@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 18 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 18 ธ.ค 2555

ฤทธิ์มาดูเห็นเครื่องไม่ติดก็กดปุ่มพาวเวอร์ก็ไม่ติด
“อ้าว ทำไมมันดับไปล่ะ”
ฤทธิ์เดินไปตามสายปลั๊กเห็นว่าปลั๊กหลุด ระหว่างนั้น ลิลลี่ก็จิกที่มวยผมของเดีย
“เดีย ลูกแมลงสาปไต่ผมแก”
“โอ้ย”
ฤทธิ์หันมาเข้ามาช่วยจะแยก จุ๋มจิ๋มเข้านัวด้วยอีกคน ดึงความสนใจจากเครื่องแฟ็กซ์ ซูซี่รีบเอาแผนที่ที่เตรียมไว้สับกับแผนที่ของเดียที่เสียบไว้แล้ว พอเรียบร้อยก็เข้ามานัวตีที่หัวเดีย

“นี่แน่ะ นี่ๆ ไปแล้ว พี่ไล่มันไปแล้ว”
ลิลลี่กับจุ๋มจิ๋มรู้ว่าเรียบร้อยแล้วก็หยุด
“แกแกล้งฉันใช่มั้ย”



“เปล่านะ ฉันเห็นลูกแมลงสาปมันไต่หัวแกจริงๆ”
“ใช่ นี่พวกฉันอุตส่าห์ไล่ให้นะ”
“คิดว่าพวกฉันจะเชื่อเหรอ”
“เชื่อไม่เชื่อไม่รู้แต่พี่จะใช้เครื่องแฟ็กซ์ ถ้าไม่ทันเธอสองคนต้องไปเคลียร์กับน้องลัลเอาไหมล่ะจ๊ะ”
ฤทธิ์จะไม่ยอมแต่เดียดึงฤทธิ์ไว้
“ช่างเหอะ เขาว่าหมากัดอย่ากัดตอบ เพราะเราไม่ใช่หมา”
ซูซี่ จุ๋มจิ๋ม ลิลลี่ยืนลอยหน้าลอยตามองรอให้เดียกดส่งแฟ็กซ์ พอเดียกดส่งเรียบร้อย กระดาษออกมา เดียจะหยิบ ซูซี่ก็เดินเข้ามาวางเอกสารทับ ปึ้ง
“พี่ซูซี่ เดียยังเก็บเอกสารไม่เสร็จนะคะ”
“ขอโทษที พี่รีบน่ะ” ซูซี่บอกแล้วก็หยิบแผนที่อันที่เป็นของเดียส่งคืนให้
เดียกับฤทธิ์ออกไปอย่างเซ็งๆ ซูซี่ จุ๋มจิ๋ม ลิลลี่ ยิ้มให้กันอย่างพอใจ

ภัทรพลนั่งดื่มกาแฟเห็นพิมภาเดินหาวเข้ามาในห้องอาหารของรีสอร์ท พิมภาเดินมานั่งที่โต๊ะภัทรพล
“คุณต้นกลับมาหรือยัง”
“ไม่เห็นนี่”
พิมภาห่วงจนหงุดหงิด
“คนบ้า ไม่มีความรับผิดชอบ” พิมภาลุกพรวดจะไป
“จะไปไหนไม่กินข้าวหรือไง”
“ไปทำงานสิ คนดีของพี่ทิ้งงานไปแล้วนี่”
ภัทรพลมองตามไปอย่างเซ็งๆ กับความดื้อเอาแต่ใจของพิมภา ภัทรพลจึงลุกตามไป

พิมภาเดินเข้ามาที่ห้องจัดเลี้ยงแล้วอึ้งที่เห็นว่าภายในห้องจัดเลี้ยงถูกตกแต่งเรียบร้อย ตรงกลางเป็นเวทียกขึ้น รอบๆ เป็นผ้าที่ถูกกลัดและตกแต่ง ภัทรพลเข้ามายืนข้างพิมภา
“เป็นไง ใช่ตามแบบที่แกต้องการหรือเปล่า”
ผู้จัดการเข้ามารายงาน
“ในส่วนของดอกไม้คืนนี้เราถึงจะนำมาตกแต่งนะครับ รับรองว่าทันวันงานพรุ่งนี้แน่นอน”
“ขอบคุณค่ะ” ผู้จัดการออกไป พิมภามองรอบๆ อย่างพอใจ “รีสอร์ทที่นี่โอเคเลยนะ ดูใส่ใจกับงานแล้วนี่ยังครีเอทมากกว่าที่พิมคิดไว้อีกนะ”
“เมื่อคืนเจ้าของเขามาคุมงานทั้งคืน”
“จริงเหรอ”
“จริง ถ้าคืนนี้แกอยากเห็นว่าเขาใส่ใจงานขนาดไหนก็มาดูสิ”
พิมภาฟังพยักหน้าผ่านๆ

คืนนั้นมิ้นท์หิ้วกระเป๋าเปิดประตูเข้ามาในบ้านแล้วต้องตกใจ
“ตอนออกไปไม่ได้ล็อคเหรอเนี่ย ดีนะขโมยไม่ขึ้นบ้าน” มิ้นท์ปิดประตูพอหันมาตกใจที่เห็นชุติภายืนตรงหน้า “คุณย่า”
“แกจะเสียงดังทำไม แล้วนี่หายไปไหนมา”
“ไปถ่ายโฆษณาต่างจังหวัดค่า คุณย่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“เมื่อวาน”
“คุณย่ามานอนที่นี่เหรอคะ”
“อืม มาดักพี่ชายแกไง”
“ไม่ต้องลงทุนขนาดนี้ก็ได้ค่า พี่ต้นกลับมาก็ต้องรีบไปรายงานตัวกับคุณย่าอยู่แล้ว”
“ย่าแก่แต่ไม่ได้โง่นะ พี่ชายแกกลับมาแล้วแน่ๆ ย่าต้องหาพี่ชายแกให้เจอให้ได้ จะหนีย่าได้นานแค่ไหนเชียว ส่วนแกมานี่เลย”
“คุณย่าจะพามิ้นท์ไปไหน”
ชุติภาดึงมิ้นท์ให้มาที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะมีกับข้าวสามอย่าง มิ้นท์งง ชุติภาตักข้าวมาวาง
“กินซะ ย่าเห็นในตู้แกมีแต่พวกของสำเร็จรูป มันจะมีแรงทำงานได้ยังไงกินสิ”
“ขอบคุณค่ะ” มิ้นท์กินอย่างอร่อย “ฝีมือคุณย่าอร่อยที่สุดเลย” ชุติภายิ้มนิดๆ เอ็นดู “แล้วนี่คุณย่ามากรุงเทพฯ เพื่อมาหาตัวพี่ต้นโดยเฉพาะเลยเหรอคะ”
“ย่ามาดูตัวว่าที่พี่สะใภ้แกน่ะสิ” มิ้นท์แทบสำลัก
“คุณย่าหาสาวให้พี่ต้นแล้วเหรอคะ”
“ใช่สิ ผู้หญิงที่จะเป็นภรรยาตาต้นต้องเป็นกุลสตรี ดูแลตาต้นได้ดี และย่าก็ดูแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่เลวทั้งฐานะ หน้าที่การงาน ประวัติก็ขาวสะอาด”
“แย่แล้วพี่ต้น...”
“อะไรนะ”
“มิ้นว่าคุณย่าจะอยู่กรุงเทพฯอีกกี่วันคะ” มิ้นท์ยกแก้วน้ำจะดื่ม
“พรุ่งนี้ย่าก็กลับแล้ว” มิ้นท์ถึงกับสำลักน้ำ
“พรุ่งนี้”
“อะไรของแกเดี๋ยวสำลักข้าว สำลักน้ำ กินให้มันดีๆ หน่อย ย่าเสร็จธุระแล้วว่าจะกลับไปดูงานที่รีสอร์ท พวกนี้นะถ้าไม่คุมก็จะเหยาะแหยะกัน”
“แย่แล้ว เอาไงดี”
“ย่าต้องไปแล้ว เดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทัน”
มิ้นท์ยิ่งร้อนรนแล้วปิ๊งไอเดีย
“คุณย่าเดี๋ยวมิ้นท์เดินไปส่ง” มิ้นท์เดินมากับชุติภา “เดินทางดีๆ นะคะ”
“แกก็ล็อคบ้าน...” ชุติภาหันกลับมาบอก มิ้นท์ทำมึนแล้วก็แกล้งเป็นลมสลบไปเลย “ยัยมิ้นท์”
ชุติภาเข้าประคองมิ้นท์ มิ้นท์ทำหมดแรง
“ปวดหัวจังเลยค่ะ”
“งั้นขึ้นไปนอนบนห้องก่อนนะ”

ชุติภาประคองมิ้นท์ขึ้นไป
ชุติภาประคองมิ้นท์มานอนที่เตียง

“ปวดหัวจังเลยค่ะคุณย่า มิ้นท์ปวดหัว”
ชุติภานั่งบนเตียงข้างมิ้นท์วางมือบนหน้าผาก
“ไข้ก็ไม่มี”
“ปวดขนาดนี้ไมเกรนขึ้นแน่ๆ” มิ้นท์กอดเอวชุติภา “คุณย่าอยู่เป็นเพื่อนมิ้นท์นะคะ มิ้นท์ปวดหัว”
มิ้นท์ทำเนียนแบบปวดหัวมากจะอ้วก
“ย่าว่าแกกินยาดีกว่านะ เดี๋ยวย่าไปเอายามาให้ แกเอายาไว้ไหน”
“ข้างล่างค่ะ”
ชุติภาเดินออกไป มิ้นท์เด้งตัวขึ้นมาหยิบมือถือออกมาจากกางเกงกดโทรออกทันที

ฤชวีเข้ามาที่ห้องจัดเลี้ยงดูพนักงานกำลังลงดอกไม้ประดับในงาน มือถือดัง ฤชวีกดรับ
“ว่าไงมิ้นท์ หา มิ้นท์ดึงคุณย่าไว้ก่อนนะสักสองวัน”
“สองวันเลยเหรอพี่ ถ้าคุณย่าจับได้นี่ตายเลยนะ”
“ช่วยพี่หน่อยนะ”
มิ้นท์ยังไม่ทันตอบ เสียงประตูกำลังจะเปิด มิ้นท์รีบซ่อนโทรศัพท์ใต้ผ้าห่ม
“โอเค”
ชุติภาเข้ามาพร้อมกับยาแล้วก็แก้วน้ำ
“โอเคอะไร หายแล้วเหรอ”
ฤชวีได้ยินฟังลุ้นๆ
“โอ้ยค่ะ โอ้ย ปวดเหลือเกินค่ะคุณย่า คุณย่ามิ้นท์ปวดหัวอยู่กับมิ้นท์สักสองวันนะคะคุณย่า มิ้นท์ปวดหัว”
“จ๊ะๆ ๆ กินยานะ” ชุติภาเอายาให้ มิ้นท์จำต้องรับมากิน ชุติภาโอบมิ้นท์มากอด “ดีขึ้นไหมลูก”
มิ้นท์อึ้งนิดมองชุติภาที่ดูอ่อนโยนแล้วซุกอกอย่างอ้อนๆ
“ค่ะ”
ฤชวียิ้มอย่างพอใจแล้วกดวางสาย ผู้จัดการเข้ามาหาฤชวี
“คุณต้น ดอกไม้จัดแบบนี้ใช้ได้ไหมครับ”
ฤชวีมองดอกไม้ที่ถูกจัดตกแต่งตามมุมดูธรรมดาทั่วไป
“มันธรรมดาไปนิด เอาแบบนี้ดีกว่า”
ฤชวีลงมือรื้อแล้วจัดดอกไม้เอง

พิมภายังคงกดโทรศัพท์หาฤชวี แต่ยังติดต่อไม่ได้
“คุณต้นหายไปไหนนะ นี่มันเป็นวันแล้วนะ จะโกรธอะไรนักหนาเนี่ย”
พิมภามองไปทางห้องจัดเลี้ยงเห็นพนักงานยังเดินเข้าออก พิมภาเดินไปที่หน้าห้องยืนมองอย่างสนใจแล้วชะงักเมื่อเห็นฤชวีกำลังจัดดอกไม้ในงานด้วยตัวเอง พิมภาอึ้ง ภัทรพลเข้ามาด้านหลัง
“เห็นมั้ยว่าเจ้าของที่นี่เขาทุ่มเทขนาดไหน”
“เจ้าของที่นี่เหรอ คุณต้นน่ะนะ”
“ใช่ แล้วงบประมาณบริษัทแกน่ะมันน้อย คุณต้นชักเนื้อตัวเองจ่ายแทนแก แล้วก็มาดูแลงานให้แกตั้งแต่เมื่อคืน นี่ไงคนที่แกบอกว่าไม่รับผิดชอบทอดทิ้งแกน่ะ” พิมภาอึ้งหนักรู้สึกผิดเต็มๆ “ว่าไง รู้สึกผิดล่ะสิ”
แม้จะรู้สึกผิดแต่พิมภาก็ยังเถียง
“ทำไมต้องรู้สึกผิด นี่เขาทำเพื่อธุรกิจตัวเอง มาจัดงานก็ได้เงิน”
“ไอ้พิม”
“ง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
พิมภาชิ่งไปเลย ภัทรพลมองตามอย่างเซ็งๆ ภัทรพลเดินเข้าไปหาฤชวี
“คุณต้น ผมช่วย...”
ฤชวีมองอย่างขอบคุณ

พิมภาเดินเข้ามาในห้อง นึกถึงตอนที่ฤชวีลงมือจัดดอกไม้ทำทุกอย่างให้แล้วยิ้มออกมา
“คุณนี่มันเป็นคนยังไงกันแน่นะคุณต้น”
พิมภาหน้าตาปลื้ม ประทับใจมาก

วันต่อมาพิมภาลงมาที่ห้องจัดเลี้ยงแต่เช้า ภายในห้องจัดเลี้ยงถูกจัดสถานที่ไว้เรียบร้อยแล้ว ผู้จัดการเดินสวนออกมา
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะครับ”
“แล้วคุณต้นล่ะ” ผู้จัดการอึกอัก “ฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่”
“คุณต้น จัดดอกไม้ถึงหกโมงเช้าแล้วก็นั่งพักอยู่ตรงโน้นครับ” พิมภามองไปเห็นว่าฤชวีนั่งหลับอยู่ข้างเวที “ให้ผมไปปลุกให้ไหมครับ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันปลุกเขาเอง”
ผู้จัดการออกไป ในห้องจัดเลี้ยงเหลือแค่พิมภากับฤชวี พิมภาไปนั่งตรงหน้าฤชวีที่นั่งหลับ พิมภามองฤชวียิ้มๆ เอ็นดู
“เหนื่อยล่ะสิ”
“ครับ” ฤชวีตอบทั้งที่ยังหลับตา พิมภาถึงกับชะงัก

“นี่คุณไม่ได้หลับเหรอ” ฤชวีลืมตาขึ้นมา
“คุณเสียงดังเข้ามาขนาดนี้ใครไม่ได้ยินก็หูตึงแล้วล่ะครับ คุณตามหาผมมีอะไรอยากพูดกับผมหรือเปล่า”

ฤชวีมองพิมภาว่าจะสำนึกมั้ย
“ฉัน”
ฤชวีมองว่ายังไง พิมภาอึกอักยังไม่ทันตอบ
“โอ้โห ตกแต่งสวยเชียว”
พิมภาลุกขึ้นเห็นนันทิกานต์นำสุกัญญา ลัลนา ซูซี่เข้ามา พิมภารีบเข้าไปหาสุกัญญา
“สวัสดีค่ะคุณสุ”
“นี่เสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
“ก็ตั้งบู๊ธสินค้า ก็เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ฤชวีลุกขึ้นเดินจะปลีกตัวออกไปเงียบๆ แต่ไม่รอดพ้นสายตาซูซี่กับลัลนา ฤชวีเดินไปที่ประตูเจอกับภัทรพลที่เดินเข้ามา ภัทรพลจะเข้าไปหาลัลนาแต่ฤชวีดึงภัทรพลมองว่าให้ออกไปด้วยกัน ลัลนามองตามอย่างหมายมาด สุกัญญาเดินดูการตกแต่งไปเงียบๆ พิมภาหันมาเจอลัลนา
“ไม่เลวนะ ดิบๆ บ้านๆ สไตล์เธอดี” ลัลนาเอ่ยชม
“ก็ดีกว่าพวกไม่มีสไตล์ ตามกระแสต่างชาติไปวันๆ อย่างเธอไง”
“หึ รสนิยมมันวัดชัยชนะกันไม่ได้หรอก มันต้องวัดกันที่ยอดสั่งซื้อ”
“ทำใจไว้บ้างนะ แพ้บ่อยๆ เดี๋ยวจะเครียดจนหน้าเหี่ยว”
“หัวเราะทีหลังมักจะดังกว่านะ”
“อย่าร้องไห้ให้เห็นก็แล้วกัน”
“งั้นมาแข่งกัน ถ้าครั้งนี้ยอดสั่งซื้อของฉันชนะเธอล่ะก็เธอต้องลาออกจากบริษัท กล้ามั้ย”
นันทิกานต์กับซูซี่ตกใจ
“แล้วถ้าฉันชนะ” พิมภาถาม
“ฉันก็จะทำเหมือนกัน”
“งั้นตกลง”
“ไอ้พิม”
“น้องลัล พี่ว่า”
พิมภากับลับลนาไม่สนใจนันทิกานต์กับซูซี่ ทั้งคู่ตอบออกมาพร้อมกันว่า
“ตามนั้น”
ลัลนากับพิมภาต่างคนต่างจ้องอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร
คัทเอ้าท์ของแป้งวิงค์ถูกจัดวาง นันทิกานต์ เดีย ฤทธิ์ช่วยกันวางสินค้าแป้งวิงค์จัดบูธเหมือนตู้ดิสเพลย์โทนสะอาดตา เก๋ๆ ข้างๆ เป็นโต๊ะที่จะมีพนักงานคอยดูแลลูกค้าในการทดลองสินค้าหันหน้าเข้าหาเวที
“วิงค์ ใกล้แค่ไหนก็ไม่หวั่น พิม แกมั่นใจใช่มั้ยว่าชนะแน่”
นันทิกานต์มองไปอีกฝั่ง พิมภามองตาม
ที่บูธของลิปสติก longtime กำลังจัดอยู่ แต่โทนของบูธจะเป็นแนวเซ็กซี่ ร้อนแรง ลัลนากำลังยืนคุม ซูซี่ จุ๋มจิ๋ม ลิลลี่ให้จัดดิสเพลย์สินค้าอย่างขยันขันแข็ง ลัลนามีจังหวะหันมาสบตากับพิมภา ต่างคนต่างเชิดมั่นใจว่าไม่มีใครแพ้ใคร
“ไอ้พิม ฉันว่ายกเลิกข้อตกลงบ้าๆ นั่นเถอะ”
“คนอย่างพิมภา”
“เดินหน้าแล้วไม่เคยถอยหลัง ฉันรู้ แต่แกรู้มั้ยว่าความมั่นใจกับประมาทมันห่างกันแค่เส้นบางๆ นิดเดียว ถ้าเกิดมันพลาด เท่ากับแกทิ้งอนาคตแกเพราะอารมณ์ชั่ววูบเลยนะ”
“แกไม่ต้องกังวล ไม่ว่ายัยลัลจะมาไม้ไหนฉันก็รับได้หมด”
“พิม ฉันห่วงแกนะ”
“ถ้าแกไม่อยากให้ฉันต้องลาออกก็รีบช่วยกันจัดบูธให้สวยจนลูกค้าประทับใจ จะได้มียอดซื้อเยอะๆ ไง”
“เออ จริง”
นันทิกานต์ขยับทำงานอย่างขยันขันแข็ง พิมภาเข้าไปช่วยจัดมองเพื่อนยิ้มๆ

ภัทรพลเดินเข้าอีกมุมหนึ่งด้วยสีหน้าเซ็งๆ ฤชวีตามเข้ามา
“ดึงผมออกมาทำไมเนี่ย ผมจะเข้าไปหาคุณลัลสักหน่อย”
“คุณชอบคุณลัลนาจริงๆ เหรอครับ”
“จริงสิครับ ขาวสวย ตาบิ๊กอาย อก เอ่อ ไซส์บิ๊กบึ้ม มันโดนใจ”
ฤชวีมองภัทรพลอย่างวิเคราะห์
“อย่างคุณภัทรจะชอบผู้หญิงสักคน น่าจะมีเหตุผลอย่างอื่นเพิ่มด้วย” ฤชวียิ้มมั่นใจ “ผมพูดถูกไหม”
“ก่อนที่คุณจะวิเคราะห์แยกชิ้นส่วนผม ขอส่งความรักสักนิดก่อนนะครับ”

ภัทรพลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดส่งแอปพลิเคชัน
ลัลนาเข้าจัดบูธ ชี้ๆ ซีเรียสมาก ซูซี่ที่ทำงานหัวยุ่งหันมา

“น้องลัลคะ แน่ใจเหรอคะว่าเราจะชนะ”
“ห้าสิบ ห้าสิบค่ะ”
“อ้าว แล้วถ้าน้องลัลแพ้ล่ะคะ”
“อย่าลืมไม้เด็ดของเราสิคะ” ลัลนายิ้มร้ายๆ ซูซี่ถึงบางอ้อ
“น้องลัลนี่ ฉลาดเป๊ะเวอร์มากค่ะ”
ลัลนายิ้ม ที่เสียงโทรศัพท์ว่ามีข้อความจากแอปฯ ลัลนากดอ่าน
“คิดถึงนะครับ...จาก ผู้ชายที่ไม่ได้ดีพร้อม แต่เป็นคนที่พร้อมจะดี”
ลัลนามองที่โทรศัพท์ยิ้มร้าย คิดแผน
“พี่ซูซี่จัดการดูแลแทนลัลเรื่องจัดบูธให้เรียบร้อยนะคะ เดี๋ยวลัลมา”
“น้องลัลจะไปไหนคะ”
ลัลนาหันมาถอนใจใส่มองประมาณว่าไม่รู้สักเรื่องได้มั้ย ซูซี่รู้ว่าแส่ไปแล้วรีบแบ๊วใส่
“โอ๊ะ เคค่ะ ทำงาน” ซูซี่หันไปทำงาน
ลัลนามองพิมภายิ้มร้ายแล้วเดินออกไป

ภัทรพลเงยหน้ามองฤชวีที่มองตัวเองยิ้มๆ อย่างรู้ทัน
“คุณชอบคนที่ต่อกรกับคุณพิมได้ แสดงว่าต้องเก่งพอตัว”
“ต้องเรียกว่าร้ายพอตัวมากกว่า”
“ชอบยากๆ ท้าทายใช่มั้ยครับ”
ภัทรพลหัวเราะถูกใจ
“ก็ง่ายๆ มันดูไม่มีค่าน่ะนะ”
“แต่ก็ใช่ว่ายากๆ แล้วจะมีค่าทุกคนนี่ครับ”
“ยาวๆ น่ะคุณ การเจียระไนมันต้องใช้เวลา” ภัทรพลเห็นลัลนากำลังเดินมา “คุณลัลมา” ฤชวีตกใจรีบขยับไปหลบแต่ไม่ห่างนัก พอได้ยินการสนทนาได้ “คุณลัลครับ”
ลัลนาเห็นภัทรพลก็รีบเข้ามา
“ลัลรู้ว่าคุณภัทรมาก็เลยมาตามหา” ลัลนาบอกเสียงหวาน
“มิน่าผมรู้สึกว่ามีสัญญาณบางอย่างมันอยู่แถวนี้”
“สัญญาณอะไรคะ”
“สัญญาณรักน่ะครับ” ลัลนาอึ้งทำหน้าไม่ถูก “แล้วคุณลัลตามหาผมเรื่องอะไรครับ”
“เรื่องยัยพิมน่ะค่ะ จริงหรือเปล่าคะที่ยัยพิมแต่งงานแล้วเงียบๆ” ฤชวีสะดุ้ง ภัทรพลมองลัลนาอย่างชั่งใจ “ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้จะต้องดีใจแน่ๆ ที่ได้เห็นพิมมีความสุขสักที”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 18 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage