อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 22 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 22 ธ.ค 2555

“ก็จริงอ่ะ นี่ของฉัน นี่อาณาเขตฉัน แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรกันนะ พบแพทย์มั๊ยพิม ฉันว่าแกสับสนทางอารมณ์มากนะ ไปเยอะแล้วสมองแกดูท่าทาง”
“แกสิไปพบแพทย์ เพ้อเจ้อ”
“คนที่ยืนอยู่บนความเป็นจริงไม่มีทางจะเพ้อเจอ แต่คนหลอกตัวเองอย่างแกต่างหากที่ระวังเพ้อ” พิมภาหันหน้าหนีไม่อยากฟังนันทิกานต์ “ไม่แปลกหรอกนะถ้าแกจะรักคุณต้นขึ้นมาจริงๆ เขาเป็นผู้ชายที่ดี มีความคิด คอย
ช่วยเหลือดูแลแก และที่สำคัญหายากนะ คนที่อดทนคนเรื่องมากอย่างแกได้”
“ฉันไม่ได้รักเค้า”

“ตอนที่แกลืมตัวแล้วเดินไปประกาศว่า ฉันเป็นภรรยาคุณต้น แกรู้สึกยังไง”
พิมภาทบทวนความรู้สึกตัวเอง สีหน้าพิมภาบอกว่าค่อยๆ นึกได้ว่าตัวเอง หวง หึง ฤชวีจริงอย่างที่เพื่อนบอก นันทิกานต์รู้ทันความคิดพิมภา

“แกหวง แกหึง คนเราไม่หวง ไม่หึงหรอกนะ ถ้าไม่รัก” นันทิกานต์จ้องหน้าพิมภา “จำเลยยอมรับกับศาลมาซะ จำเลยรักคุณต้นเข้าให้แล้ว”
“ฉันเนี่ยนะ รักคุณต้น”
“แกถามใคร ถามตัวแกเองเหอะ คุยกับมันดีๆ ล่ะ ไอ้นี่มันปากแข็ง”
นันทิกานต์ยั่วโมโหพิมภาจนได้คำตอบที่มั่นใจว่าพิมภาน่าจะมีใจกับฤชวีแล้วก็เดินออกไป เหลือแต่พิมภาที่ยังสับสนวุ่นวายกับการไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง
นันทิกานต์ออกมาแอบดูอาการของพิมภาอยู่หน้าห้อง แล้วกดโทรศัพท์หาภัทรพล
“ฮัลโหลพี่ภัทร หลักฐานมัดตัวผู้ร้ายปากแข็งซะดิ้นไม่หลุดแล้ว”

ภัทรพลเดินอารมณ์ดีเข้ามาในสำนักพิมพ์กิ่งแก้วเพราะเพิ่งได้รับข่าวจากนันทิกานต์ว่าพิมภาน่าจะมีใจกับฤชวี แต่ภัทรพลก็ต้องชะงักที่เห็นฤชวีอยู่กับมิ้นท์และกิ่งแก้ว
“ไว้ผมมาใหม่ดีกว่า”
ภัทรพลเห็นท่าไม่ดีจะชิ่งก่อน
“คุณภัทร อยู่ทานกาแฟด้วยกันก่อนสิครับ” ฤชวีเอ่ยชวน
“ผมทานมาแล้วครับ”
“ไม่ทานงั้นเข้าเรื่องเลย วันนี้เป็นการจัดฉากใช่มั้ยครับ”
ภัทรพลหน้าวืดนิดหนึ่งที่ฤชวีจับได้ แต่ทำเก๋าข่ม
“คุณน่าจะรู้แล้ว” ภัทรพลมองหน้าฤชวียิ้มๆ รู้ทันว่าฤชวีต้องคาดคั้นถามกิ่งแก้วกับมิ้นท์หมดแล้ว “หรือว่าน้องมิ้นท์กับคุณกิ่งแก้วบอกไม่หมด”
“บอกแล้ว แต่ผมอยากจะฟังจากปากคนบงการ”
“ผมก็แค่อยากจะแน่ใจว่ายายพิมน้องผม มันหลงรักสามีหลอกๆ ของมันเข้าจริงๆ แล้วใช่มั้ย”
“สามีหลอกๆ นี่คุณรู้”
“ครับผมรู้แล้ว แล้วผมก็อยากให้คุณรู้ด้วยว่า ผมอยากได้คุณเป็นน้องเขย”
“ตกลงพี่พิมเขา”
ภัทรพลไม่ตอบมิ้นท์แต่หันมายิ้มฤชวี
“ยายพิมหึง งานนี้มีสิทธิ์นะคุณต้น”
“ขอบคุณที่ให้กำลังใจครับ แต่ผมกับคุณพิมตกลงเป็นสามีภรรยากันแค่หลอกๆ เท่านั้น”
“แล้วตกลงกันไว้ถึงเมื่อไหร่”
“ความแตกเมื่อไหร่ก็เลิก”
“งั้นถ้าคุณภัทรดูไม่ออกว่าต้นกับคุณพิมโกหก ถ้าคุณภัทรจับไม่ได้หรือคุณภัทรไม่รับรู้ว่าต้นกับคุณพิมตกลงกันไว้ว่าไง ความก็ไม่แตก” กิ่งแก้วบอก ทุกคนหันมามองหน้ากิ่งแก้ว “ก็จริงนี่คะ แค่นี้ก็หมดเรื่อง คุณภัทรทำเป็นไม่รู้เรื่องไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ใช่มั๊ยคะ”
“สบายมากครับ” ทุกคนหันมามองฤชวีแทนว่าจะเอายังไง ฤชวีรู้สึกกดดันเล็กๆ “ถ้าคิดจะรัก ต้องไม่กลัวคำว่าเสียใจ ไม่ต้องห่วงนะคุณต้นผมเชียร์คุณเต็มที่”
ฤชวีมองหน้าภัทรพลอย่างขอบคุณ
“แล้วตอนนี้เราควรทำยังไงต่อดีคะ” มิ้นท์ถาม
ภัทรพลยิ้มร้ายๆ เพราะมีแผนการรออยู่แล้ว

“เมื่อกี้ยายแนนเหยี่ยวข่าวของผมโทรมารายงานว่า ยายพิมมันออกอาการหึงหวงคุณจนเก็บอาการไม่อยู่ แบบนี้ต้องซ้ำคุณต้น”
“ซ้ำ”
ภัทรพลหน้าตาสะใจมากที่คนฟอร์มเยอะอย่างพิมภากำลังจะเสียฟอร์ม
“เมื่อกลางวัน ยายพิมมันกินอะไรไม่ลง คาดว่าลมเพชรหึงคงออกหู คุณควรโทรไปชวนยายพิมกินข้าว”
“นี่มันบ่ายมากแล้ว ชวนคุณพิมออกมาทานข้าวตอนนี้ มันจะเสียงานสิครับ”
“ผมหมายถึงข้าวเย็น” ทุกคนงงตามภัทรพลไม่ทัน ภัทรพลพูดต่อ “ไอ้พิมมันคนบ้างาน ถึงกลางวัน มันไม่ได้กินอะไรเลย มันก็จะไม่ออกไปหาอะไรกินแน่ๆ คุณโทรไปหายายพิม บอกว่าให้รีบกลับมาทานข้าว คุณจะทำอาหารเย็นไว้รอ”
“เป็นมิ้นท์ใจไปอยู่กับมื้อเย็นแล้ว”
“นั่นแล่ะที่ผมต้องการ ทรมานให้ยายพิมมันหิว เลิกงานจะได้รีบกลับบ้าน คนฟอร์มเยอะอย่างยายพิมต้องทรมานมันให้เข็ด”
กิ่งแก้วจ้องภัทรพล
“เป็นตัวละครที่น่าสนใจมาก ต้นคะ นิยายเรื่องหน้า เรามีตัวละครแบบนี้บ้างดีมั้ยคะ ลึกดีนะกิ่งว่า ขนาดกับน้องตัวเองยังทำได้ขนาดนี้”
“ผมถือเป็นคำชมครับ เร็วสิครับคุณต้นรีบจัดการโทรหายายพิม”
ฤชวีลังเลแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจทำตามที่ภัทรพลแนะนำ หยิบโทรศัพท์มือถือมาโทรพาพิมภา

พิมภารับสายฤชวี
“ค่ะคุณต้น”
“วันนี้คุณพิมกลับเย็นมั้ยครับ ผมจะทำอาหารเย็นไว้รอ”
“คือวันนี้พิม” พิมภาอยู่ในห้องทำงานของตรีวิญกำลังรอตรีวิญดูเอกสารให้เสร็จ ตรีวิญพยักหน้าให้อย่างสุภาพให้พิมภาคุยโทรศัพท์ให้จบ “พิมเสร็จงานแล้วจะรีบกลับก็แล้วกันนะคะ”
“ครับ ผมจะรอนะครับ”
ภัทรพล กิ่งแก้ว มิ้นท์ที่รอฟังอย่างลุ้นๆ อยู่ เห็นอาการของฤชวีรู้ว่าพิมภารับปากจะกลับมาทานอาหารเย็น
ทุกคนดีใจ ฤชวีวางสายยิ้มแก้มแทบปริ

พิมภาวางสายโดยไม่รู้ว่าตัวเองแอบมีสายตาที่มีความสุขเปี่ยมล้น ตรีวิญแอบเห็นอาการพิมภา
“คุณวางแผนงานมาได้รัดกุมมาก ผมพอใจนะ” พิมภาดีใจที่ตรีวิญพอใจกับแผนงาน “คุณพิม” น้ำเสียงของตรีวิญเข้มจริงจังจนพิมภารู้สึกว่าตรีวิญกำลังจะพูดเรื่องสำคัญ “การที่ผมตกลงใจมาอยู่ที่บริษัทนี้ ไม่ใช่ต้องการแต่สร้างความสำเร็จให้นารีเท่านั้นแต่ผมต้องการสร้างให้คนของนารีเติบโตเข้มแข็งไปด้วย” ตรีวิญมองหน้าพิมภาอย่างเชื่อมั่น
“และผมก็เชื่อว่า คุณคือคนที่พร้อมจะไปยืนจุดนั้นได้”
“ขอบคุณที่เชื่อในตัวพิมค่ะ”
“แต่กว่าที่ใครสักคนจะไปยืนตรงจุดนั้นได้ คนคนนั้นก็อาจต้องเสียสละอะไรหลายๆ อย่างแลกกับความสำเร็จ โดยเฉพาะชีวิตส่วนตัว”
ตรีวิญพูดและมองหน้าพิมภา พิมภามองตอบอย่างเข้าใจความหมาย
“คุณตรีวิญคะ พิมเองก็มีเป้าหมายในชีวิตคือ ความสำเร็จในเรื่องงานเหมือนกัน พิมเข้าใจค่ะว่าคุณหมายความว่าอะไร แต่พิมเชื่อว่าพิมแยกแยะได้ค่ะ”
พิมภาพูดอย่างมั่นใจ จนตรีวิญรู้สึกพอใจ
“มีลูกค้าสนใจจะให้นารีเป็นสายการผลิตของผลิตภัณท์บำรุงผิวสูตรเฉพาะของเค้า ผมอยากคุยรายละเอียดกับคุณเย็นนี้ ว่าเรามีความพร้อมแค่ไหน”
“เย็นนี้”
“ติดอะไรรึเปล่าครับ”
พิมภาลังเลใจว่าจะตอบว่ายังไงดี แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจ
“ไม่ค่ะ”
ตรีวิญมีสีหน้าพอใจ ในขณะที่พิมภาแอบกังวลใจเพราะรับปากฤชวีไปแล้วว่าจะรีบกลับ

อีกด้านหนึ่งที่บริษัทการะเกตุ เอกพลส่งรายงานเรื่องพื้นที่ในห้างเจพาร์คให้กับการะเกตุ
“มีแต่รายงานเรื่องพื้นที่เหรอ”
“แล้วคุณต้องการอะไรเพิ่มเติมมั้ยล่ะครับ ผมจัดให้ได้นะ”
การะเกตุเงยหน้ามองเอกพล รู้ว่าเอกพลหมายถึงอะไร
“จัดได้ แล้วจัดเต็มมั้ย”
“ก็อยู่ที่ ต้องการให้จัดเต็มแค่ไหน”
การะเกตุกับเอกพลมองหน้ากันแบบรู้นัยยะ สินีนาฏเข้ามาจึงเห็นทั้งสองจ้องตากันอย่างหิวกระหายกันอยู่ การะเกตุกับเอกพลเห็นสินีนาฏเข้ามา รีบทำเป็นไม่มีอะไร สินีนาฏมองทั้งคู่อย่างไม่ไว้ใจ
เอกพลไม่มีท่าทีว่าจะออกไปไหน สินีนาฏเลยจงใจถามเรื่องฤชวีให้ได้ยิน เพื่อเตือนว่าเอกพลอยู่ในฐานะอะไร
“เรื่องนายต้นไปถึงไหนแล้ว” เอกพลได้ยินไม่พอใจแต่เก็บอาการ สินีนาฏหันไปมองหน้าเอกพล เอกพลเกรงใจสายตาของสินีนาฏเลยยอมออกไป แต่ก็ยังแอบฟังอยู่หน้าประตู “บอกแล้วไงว่าชุติภารู้จักกับคนใหญ่คนโตเยอะ ถ้าได้หลานมันมาเป็นเขยไอ้พวกใหญ่ๆ โตๆ ในจังหวัดที่มันจ้องจับผิดที่ยายปล่อยกู้เก็บดอกแพงๆ มันจะได้เกรงใจ”
“เค้าแต่งงานแล้ว จะให้ไปกระชากมายังไงคะ”
“พูดเหมือนแกไม่กล้ากระชาก อะไรๆ ที่แกอยากได้มาจากคนอื่น”
“ก็ลูกไม้ไม่ควรจะหล่นไกลต้นนี่คะ เราคงไม่รวยขนาดนี้ถ้าคุณยายไม่กระชากคุณตามาจริงมั้ยคะ”
สินีนาฏมองหลานสาวอย่างรู้พิษสงดี
“อย่างนายต้นยายว่าไม่น่ายาก เพราะชุติภา ยินดีเป็นแบ็คให้เราอยู่แล้ว”
“ถ้าคุณยายมั่นใจ เกตุจะทำให้ผิดหวังได้ยังไงล่ะคะ คุณต้นไม่พ้นมือเกตุแน่”
“ทำได้อย่างที่พูดก็ดี มีอีกเรื่องที่ยายต้องเตือนความจำแก ยายเคยบอกแล้วนะว่าจะกินอะไรก็เลือกหน่อย ของสกปรกนอกจากจะผิดสำแดง มันยังจะทำให้แกเปรอะเปื้อนไปด้วย ระวังให้มากหน่อย”
“เกตุรู้ค่ะ ว่าอะไรควรกินเล่น อะไรควรกินจริง และคุณต้นก็ดูน่ากินซะด้วย”

ฤชวีหอบข้าวของเข้าคอนโดเพื่อเตรียมทำอาหารเย็น ส่วนที่บริษัทนารีพิมภาเอาเอกสารหอบใหญ่เข้ามาให้ตรีวิญ
ฤชวีกำลังล้างผักเตรียมทำอาหารอย่างสบายอารมณ์ พิมภากำลังอธิบายเรื่องฐานการผลิตให้กับตรีวิญอย่างเอาจริงเอาจัง
ฤชวีกำลังเตรียมอาหารเป็นพวกเมี่ยงปลาง่ายแต่ดูน่ากินฤชวีดูมีความสุข อีกด้านหนึ่งพิมภากับตรีวิญคุยงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง พนักงานคนอื่นๆ ของนารีทยอยกันกลับบ้านในขณะที่พิมภากับตรีวิญยังคุยงานกันอยู่
ที่คอนโดฤชวีทำอาหารเสร็จแล้วและเริ่มดูนาฬิกาเฝ้ารอพิมภา

คืนนั้นเมื่อภัทรพลกลับมาจึงมองหาพิมภา

“ยายพิมล่ะคุณต้น”
“ยังไม่กลับมาเลยครับ”
“นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ”
“น่าจะติดงานแหละครับ”
“ไม่ได้ต้องแผนสอง” ภัทรพลเอาโทรศัพท์มาโทรหาพิมภา “ยายพิม...นี่แกยังไม่เสร็จงานอีกเหรอ... แกไม่ต้องมาพูดเลย คุณต้นทำอาหารรอแกตั้งเยอะ แกไม่มาพี่จะเททิ้ง” ภัทรพลทำเสียงเข้มขู่พิมภาแล้ววางสาย “ไปคุณต้น เราทานกันก่อน ไม่ต้องไปรอยายพิม” ฤชวีงงแปลกใจเพราะภัทรพลเพิ่งขู่จะเทอาหารทิ้ง “โธ่คุณต้น ผมไม่เทอาหารคุณทิ้งหรอกน่าผมแค่ขู่สั่งสอน”
ภัทรพลพูดแล้วก็นำฤชวีลงมือทานอาหาร
“แล้ว แผนสอง”
“ก็นี่ไงผมกำลังดำเนินการตามแผนสองอยู่ กินให้หมด หลอกยายพิมว่าผมโกรธเททิ้งหมดแล้วพอยายพิมกลับมา คุณก็ทำอะไรให้มันทานหน่อย เหนื่อยๆหิวๆ มา ยายพิมมันซึ้งอยู่แล้ว”
“คุณภัทรนี่ร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะนะครับ”
“คุณก็ใช่ย่อย ผมรู้คุณก็ไม่เบา เพียงแต่คุณเลือกที่จะร้ายหรือไม่ร้ายใส่ใครก็เท่านั้นเอง ใช่มั้ยน้องเขย”
“ครับ คุณพี่ภรรยา”
“คนอย่างแกมันต้องโดนอย่างนี้ยายพิม”
ภัทรพลลงมือตักปลาใส่ใบเมี่ยงกินด้วยความสะใจ ฤชวีได้แต่มองภัทรพลขำๆ

ที่ออฟฟิศนารี พิมภากำลังจัดการแบ็คอัพข้อมูลลงไอแพทให้กับตรีวิญ
“พิมแบ็คอัพข้อมูลให้คุณตรีวิญเรียบร้อยแล้วนะคะแต่ข้อมูลจากสายโรงงานต้องรอพรุ่งนี้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้รีบอะไร” พิมภาสะดุดกับคำว่าไม่ได้รีบอะไรของตรีวิญ เพราะก่อนหน้านี้ตรีวิญดูเร่งที่จะต้องการข้อมูลทั้งหมด “พิมจะรีบตามให้ก็แล้วกันนะคะ”
ตรีวิญมองนาฬิกาเหมือนกับว่ารอให้เวลาผ่านไปจนเห็นสมควรที่จะปล่อยพิมภากลับได้แล้ว
“นี่ก็เลยเวลางานมากแล้ว คุณพิมจะกลับก่อนก็ได้นะครับ”
พูดจบตรีวิญก็ดูเอกสารต่างๆ ต่ออย่างไม่สนใจพิมภา
“งั้น พิมขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“ครับ”
พิมภาออกไป ตรีวิญเงยหน้ามองตาม

ที่ลานจอดรถ พิมภากดรีโมทเปิดรถกำลังจะเดินไปเปิดประตูรถแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าล้อหน้าด้านคนขับแบน
“เฮ้ย ให้มันได้งี้สิ”
ตรีวิญออกมาเห็นพิมภานั่งมองล้อรถ มือแตะ ๆ ที่ยางรถอย่างหัวเสีย ตรีวิญเดินเข้ามาหาพิมภา
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ยางแบนค่ะ นี่ตะปูตัวเบ้อเร่อเลยค่ะ เมื่อเช้าพิมขับผ่านตึกที่เขาก่อสร้าง คงได้มาตอนนั้นแน่เลย” ฤชวีโทรเข้ามาพอดี พิมภารีบรับสาย “คุณต้นรถฉันโดนตะปู ยางแบนแม็กติดพื้นเลยค่ะ”
“ใจเย็นครับคุณพิม หลังรถคุณมียางอะไหล่นะครับ คุณเคยเปลี่ยนยางหรือเปล่า”
“อย่างฉันเนี่ยนะจะเปลี่ยนยางเป็น”
“ผมก็ลืมคิดไป งานบ้านคุณยังทำไม่ค่อยจะเป็นเลย”
“คุณต้น มันใช่เวลาซ้ำเติมกันไหม?”
ตรีวิญมองพิมภาที่กังวลที่รถเสียแต่ก็ดูมีความสุขที่ได้คุยกับฤชวี
“เอางี้ ตอนนี้มีใครอยู่แถวนั้นมั๊ยครับ รปภ.หรือว่าจ้างแท็กซี่สักคันรบกวนให้เขาช่วยเปลี่ยนให้”
พิมภาหันมองตรีวิญ
“คุณตรีวิญพอจะเปลี่ยนเป็นมั้ยคะ”
ตรีวิญอึ้งไปนิด ฤชวีเองก็อึ้งที่รู้ว่าพิมภาอยู่กับตรีวิญ
“เอ่อ ผมไม่ค่อยถนัดน่ะครับ”
“ถ้าฉันเรียกแท็กซี่มันจะปลอดภัยมั้ยล่ะคุณต้น” พิมภาถามฤชวี
“หรือคุณพิมรออยู่ที่นั่นแป๊บนึง เดี๋ยวผมไปหา”
“คุณต้นจะมาเหรอคะ นานมั้ยค่ะ”
ตรีวิญได้ยินว่าฤชวีอาจจะมา
“พิมครับทิ้งรถไว้ที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่าครับ”
ฤชวีได้ยินเสียงตรีวิญ แต่นิ่งก่อน
“แต่คุณต้นบอกว่า...”
“ผมไปส่งดีกว่าครับ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยหาคนมาเปลี่ยนให้” ตรีวิญตัดบท
“ค่ะ...คุณต้นคะ เดี๋ยวเจ้านายพิมจะไปส่งค่ะ”
“เอางั้นเหรอครับ”
“ค่ะ คุณต้นจะได้ไม่ต้องลำบากมาหาพิม อีกอย่าง...”
“ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปรอรับหน้าคอนโด”
“ค่ะ”
พิมภาวางสายจากฤชวียิ้มอุ่นใจอย่างประหลาด ตรีวิญสังเกตได้

ระหว่างอยู่ในรถตรีวิญ พิมภานั่งนิ่งแต่สีหน้าดูมีความสุข
“ขอโทษนะครับผมใช้งานคุณพิมดึกไปหน่อย ถ้ารู้ตั้งแต่เย็นเราก็ยังพอเรียกช่างได้”
“ที่จริงถ้าลองเรียกแท็กซี่อย่างที่คุณต้นบอกก็น่าสนใจนะคะ คุณตรีวิญก็อยู่คงไม่น่ากลัวเท่าไหร่”
“ผมว่าให้สามีคุณมารับ หรือกลับกับผมแบบนี้ดีกว่าครับ เพราะมืดแล้วมันอันตราย”
“แต่ที่จริงถ้าลองพยายามถึงที่สุดแล้วมันอาจจะเวิร์คก็ได้นะคะ ถ้าพิมเปลี่ยนเองเป็นก็คงดี รถเราขับเองแท้ๆ แก้ไขเองไม่ได้ พิมว่ามันแย่น่ะค่ะ” ตรีวิญนิ่ง พิมภานึกได้ว่าอาจพูดแล้วทำให้ตรีวิญไม่พอใจ “ขอโทษค่ะ พิมไม่ได้หมายความว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ตรีวิญขับรถไปเงียบๆ พิมภาแอบมองตรีวิญแล้วแอบคิดเปรียบเทียบตรีวิญกับฤชวีในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ตรีวิญขับรถเข้ามาส่งพิมภาหน้าคอนโด
“ขอบคุณค่ะ”
“ครับ คุณพิมครับ...”
“เรื่องงานที่เหลือ พิมจะรีบตามให้นะคะ”
ตรีวิญไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องงาน แต่ก็จำใจรับ
“ครับ”
พิมภาเห็นฤชวียืนรออยู่จึงรีบลงจากรถ
“พิมไปก่อนนะคะ”

พิมภาลงจากรถไปหาฤชวี ตรีวิญมองพิมภากับฤชวีเหมือนกับสามีภรรยาที่รักและเป็นห่วงกันมาก ตรีวิญเกิดความรู้สึกร้าวๆ ในใจ
ฤชวีเปิดประตูให้พิมภาเข้ามาในห้อง
“พี่ภัทรล่ะ”
“นอนแล้วครับ”
“พี่ภัทรโกรธที่พิมไม่กลับมาทานข้าว” ฤชวีไม่ตอบแต่พูดเรื่องอื่น
“ผมหาน้ำให้ดื่มดีกว่านะครับ”
ฤชวีเดินไปรินน้ำให้พิมภา พิมภาแอบมองปลื้มๆ แต่ก็พยายามเก็บอาการ มือถือฤชวีดัง ฤชวีใช้มือหนึ่งควานหาโทรศัพท์ มือหนึ่งรินน้ำให้พิมภา
“ครับกิ่ง ไม่ยุ่งครับคุยได้”
พิมภาได้ยินชื่อกิ่งแก้ว หน้าเสียทรงนิดหน่อยแต่ก็ยังพยายามทำเป็นไม่สนใจ ฤชวีเดินเอาน้ำมาให้พิมภาแต่ก็ยังไม่วางโทรศัพท์
“กิ่งชอบเหรอครับ โล่งอก นึกว่าจะแป๊กซะแล้ว”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 22 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage