุณสุคะ พิมจะเข้าไปเจรจากับทางโรงแรมอีกครั้งนะคะ”
“ไม่จำเป็นแล้ว เพราะทางโรงแรมปฏิเสธที่จะให้เราใช้สถานที่เหลือเวลาอีกแค่สามวัน พิมหาสถานที่สำรองได้หรือยัง พี่ให้ทางพีอาร์ส่งข่าวไปให้ลูกค้าและสื่อมวลชนเรื่องวันเวลาไปแล้วรอแค่สถานที่เท่านั้น ถ้าต้องเลื่อนมันหมายถึงว่าเราต้องเจรจากับลูกค้าล่าช้าออกไป แล้วมันจะมีผลกับการดีลเพื่อวางสินค้าในตลาด”
“พิมจะจัดการหาสถานที่มาให้ทันเวลาแน่นอนค่ะ”
“พี่หมดธุระกับพิมแล้ว แต่ลัลอยู่คุยกับพี่ก่อน” พิมภาลุกจะเดินออกไป “พิม พี่ให้พลาดได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
พิมภาสะเทือนใจ

พิมภาเดินพล่านในห้องทำงาน นันทิกานต์มองอย่างเป็นห่วง
“ฉันพลาด แกได้ยินไหม คุณสุบอกว่าฉันพลาด”
“มันก็ไม่ใช่ความผิดแกทั้งหมดนี่ บางอย่างมันนอกเหนือการควบคุม แล้วงานนี้ก็เป็นเพราะยัยลัลมันแกล้งแก”

อีกด้านหนึ่งที่ห้องทำงานสุกัญญา สุกัญญามองลัลนาอย่างตำหนิ
“ไม่ฉลาดเลยนะ ที่ก่อเรื่องแบบนี้”
“มันจะไม่เกิดเรื่องหรอกค่ะ ถ้าคุณสุไม่ลำเอียง ด้วยการเขี่ยลัลออกแล้วให้พิมมาทำหน้าที่ของลัล”
“ลัลนา ตลอดชีวิตการทำงานของพี่ ถ้าจะมอบหมายงานให้ใครพี่ดูจากความสามารถไม่ใช่ความรู้สึกส่วนตัว”
“คุณสุกำลังดูถูกว่าลัลด้อยกว่ายัยพิม”
“ลัลไม่ได้ด้อยกว่าพิม แต่พี่เห็นว่างานนี้ไม่เหมาะกับลัล”
“ทุกปีที่ลัลเป็นคนจัดก็ได้ผลตอบรับดีนะคะ”
“แต่ไม่เคยสมบูรณ์แบบเลยสักปีเดียว มีการคอมเพลนท์จากลูกค้าทุกครั้ง”
“ให้โอกาสลัลอีกครั้งสิคะ ครั้งนี้มันต้อง...”
“พิมจะเป็นคนรับผิดชอบในปีนี้”
“ถ้าอย่างนั้น ลัลจะคุยกับคุณพ่อ”
“คุณพ่อเธอกับหุ้นส่วนซื้อตัวพี่มาเพื่อบริหารนารีให้ได้กำไรสูงสุดระหว่างลูกสาวเอาแต่ใจกับผลประโยชน์ของบริษัท เธอคิดว่าคุณพ่อของเธอจะฟังใคร” ลัลนาอึ้ง “เอาเวลาไปทุ่มกับการเปิดตัวสินค้าที่ลัลรับผิดชอบดีกว่านะ สำหรับบริษัทสำคัญที่ยอดขายไม่ใช่ทำงานเอาหน้า”
ลัลนากำมือแน่นมองสุกัญญาจะเอาชนะให้ได้

ที่ห้องทำงานพิมภา พิมภายังเครียดไม่หาย
“พิม ฉันรู้ว่าแกจริงจังกับงาน แต่ฉันว่าแกเลิกโทษตัวเองได้แล้ว”
นันทิกานต์พยายามปรามเพื่อน
“มันเป็นความผิดฉัน ถ้าฉันคุมอารมณ์ตัวเองได้ ทางโรงแรมก็คงยอมให้ไปคุยใหม่ แต่นี่เขาปฏิเสธเพราะฉันเอง”
“ไอ้พิม นี่แกกำลังจะคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้วนะ” พิมภาชะงักพยายามจะหายใจเข้าออกลึกๆ ยาวๆ เสียงโทรศัพท์มือถือดัง นันทิกานต์มองที่หน้าจอ “คุณต้นโทรมาแน่ะ” พิมภาหงุดหงิดไม่สน “ไม่รับหรือไง”
“ไม่”
นันทิกานต์หยิบโทรศัพท์มากดรับแทน
“คุณต้นคะ แนนเองคะ พิมมันคลั่งอยู่น่ะค่ะ” พิมภาหันมาตาเขียวใส่นันทิกานต์ “คุณต้นมีอะไรหรือเปล่าคะ แนนจะบอกพิมให้...เอาของมาให้เหรอคะงั้นคุณต้นรอเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวแนนจะลากยัยพิมลงไป”
นันทิกานต์วางสายแล้วดึงพิมภา
“ฉันไม่ไป”

นันทิกานต์ไม่สนดึงจนพิมภาต้องตามไปจนได้
ฤชวีรออยู่ที่หน้าล็อบบี้ นันทิกานต์ลากพิมภาเดินเข้ามาหาฤชวี

“คุณต้นคะ”
ฤชวีหันมายิ้มให้นันทิกานต์
“คุณมาทำไม” พิมภาถามเสียงห้วน
“อย่าพาลไอ้พิม” นันทิกานต์ต่อว่าเพื่อน
“คุณลืมของ ผมก็เลยเอามาให้”
“ก็เอามาสิ”
ฤชวีมองนันทิกานต์ว่าพิมภาเป็นอะไร นันทิกานต์มองพิมภาอย่างระอา
“คือ ตอนนี้มันก็เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกลางวันกันดีกว่านะ ทานด้วยกันนะคะคุณต้น”
“ไอ้แนน ฉันไม่”
“ถ้าแกไม่เลิกงี่เง่า ฉันจะไม่คุยกับแกนะ” พิมภาชะงักนิ่ง “ว่าไง จะกินไหมข้าวน่ะ”
“จะกินอะไรก็นำไปสิ”
นันทิกานต์หันไปขยิบตาให้ฤชวีว่าเรียบร้อย แล้วนันทิกานต์ก็เดินนำไป ฤชวีมองพิมภารอให้เดินไป พิมภามองฤชวีอย่างขัดใจแล้วก็เดินตามนันทิกานต์ ฤชวีตามไปด้วย ตรีวิญออกมาจากลิฟต์แล้วชะงักที่เห็นพิมภาเดินคู่ออกไปกับฤชวี ตรีวิญมองตามอยากรู้ว่าฤชวีเป็นใคร

ที่ร้านอาหารตามสั่งริมถนนแถวบริษัทนารี นันทิกานต์เข้ามาจองโต๊ะ หันไปเรียกพิมภาที่เดินมากับฤชวี
“เร็วสิ ไอ้พิม” พิมภาเดินเข้ามานั่งข้างเดียวกับนันทิกานต์ ฤชวีนั่งฝั่งตรงข้าม “ข้าวกระเพราไหมคะง่ายๆ”
“ได้ครับ”
“ลุง กระเพราหมูสับราดข้าวไข่ดาว สามที่”
ฤชวีส่งสมุดรายชื่อโรงแรมให้กับพิมภา
“สมุดรายชื่อโรงแรมครับ”
“ก็เมื่อวานตระเวนหมดแล้ว มันไม่มีประโยชน์แล้ว”
“ไอ้พิม อย่าเหวี่ยง คุณต้นเขาไม่รู้เรื่อง” นันทิกานต์ปราม พิมภารู้ตัวว่าผิดนั่งหน้าหงิก ฤชวีมองสงสัยว่าเป็นอะไร “คุณต้น ไปซื้อกาแฟกับแนนดีกว่าค่ะ”
นันทิกานต์ชี้ไปที่กาแฟรถเข็น ฤชวีรู้ว่านันทิกานต์จะดึงให้ไปคุย
“ครับ คุณพิมจะเอาอะไรมั้ยครับ”
พิมภาไม่ตอบ
“ตอนนี้ไอ้พิมจะกินแต่โอยัวะเท่านั้นล่ะค่ะ” พิมภาจะหยิก แต่นันทิกานต์รู้ทันหลบวูบ “ไปเถอะค่ะ”
ฤชวีเดินไปกับนันทิกานต์ พิมภานั่งเซ็ง

ฤชวีกับนันทิกานต์เดินมาที่กาแฟรถเข็น
“ชาเย็น” นันทิกานต์สั่งแล้วมองฤชวี ฤชวีพยักหน้า “สามแก้วจ๊ะ” นันทิกานต์เห็นฤชวีมองไปทางพิมภาอย่างเป็นห่วง “เมื่อเช้าโดนเรียกไปตำหนิว่าพลาดเรื่องเมื่อวานน่ะค่ะ ตอนนี้จิตตกสุดๆ ถ้ายังไม่ได้สถานที่ภายในสองวันนี้ คงสติแตกแน่”
ฤชวีมองพิมภาแล้วคิดหาทางช่วย

หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วฤชวีเดินกลับมาส่งพิมภากับนันทิกานต์ที่ล็อบบี้บริษัท
“คุณกลับไปได้แล้ว ฉันขี้เกียจตอบคำถามว่าคุณเป็นใคร”
พิมภาหันมาพูดกับฤชวี นันทิกานต์จึงหยิกพิมภถาอย่างหมั่นไส้
“ปากเหรอที่พูดน่ะ”
“มันเจ็บนะแนน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณพิมมักจะพูดไม่คิดบ่อยๆ ผมชินแล้ว”
“นี่คุณ”
พิมภาจะเหวี่ยง แต่ตรีวิญซึ่งดักรออยู่เดินเข้ามา
“คุณพิม คุณแนนทานกลางวันหรือยังครับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ครับ” ตรีวิญหันมาทางฤชวี “ แล้วคุณคนนี้”
“คุณต้น นี่คุณตรีวิญ เป็นมาร์เก็ตติ้ง เมเนเจอร์หัวหน้าของฉัน ส่วนนี่คุณต้นเป็น” พิมภาแนะนำแล้วมองหน้าฤชวี ฤชวีกำลังจะบอกว่าเป็นเพื่อนแต่ตรีวิญแทรกขึ้นมาก่อน
“คุณต้น คนที่คุณพิมบอกว่าเป็นคนดูแลบ้านใช่มั้ยครับ”
ฤชวี พิมภา นันทิกานต์อึ้ง ฤชวีมองตรีวิญที่สายตาดูท้าทาย รู้ว่าตรีวิญจงใจมาหยั่งเชิงตัวเอง
“เอ่อ คุณต้นเขาเป็น” นันทิกานต์จะแนะนำแต่ฤชวีขัดขึ้น
“ครับ ผมเป็นคนดูแลบ้าน แล้วก็ดูแลทุกเรื่องในชีวิตคุณพิมน่ะครับ”
ตรีวิญชะงักมองฤชวีที่มองตอบมาว่ารู้ทัน
“เหรอครับ”

นันทิกานต์กับพิมภาอึ้งที่สองหนุ่มมองหน้ากันยิ้มๆ แต่ดูคุมาก
นันทิกานต์เปิดประตูทำงานเข้ามาด้วยท่าทางตื่นเต้น


“ไอ้พิมเมื่อกี้ฉันคิดว่าคุณต้นกับคุณตรีวิญจะต่อยกันซะแล้ว เสน่ห์แรงนะยะ ถึงกับมีเปิดศึกกันด้วย”
“เพ้อเจ้อน่า”
“จริง ๆ นะฉันรู้สึกว่าคุณต้นอารมณ์แบบผู้หญิงข้าใครอย่าแตะมากเลย”
“ก็แค่การแสดง เขียนนิยายมากก็อย่างเงี้ย อินกับทุกเรื่องง่ายไปหมด”
“แกนี่มันอคติจริงๆ คุณต้นเขา...”
“ฉันไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้หรอกน่า เรื่องอื่นสำคัญกว่าเยอะ” พิมภานั่งลงที่โต๊ะหยิบแฟ้มมาแล้วก็ปิดวาง เปิดคอมมอง ๆ แล้วก็หงุดหงิด “โอ้ย ฉันหงุดหงิด”
“อารมณ์แปรปรวนขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อนกันจะคิดว่าวัยทองนะ” พิมภาหันมาตาเขียว “แกต้องแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ได้สิ มันถึงจะมืออาชีพ เข้าใจมะ”
“แนน แกจะให้ฉันสงบสติหรือจะให้สติแตกเลือกมา”
“เออๆ สงบให้ได้ก็แล้วกัน อีกยี่สิบนาทีหมดเวลาพักนะยะ”
นันทิกานต์ออกไป พิมภาเดินไปมาอย่างหงุดหงิดแล้วเดินออกจากห้อง

พิมภาเดินเข้ามาที่มุมหนึ่งบนดาดฟ้า พยายามหายใจเข้าออกแต่ไม่วายหัวเสีย
“พลาด ๆ คนอย่างฉันพลาดได้ยังไงกัน” พิมภาขัดใจอยากจะกรี๊ด แต่จู่ๆ ก็มีน้ำกระป๋องยื่นมาตรงหน้า พิมภาหันมาหาเจ้าของมือทันที “แกจะกวนประสาทฉันเหรอแนน”
พิมภาชะงักที่เห็นว่าเป็นตรีวิญ

ฤชวีเดินออกมาจากล็อบบี้บริษัทนารีแล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทรหามิ้นท์
“มิ้นท์ เช็กให้พี่หน่อยสิว่าตอนนี้คุณย่าชุติภาอยู่ที่เพชรบูรณ์หรือว่าอยู่บ้านที่ปทุม เช็กให้พี่ก่อนแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง ด่วนเลยนะ”
ฤชวีวางสายพยายามคิดหาทางช่วยพิมภา

พิมภารับกระป๋องเครื่องดื่มมาจากตรีวิญ
“ขอบคุณค่ะ”
ตรีวิญเปิดกระป๋องของตัวเองดื่มพลางมองพิมภาที่ยังมองกระป๋องเครื่องดื่มไม่ยอมเปิด
“รู้สึกแย่เพราะคำว่าพลาดใช่ไหม” พิมภาอึ้ง
“ทำไมคุณ”
“พลาดครั้งนี้ต้องไม่ทำให้เราท้อแต่ต้องทำให้เรารอบคอบขึ้น ผมเชื่อว่าคุณทำได้”
“ขอบคุณค่ะ งั้นฉันคงต้องลุกขึ้นมาใหม่ตั้งแต่ตอนนี้ หมดเวลาท้อแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะคะ” พิมภาจะไป
“คุณพิมครับ” พิมภาชะงักหันมา “คุณเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถ ผมหวังว่าสักวันคุณจะขึ้นมายืนในจุดเดียวกับผม ในพื้นที่เดียวกันนะครับ” พิมภาอึ้ง ตรีวิญยิ้มปิดท้าย “หมดเวลาพักแล้วไปทำงานกันเถอะครับ”
ตรีวิญเดินนำ พิมภาเดินตามมองตรีวิญรู้สึกว่าหัวใจพองโต

ตรีวิญกับพิมภาเดินลงมาจากดาดฟ้าด้วยกัน ทั้งคู่ยิ้มๆ ให้กันเริ่มรู้สึกดีๆ ลัลนากับซูซี่จะออกมาจากห้อง ลัลนาชะงัก ซูซี่ที่เดินตามชนเข้าให้
“น้องลัล เบรกก็บอกกันบ้างสิคะ”
“พี่ซูซี่ ดูโน่นสิ”
ซูซี่มองตามเห็นตรีวิญเดินลงไปกับพิมภา
“น้องพิมกับคุณตรีวิญนี่คะ ทำไมลงมาจากดาดฟ้าด้วยกัน” ลัลนาขยับออกมามองตามไม่พอใจ “อุ้ยๆ อย่าบอกนะคะว่าคุณตรีวิญสนใจน้องพิม”
“ยัยพิมมันมีอะไรดี ทุกคนถึงต้องไปรุมสนใจมันทั้งคุณสุ ทั้งคุณตรีวิญ”
“ตายล่ะ ถ้าคุณตรีวิญเป็นแฟนกับน้องพิม ตำแหน่งผู้จัดการสาขาที่น้องลัลหวังต้องฟาวล์แน่ๆ เลยค่ะ เป็นใครก็ต้องส่งเสริมแฟนตัวเองอยู่แล้ว น้องพิมนี่ฉลาดจริงๆ คิดใช้ทางลัด”
“งั้นลัลนี่ล่ะจะปิดทางยัยพิมเอง”

นันทิกานต์กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานพิมภา พิมภาเดินเข้ามาดึงเก้าอี้ให้เอนจนนันทิกานต์เกือบหงายหลัง
“ไอ้แนน”
“โอ้ย เรียกเฉยๆ ก็ได้ เกิดฉันหงายไปคอเคล็ดจะทำยังไง”
“ก็เดี้ยงไง แต่ตอนนี้แกต้องลุกขึ้นแล้วเอารายชื่อรีสอร์ทห้าดาวทั้งหมดมาให้ฉัน”
“รีสอร์ท แกจะจัดต่างจังหวัดเหรอ”
“ก็ถ้าหาในกรุงเทพฯ ไม่ได้ ก็ต้องเปลี่ยนแผน ภายในสองวันเราต้องหาสถานที่ให้ได้ ลุกสิแนน”
นันทิกานต์เด้งตัวขึ้นมา รีบเข้ามาเปิดคอมทันที
“ทะเล หรือภูเขา”
“ได้ทั้งนั้น บรรยากาศดี วิวสวย”
“เมื่อกี้แกยังจิตตกอยู่เลย อยู่ดี ๆ ก็บ้าพลังนี่แกไม่สบาย หรือว่าโดนของมาหรือเปล่า”
“คนอย่างพิมภาเดินหน้าไม่เคยถอยหลัง”
“ฉันรู้ว่าแกไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก แกทำได้”
“ไม่ใช่แกคนเดียวที่เชื่อในตัวฉัน”
“แกพูดเหมือนมีใครอีก”

พิมภายิ้มไม่ตอบแต่หน้าตาปลาบปลื้มมาก
ที่คอนโดเอกพล ปราสินีถือหนังสือพิมพ์เข้ามาหาเอกพลที่ยืนคุยโทรศัพท์


“สวัสดีครับ คุณวิชชุดา เรื่องที่คุณเคยติดต่อให้ผมไปดูแลการตลาดของบริษัทคุณ ผมจะโทรมาแจ้งว่าผมสนใจที่จะเข้าไปคุยรายละเอียด อะไรนะครับ คุณได้คนแล้วเหรอครับ” เอกพลหน้าเสียแต่ยังต้องฟอร์ม “ตอนแรกผมเกรงว่าทางคุณจะลำบากถ้าต้องรอผม เพราะมีอีกหลายที่ก็รอคำตอบผมอยู่ ถ้ามีโอกาสเราคงจะได้ร่วมงานกันนะครับ สวัสดีครับ”
เอกพลกดวางสายแล้วอารมณ์เสีย
“โธ่เว้ย ทำไมมันบอกปัดทุกบริษัทเลยวะ”
ปราสินีเข้ามาสีหน้าร้อนรนมาก
“พี่เอก เห็นหรือยังคะ”
ปราสินีกางหนังสือพิมพ์ เป็นประกาศจากทางซันชายน์ว่าได้ปลดนายเอกพลและนางสาวปราสินีออกจากบริษัท ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ อีก
“ไอ้ประธานคิม มิน่าทุกบริษัทที่เคยติดต่อมาถึงแคนเซิลพี่หมด”
“ทั้งคลิปที่ลงอินเทอร์เน็ตแล้วยังประกาศนี่อีกแบบนี้ปลาจะไปสมัครงานที่ไหนได้เนี่ย” เอกพลคิดๆ แล้วเดินไปที่หน้ากระจกเช็กความหล่อจะออกไป “พี่เอกจะไปไหน”
“เรื่องของพี่” เอกพลจะไป ปราสินีไม่ยอมดึงแขนเอกพลไว้
“ปลาไม่ให้พี่ไปนะ”
เอกพลเหวี่ยงปราสินี
“รำคาญ ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน” เอกพลจะไป ปราสินีจะตาม เอกพลหันกลับมาชี้หน้า “อย่าตามมานะ ไม่งั้น” เอกพลเงื้อมือ
“ปลาเป็นเมียพี่นะ”
“โว้ย เพราะมีเมียโง่ๆ แบบเธอ ทำให้ชีวิตฉันพัง นี่ถ้าเป็นพิม ฉันคงกินตำแหน่งมาร์เก็ตติ้ง เมเนเจอร์ของนารี กินค่าตอบแทนเป็นล้านสบายไปแล้ว”
“ปลาก็ทำให้พี่เอกได้เหมือนกัน พิมทำได้ปลาก็ทำได้”
เอกพลหยิบหนังสือพิมพ์เขวี้ยงใส่ปราสินี
“นี่ไงที่เธอทำ สติปัญญาอย่างเธอไม่มีวันสู้พิมได้หรอก ยัยโง่”
เอกพลออกไป ปราสินีมองตามอย่างเจ็บช้ำ
“พี่เอก พี่เอก”

บนโต๊ะพิมภาเต็มไปด้วยหนังสือแนะนำโรงแรม โบชัวร์รีสอร์ทต่างๆ
“นี่มันเทศกาลอะไรกัน ทุกที่มันถึงได้เต็มๆๆ หมดแบบนี้”
“ช่วงกลางปีเขาก็จัดงานกันทุกที่ล่ะก็ทีเรายังจัดเลย”
“โอ้ย มันจะต้องมีว่างสักที่สิ สักที่” พิมภาจับเม้าส์คลิก “แล้วมันอยู่ที่ไหนเนี่ย” เสียงมือถือพิมภาดัง นันทิกานต์มองโทรศัพท์ “ถ้าคุณต้นโทรมาบอกไปว่าฉันไม่ว่าง” เสียงโทรศัพท์ยังดัง “จัดการสิยัยแนน”
“พี่แกโทรมา แกเคลียร์เองดีกว่า”
พิมภาหยิบโทรศัพท์มากดรับ

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 16 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage