อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 15 ธ.ค. 55

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 15 ธ.ค. 55

จ่าหวานเล่าต่อ
“อีกครั้ง สมิงนั่งดูดโอเลี้ยงจ๊วบ ๆ ไอ้มืดติดคุกเพราะถูกสมิงจับ คิดแก้แค้นบุกมายิงถล่ม"
- ไอ้มืดโผล่ออกมายิงกระหน่ำเข้าใส่ สมิงบังเอิญก้มลงผูกเชือกรองเท้า กระสุนโดนนายตายคาที่อีกเช่นกัน
“นี่ โต๊ะตัวนี้เลย ไอ้หมิงรอดปลอดภัย เจ้านายตาย มันกินเป็นคนกินนาย!” ดาบแหบบอก
ดาบแหบพูดจบก็เจอสมิงยืนอยู่ที่โต๊ะ
“กินน้ำเยอะ ปวดฉี่ไปก่อนครับหมวด”

“บังเอิญจริง ๆ ปวดเหมือนกัน ไปด้วย”
ดาบแหบและจ่าหวานรีบชิ่งหนีไปทันที
จ่าสมิงถือล๊อตเตอรี่แล้วฉีกแยกเป็นสองใบเล็กส่งให้แสงกล้า

“ผมแบ่งให้ครึ่งนึงจะได้โชคดีร่วมกัน หมวดเป็นนายผม”
แสงกล้ารู้สึกหวั่นในใจ สะดุ้ง แม้ไม่เชื่อสิ่งที่ดาบแหบและจ่าหวานเล่าก็รู้สึกเกรงๆ
“เก็บไว้เถอะ ไม่ต้องคิดว่าเป็นหัวหน้าเป็นลูกน้องหรอก ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน”
จ่าสมิงรับล็อตเตอร์รี่คืน แล้วยิ้มให้แสงกล้า

เย็นวันเดียวกัน พญ. แพรไพลิน นวิยากุลยืนมองบ้านของเธอที่จากไปนานก่อนเดินก้าวเข้าไปในบ้าน เพชรแท้ยืนรอและอ้าแขนรอให้ลูกสาวเข้ามาโอบกอด
“แพร... แม่คิดถึงลูกเหลือเกิน นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้เจอหน้ากัน ขอแม่กอดให้ชื่นใจหน่อย"
เพชรแท้จะเข้ามาโอบกอดลูกสาว แต่แพรไพลินถอยห่าง
“ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“จ้ะ แล้วเย็นนี้เราจะได้ออกไปทานอาหารด้วยกัน”
แพรไพลินเดินขึ้นไปบนห้องของเธอ เพชรแท้ยืนมองด้วยความปลื้มใจที่ลูกสาวยอมกลับมาบ้าน

แพรไพลินเดินเข้ามาในห้องนอน มองสภาพภายในห้องที่ยังคงทุกอย่างไว้ เหมือนตอนที่เธออยู่ เธอเดินเข้ามาจับตุ๊กตาที่เป็นของรักของหวงของเธอ... เพชรแท้เดินเข้ามาในห้อง
“แม่สั่งเก็บของให้เหมือนเดิมทุกอย่าง เพราะรู้ว่าลูกไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับของส่วนตัว”
“ขอบคุณค่ะ”
“กลับมาอยู่กับแม่ได้มั้ย”
“อยู่ข้างนอกสะดวกกว่า ใกล้ที่ทำงานด้วย”
“แต่แม่เป็นห่วง ฟังข่าวเรื่องโจรบุกเข้าไปบ้านแพรแล้วใจคอไม่ดีเลย งานที่เนติเทคฯมันอันตราย ออกมาทำงานกับแม่เถอะ"
แพรไพลินมองเพชรแท้นิดหนึ่ง เพชรแท้ชะงักไปทันทีไม่พูดต่อ เหมือนรู้ว่าจะทำให้แพรไม่พอใจ
เพชรแท้เข้ามานั่งที่เตียงนอนแล้วระบายความรู้สึก พร้อมกับเอามือลูบผ้าปูนอนบนเตียง
“แม่จะไม่ห้ามลูกแล้ว ลูกจะทำอะไรแม่ก็ยินดี แต่ขออย่างเดียวหาเวลากลับมาที่บ้านบ้าง ครอบครัวเราเหลือกันอยู่แค่สองคน ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน แม่อยากจะอยู่ดูแลลูกให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้"
เพชรแท้นั่งน้ำตาคลอที่เตียง แพรไพลินเข้ามาหา เธอจ้องหน้าเพชรแท้เหมือนกำลังพยายามค้นหาความจริง ก่อนส่งผ้าเช็ดผ้าให้เพชรแท้
“แม่เหงา ยิ่งนึกถึงวันที่ลูกเคยอยู่ที่นี่ ยิ่งทำให้แม่เสียใจที่ไม่เคยฟังลูกเลย”
แพรไพลินมองเพชรแท้ ยังไม่ค่อยปักใจเชื่อคำพูดเพชรแท้นัก แต่ก็ใช้คำพูดที่อ่อนลง
“คุณแม่คะ แพรขอโทษที่ทำให้คุณแม่เสียใจ แพรสัญญาว่าจะหาเวลากลับมาหาคุณแม่ให้บ่อยขึ้น"
“แพร...แม่รักลูกมากนะ”
เพชรแท้โผเข้ากอดแพรไพลินด้วยความดีใจ แล้วก็รีบเช็ดน้ำตา
“ใกล้จะถึงเวลาทานข้าวแล้ว ลูกไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวแม่จะไปรอข้างล่าง”
“ค่ะ”
เพชรแท้รีบออกไปจากห้อง แพรไพลินรู้สึกดีขึ้นเพราะเหมือนจะมีโอกาสปรับความเข้าใจกับเพชรแท้ได้มากขึ้น

ผ่านเวลามาเล็กน้อย เพชรแท้ยืนรอ แพรไพลินแต่งชุดสวยเดินลงมาบันไดมา
“ชุดนี้สวยมากลูก”
“ไปกันเถอะค่ะ”
เพชรแท้ ชะเง้อมองไปทางด้านหน้าบอก
“เดี๋ยวก่อนลูก รออีกหน่อย”
“รอใครคะ ก็เราจะไปทานกันสองคนไม่ใช่เหรอคะ”
เสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน
“มาถึงแล้วล่ะ”
เพชรแท้ออกไปต้อนรับใครบางคนที่หน้าบ้าน แพรไพลินแปลกใจว่าเพชรแท้นัดใครไว้

จักร อมตฤธาเดินเข้ามาในบ้าน เพชรแท้เข้าไปต้อนรับ
“สวัสดีครับคุณอา”
“น้องแต่งตัวเสร็จแล้ว พร้อมจะไปแล้วค่ะ”
“แพรไม่ไปค่ะ” แพรไพลินโพล่งขึ้น
“ลูกแพร ทำไมพูดอย่างนั้น”
แพรไพลินเดินออกมามองจักรด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร เพราะเธอไม่ชอบจักรและรู้ว่าเป็นคนร้ายกาจเพียงใด
“สวัสดีค่ะ คงไม่เสียมารยาทนะคะที่จะปฎิเสธ เพราะคุณแม่ไม่ได้บอกว่าจะมีคนนอกครอบครัวไปด้วย"
“แหม.. คนอื่นคนไกลที่ไหน รู้จักมักคุ้นกันมานานแล้ว”
“ไม่ได้เจอแพรมานานหลายเดือนเลย ไป ๆ วันนี้พี่มีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”
“แต่ฉันไม่สะดวกใจ ที่คือเหตุผลที่คุณแม่ทำดีกับแพรใช่มั้ยคะ” แพรไพลินบอกแล้วหันมาถามเพชรแท้
“แพร”
“ในเมื่อคุณแม่ทำกับแพรแบบนี้ คงไม่ใจร้ายเกินไปที่แพรจะขอตัวกลับบ้าน”
แพรไพลินจะเดินออกไป
“ใจเย็น ๆ สิครับ น้องแพรก็รู้ว่า เราเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันมาตั้งแต่เล็ก ทานข้าวกับพี่สักมื้อจะเป็นอะไรไป"
“ไม่ค่ะ”
จักรยิ้มให้แพรไพลินเหมือนจริงใจ เธอจ้องตอบแล้วชะงักไปทันที เธอนิ่วหน้า คล้ายได้รับคลื่นอะไรบางอย่างเอามือจับศีรษะ
“รีบไปกันดีกว่าครับคุณอา ผมจองห้องอาหารไว้ให้แล้ว น้องแพรคงไม่ปฏิเสธหรอกครับ ใช่มั้ยครับน้องแพร”
แพรไพลินชะงัก จักร อมตฤทธาปราดเข้ามาประคองแล้วพาเดินนำออกไปเลย เธอยอมให้จักรพาเดินออกไปอย่างไม่เข้าใจตัวเอง

ภายในห้องอาหารยุโรปหรูหราแห่งหนึ่ง ทั้งหมดกำลังทานอาหารกันอยู่ จักรลอบมองความสวยของแพรไพลินด้วยแววตาพอใจ เพชรแท้ยิ้มเมื่อเห็นแววตาของจักร
“ต่อไปคุณจักรคงต้องแวะมาที่บ้านอาบ่อยขึ้น จะได้สนิทสนมกับน้องแพรมากกว่านี้ ครอบครัวของเรายังมีเรื่องที่ต้องทำร่วมกันอีกเยอะ ทั้งเรื่องธุรกิจ ทั้งเรื่องส่วนตัว"
จักรหันไปมองเพชรแท้อย่างเข้าใจความหมายที่แฝงเร้นในคำพูดนี้
“คุณอาคงหมายถึงสัปทานดาวเทียมดวงใหม่”
เพชรแท้ แกล้งหัวเราะ
“ฮะ ๆ พูดตรงแบบนี้เลยเหรอคะคุณจักร”
“ผมเป็นคนตรงไปตรงมา”
แพรไพลินมีท่าทางอึดอัด แต่พยายามสะบัดศีรษะตลอดเวลาเหมือนพยายามควบคุมตัวเองอยู่
“คุณอาบอกน้องแพรเรื่องงานสำคัญของเรารึยัง”
“งานอะไรคะ” แพรไพลินถามเพชรแท้
“งานแสดงมงกุฏเพชรมิสเวิลด์แปซิฟิก น้องแพรคงช่วยเป็นนางแบบให้พี่ได้ใช่มั้ย” จักรว่า
“เป็นคำขอร้องหรือคำสั่งคะ”
“พี่รับปากกับเจ้าของงานแล้วว่า น้องแพรจะให้เกียรติมาเดินแบบฟินาเล่”
“คิดอะไร ไม่ถามฉันสักคำ”
“มันก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่ลูก อย่าทำให้พี่จักรเสียชื่อสิ แม่เองก็เป็นกรรมการจัดงานนี้ด้วย"
“ถือว่าเป็นคำขอร้องจากพี่นะครับ”
จักรรอคอยคำตอบจากแพรไพลิน เธอมองจักรแล้วสะบัดหน้าเหมือนเรียกสติตัวเอง
“ไม่ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
แพรไพลินตัดสินใจเดินออกไปทันที จักรรีบลุกเดินตามออกไป

บริเวณสวนของร้านอาหาร วิญญูนั่งอยู่ที่โต๊ะในมุมมืด ส่งสายตาเพ่งมองไปยังด้านในร้าน
ที่บริเวณประตูทางออกมายังสวนของร้านฯ แพรไพลินเปิดประตูเดินออกมา เหมือนกำลังจะเดินออกไป แต่ต้องหยุดชะงัก เพราะถูกบังคับให้หยุด...
แพรไพลินแปลกใจพยายามจะฝืนเดินต่อไป กระแสลมพัดมาวูบหนึ่ง ผมสลวยของแพรไพลินพัดไปตามแรงลม เผยให้เห็นลูกสะกดที่ท้ายทอยของแพรไพลิน
วิญญูจ้องเพ่งมองไปยังบริเวณที่แพรไพลินยืนอยู่และใช้พลังบังคับจิตใจ
จักรเดินตามแพรไพลินออกมา แล้วจู่ ๆ แพรไพลินก็หันกลับมาหาจักร
“ได้ค่ะ ฉันจะเดินแบบให้พี่จักร”
“อะไรนะครับ”
“ตกลงค่ะ ฉันจะเดินแบบในงานแสดงมงกุฏเพชร”
เพชรแท้ที่เดินตามออกมาได้ยินเข้าก็ยินดีและยิ้มกับจักร
“ถือเป็นข่าวดีที่สุดเลย”
“ขอบใจน้องแพรมากนะครับ”
“เอ้อ.. ขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะคะ จู่ ๆ ก็รู้สึกมึนศีรษะ”
แพรไพลินเดินออกไปด้วยความแปลกใจที่ตกลงรับปากได้ยังไง

แพรไพลินจะเดินไปที่ห้องน้ำ เดินผ่านวิญูญูที่นั่งอยู่ในมุมมืด เธอหันไปมองวิญูญู รู้สึกเหมือนคนเคยเห็น ...
แพรไพลินมองดวงตาของวิญูญูเหมือนคุ้นเคย วิญญูยิ้มให้ และพอใจกับผลงานที่สามารถบังคับแพรไพลินได้

บนท้องถนน แสงกล้าขับรถและหันไปมองจ่าสมิงที่กำลังนั่งส่องพระเครื่องอยู่โดยใช้แสงภายในรถ
แสงกล้าตัดสินใจถามสมิงในเรื่องที่คาใจ
“จ่า”
“อะไรหมวดอ่อนด๋อย”
“ทำไมโดนคมแฝกตีแล้วไม่เป็นไร”
“ไม้มันโดนปลวกกิน ตีใครก็ไม่เป็นไรทั้งนั้นแหละ”
“แล้วที่ยิงกระสุนนัดนั้นล่ะ ทำไมมันแม่นอย่างนั้น”
“ฮึ ๆ ผีผลักมั้ง”
แสงกล้ามองจ่าสมิงอย่างอึ้ง ๆ ไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เขาบอก
จ่าสมิงหัวเราะ
“ฮึ ๆ คนเรามันฟลุ๊คกันได้น่า แต่จำไว้นะหมวด คนดีน่ะผีคุ้ม ทำดีให้เยอะๆ พูดดีทำดีคิดดีแล้วจะได้ดี"
จ่าสมิงมองแสงกล้าอย่างพินิจพิเคราะห์บ้าง
“มองผมทำไม” แสงกล้า
“หมวดเกิดที่ไหน”
“ไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่หรอกน่า”
“รู้แล้ว พ่อหมวดชื่ออะไร”
“ไม่รู้”
“แม่ล่ะชื่ออะไร”
“ไม่รู้!”
“บอกหน่อยน่า ผมไม่เอาชื่อพ่อแม่มาล้อหรอก”
“บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้สิ!”
แสงกล้าไม่อยากตอบ เร่งเครื่องขับแรงจนสมิงหงายหลังจนต้องรีบคาดเข็มขัดนิรภัยเกาะรถไว้แน่น

ภายในห้องน้ำ แพรไพลินล้างหน้าตัวเอง เอาผ้าเช็ด พยายามนึกเหตุการณ์ที่ตกปากรับคำจักร
“ไปรับปากได้ไง ทั้ง ๆ ที่ใจไม่อยากจะทำ”
แพรไพลินคิดถึงที่เมื่อสักครู่เดินผ่านวิญญู
แพรไพลินนิ่วหน้า ครุ่นคิดพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง
“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น”
แพรไพลินหุนหันตั้งใจจะกลับไปที่ทาวน์โฮมเพื่อค้นหาความจริง

ทาวน์โฮมแพรไพลิน ในเวลากลางคืน เธอเดินไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาหลักฐานเมื่อคืนวันก่อน ภาพที่แพรไพลินเห็นควันออกมาจากช่องประตูด้านล่าง เธอก้าวเข้าไปนั่งแทบพื้นตรวจหาหลักฐานพบคราบสารบางอย่างติดอยู่บริเวณกระจกข้างประตู เธอใช้อุปกรณ์ค่อย ๆ ขูดคราบสารนั้น ลงมายังแผ่นกระจกเพื่อจะวิเคราะห์
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในทาวน์โฮมแพรไพลินและปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา
ภายในห้องทำงาน พญ. แพรไพลิน นวืยากุลกำลังทำการทดสอบ ส่องตัวอย่างสารฯ ผ่านกล้องทันสมัย และหันเอาผลมาวิเคราะห์ในคอมพิวเตอร์
เท้าชายนิรนามผู้นั้นเดินเข้ามายังกลางบ้าน แล้วก็หยุดหันไปยังทิศทางของห้องทำงาน
แพรไพลินกำลังจะได้ผลการตรวจสาร แต่รู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามาในห้อง เธอตกใจหันไปเปิดลิ้นชักหยิบปืนเล็กขึ้นมา
ประตูห้องเปิดออก แพรไพลินเหวี่ยงปืนออกไป
“ผมเอง !”
แต่ช้าไปแล้ว แพรไพลินเหนี่ยวไกปืนยิงออกไป.. เปรี้ยง ! แสงกล้ายืนนิ่งล้มลงไป
“คุณ !”
แพรไพลินวิ่งเข้ามาดูอาการแสงกล้า
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
แสงกล้าแกล้งนอนสิ้นใจในอ้อมกอดของแพรไพลิน
“ผมตั้งใจจะมาดูแลคุณ แต่คุณกลับฆ่าผม”
แพรไพลินตกใจแล้วก็รู้สึกถึงความผิดปกติเพราะรับรู้ว่าชีพจรของแสงกล้ายังเต้นปกติ เธออมยิ้มอย่างรู้ทัน เธอเอาร่างแสงกล้านอนลงกับพื้น
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
แพรไพลินคว้าเอาเหยือกน้ำมาสาดใส่หน้า แสงกล้าสำลักน้ำ เปียกไปหมดทั้งตัว ร้องโวยวาย
“เฮ้ย ๆ ๆ ทำอะไรเนี่ย ไม่เห็นใจคนตายรึไง”
“คุณตาย ฉันก็รดน้ำศพให้ไง”
“เดี๋ยวผมก็ได้ตายจริงหรอก”
“เอ้า คนตายลุกขึ้นมาโวยวายได้เหรอ”
“น้องไพลิน... จงใจแกล้งพี่”
“ก็แกล้งทำเป็นตายทำไมล่ะ”
“แต่พี่ตกใจแล้วก็เจ็บด้วย ดูสิรอยกระสุนถากเนี่ย...เลือด”
“เอาเลือดชั่วออกบ้างก็ดี”
“เป็นถึงหมอพูดงี้ได้ไง ไม่มีจรรยาแพทย์ น้องต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นพี่จะฟ้องแพทยสภา"
“ฉันก็จะฟ้องหัวหน้าคุณ ว่าคุณบุกรุกยามวิกาล”
“มนุษยธรรมมีบ้างมั้ย ปล่อยให้คนไข้ยืนรอความตายตรงหน้ารึไง โอย”

ที่มุมหนึ่ง แพรไพลินเข้ามาทำแผลให้แสงกล้า
“เบา ๆ พี่เจ็บ”
“เลิกเรียกตัวเองว่าพี่ซะที ฉันจะอ้วก”
“หมอแพ้ท้องเหรอ”
“เดี๋ยวโดน” แพรไพลินพูดแล้วจงใจขยี้แผล
“โอ๊ย...เจ็บ”
“ก็เลิกเรียกพี่ได้แล้ว ฉันไม่มีวันเป็นน้องพวกทำตัวกร่าง..ใจนักเลง แต่ไม่มีความอดทน สู้ผู้หญิงไม่ได้”
“ใครบอก ผู้ชายแข็งแกร่งอึดกว่าผู้หญิง”
“ตามงานวิจัย ถ้าให้ผู้ชายตั้งท้องแล้วคลอดลูกแทนผู้หญิงได้ ผู้ชายจะขาดใจตายไปซะก่อน”
“จริงเหรอ”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่น อยู่นิ่ง ๆ”
แพรไพลินเข้ามาทำแผนที่คิ้วทำให้หน้าทั้งคู่ใกล้ชิดกัน เขารู้สึกประหลาดในใจ เคลิ้มโดยไม่รู้ตัว เธอหันมามองสบตากับเขา และรีบเก็บอุปกรณ์พยาบาลเดินไปเก็บที่ชั้นวางของทันที

แพรไพลินเก็บของเสร็จ เดินเข้ามาที่เดิม
“ทำแผลเสร็จแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว”
แพรไพลินแปลกใจที่ไม่เห็นแสงกล้า
“กลับไปแล้วเหรอ”
“ครีมเทียมอยู่ไหน”
แพรไพลินหันไปเห็นแสงกล้าถอดเสื้อ แล้วถือถ้วยกาแฟที่มุมหนึ่งของบ้าน
“ถอดเสื้อทำไม”
“ก็น้องทำเสื้อพี่เปียก พี่ไม่อยากเป็นปอดบวม”
“บอกว่าให้เลิกเรียกฉันว่าน้องได้แล้ว ฉันไม่ชอบ”
“พี่มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ เพราะน้องไพลินคิดฆ่าพี่”
แสงกล้านั่งดื่มกาแฟเหมือนเป็นบ้านของเขาเอง
“มาทำไม ต้องการอะไร”
“เป็นห่วง”
“อะไรนะ”
“เป็นห่วง กลัวน้องโดนจอมโจรชุดดำขืนใจ เดี๋ยวไม่มีคนช่วยถ่ายคลิป”
“ลามก..เอาพื้นที่ในสมองไว้เก็บสิ่งที่สร้างสรรค์บ้างเถอะ”
แสงกล้าหันมาพูดจริงจังมากขึ้น
“คุณไปทำอะไร ทำไมถึงถูกไอ้นั่นบุกมาเล่นงาน ผมเคยปะทะกับมันมาแล้ว เหมือนมันเล่นอาคม ฆ่าไม่ตาย”
“งมงาย”
“ผมก็ไม่เชื่อ แต่บางเรื่องก็เกินจะหาเหตุผล คืนนั้นคุณจำอะไรไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอ”
“ใครว่าไม่มีเหตุผล มันก็แค่ใช้สารไตรคลอโรเอทิลีน”
“สารพิษ”

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 15 ธ.ค. 55

เหนือเมฆ2 : มือปราบจอมขมังเวทย์
เหนือเมฆ2 บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : คฑาหัสถ์ บุษปะเกศ
เหนือเมฆ2 กำกับการแสดง : นนทรีย์ นิมิบุตร
เหนือเมฆ2ผลิต : บริษัท เมตตามหานิยม จำกัด โดยผู้จัด ฉัตรชัย เปล่งพานิช
เหนือเมฆ2 แนวละคร : ดราม่า แอ็คชั่น แฟนตาซี
เหนือเมฆ2 ออกอากาศทุกวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
เหนือเมฆ2 เริ่มออกอากาศตอนแรกวันอาทิตย์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2555
ที่มา manager