@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 8 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 8 ธ.ค 2555

ลัลนาเดินเข้ามาในห้องทำงานอย่างหัวเสีย
“เจ็บใจนัก พลาดให้มันรู้จุดอ่อนซะได้” ลัลนามองซูซี่อย่างโกรธๆ
“พี่ขอโทษ”
“ขอโทษก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เรื่องที่ลัลให้เรียกทีมของเรามาประชุม”
“ทุกคนรอที่ห้องประชุมเล็กแล้วค่ะ น้องลัลกำลังคิดว่ามีคนเอาความลับบริษัทไปขายใช่ไหมคะ”
“มันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ ถ้าลัลรู้ว่าเป็นฝีมือใคร ลัลไม่ปล่อยมันไว้แน่” ลัลนามุ่งมั่นด้วยแรงแค้น

อีกด้านหนึ่งที่ห้องทำงานพิมภา นันทิกานต์กำลังวิเคราะห์เหตุการณ์กับพิมภา
“ที่แกบอกคุณสุไปก็ถูก เพราะในทีมไม่มีใครได้ตัวอย่างแป้งวิงค์นี้นอกจากแกกับฉัน”
นันทิกานต์มองหน้าพิมภา “แกคิดว่าเป็นฉันหรือเปล่า”



“ต่อมสติปัญญาฉันยังทำงานอยู่ ฉันเชื่อว่าคนอย่างแกตายดีกว่าทรยศเพื่อน ทรยศบริษัท ฉันเชื่อว่าแกไม่ได้ทำ”
“ขอบใจ แต่หน้าแกดูไม่ค่อยดี มีอะไรหรือเปล่า”
พิมภาพยายามฝืนเชิด
“ฉันไล่นายต้นออกไปแล้ว”
“ไล่เหรอ แกใช้คำนี้แสดงว่าเมื่อคืนมีเรื่องใช่ไหม บอกมาสิ แกพูดกับเขาว่ายังไง”
นันทิกานต์คาดคั้น พิมภาหน้าเครียด

ฤชวียืนเตร็ดเตร่อยู่ที่ชายหาดหน้าโรงแรมซึ่งเป็นกองถ่ายโฆษณา มิ้นท์ขยับเข้ามาพยายามปลอบโยนฤชวี
“อย่าคิดมากเลย มองความจริงนะพี่ เจอกันแค่ไม่กี่วันจะให้เขามาเกรงใจถนอมน้ำใจเรามันก็เป็นไปไม่ได้”
“พี่รู้แต่ทำใจรับไม่ไหวจริงๆ” ฤชวีถอนหาใจ “พี่ไม่รู้จะไปไหน”
“ก็รู้ไม่งั้นพี่ไม่ถ่อมาหามิ้นท์ถึงจันทบุรีหรอก”
เสียงทีมงานตะโกนเรียกมิ้นท์
“มิ้นท์ จะเริ่มถ่ายแล้ว”
“จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ...มิ้นท์ต้องไปทำงานก่อน เลิกงานเดี๋ยวมิ้นท์มาหานะ”
“ไปทำงานเถอะ”

มิ้นท์เดินออกไป ฤชวีเดินไปตามชายหาดเศร้าๆ
ฤชวีเดินอยู่ที่ชายหาดอย่างเหงาๆ ภัทรพลขับรถมาตามถนนเลียบชายหาดภัทรพลเห็นฤชวีก็จำได้รีบจอดรถวิ่งไปหาฤชวี
“นายต้น นายต้น”
ฤชวีหันมาเห็นภัทรพลก็ชะงักอึ้งไม่คิดว่าจะมาเจอ
“พี่ภัทร ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”
“เอ้า ก็บ้านผมอยู่ที่นี่ ไม่รู้เหรอว่ายัยพิมเป็นคนจันทบุรี”
ฤชวีถึงบางอ้อ
“อ้อ ครับ”
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่” ภัทรพลมองหาพิมภา “มากับยัยพิมเหรอ แล้วยัยพิมอยู่ไหน”
“คุณพิมไม่ได้มาครับ”
“ไม่ได้มา” ภัทรพลสงสัย เลยมองฤชวีอย่างจับผิด “แล้วนายมาทำไม มากับใคร”
“เอ่อ ผมมาหาน้องสาวน่ะครับ พอดีมิ้นท์เขามาถ่ายโฆษณา ผมมีธุระกับเขานิดหน่อย”
“น้องคุณ อยู่ที่ไหนล่ะ”
“ที่โรงแรมโน่นน่ะครับ”
“เอ ผมก็ไม่เคยเห็นเขาถ่ายโฆษณาซะด้วย พาผมไปดูหน่อยได้ไหม อยากเห็น”
จริงๆ แล้วภัทรพลอยากจะไปเช็คว่าฤชวีโกหกหรือเปล่า
“ได้สิครับ”
“นำไปเลย”
ฤชวีเดินนำภัทรพลไป

ที่ชายหาดหน้าโรงแรม ภัทรพลเห็นมิ้นท์กำลังวิ่งวุ่นกับการจัดพร็อพแชมพูตรงหน้าพรีเซนเตอร์โฆษณา ฤชวีมองภัทรพลที่ดูสีหน้าดีขึ้น
“มิ้นท์เป็นครีเอทีฟน่ะครับ แต่ก็ทำทุกอย่าง พวกบ้างานน่ะครับ”
“อ๋อ ว่าแต่ทำไมคุณถึงมาที่นี่คนเดียวล่ะ เพิ่งแต่งงานใหม่ๆ ไม่พายัยพิมมาฮันนีมูนซะเลย”
“ให้ลางาน คุณพิมไม่ยอมง่ายๆ หรอกครับ แต่ผมต้องเอาของมาให้มิ้นท์ ผมก็เลยคิดว่ามาคนเดียวดีกว่า”
“เหรอครับ คุณคงไม่ได้ทะเลาะกับยัยพิมใช่ไหม”
“เอ่อ เปล่าครับ ไม่ได้ทะเลาะ”
“แล้วนี่คุณจะอยู่ถึงเมื่อไหร่”
“ก็ คงไม่นานหรอกครับ”
ภัทรพลมองฤชวีรู้สึกว่าต้องมีเรื่องแน่ๆ

นันทิกานต์ยังคุยกับพิมภาเรื่องฤชวี นันทิกานต์ตกใจมากเมื่อรู้ว่าพิมภาว่าฤชวี
“แกบอกว่าเขาเป็นตัวปัญหาเหรอ แรงไปหรือเปล่าไอ้พิม”
“บอกว่าเป็นปัญหา ไม่มีคำว่าตัว”
“มันต่างกันตรงไหน แปลได้ความหมายเหมือนกัน แกไม่น่าพูดแบบนั้น”
“ก็ฉันโมโหมาว่าฉันผิดได้ยังไง”
“แล้วแกผิดจริงหรือเปล่าล่ะ”
“จริง” พิมภาอ้อมแอ้มตอบ นันทิกานต์มองอย่างคาดคั้น “เออ ฉันผิดๆๆ พอใจยัง”
“แกมันจอมพาลเลยนะ เสียหน้าแล้วเหวี่ยงใส่คนอื่นเขา ฉันถามหน่อยแกด่าเขาไปขนาดนั้น ตอนนี้แกรู้สึกยังไง” พิมภาอ้ำอึ้ง “ฟังฉันนะ ถ้าตอนนี้แกรู้สึกว่าสะใจ ฉันขอบอกเลยว่าแกเลวมาก” พิมภาสะอึก “แต่ถ้าแกรู้สึกเสียใจ แสดงว่าแกยังมีความเป็นคนอยู่”
“แรงไปป่ะเพื่อน”
“ก็ฉันเป็นเพื่อนแก นี่ยังน้อยกว่าที่แกไปด่าคนที่เขามาช่วยเหลือแกว่าเป็นตัวปัญหา ถ้าเป็นแกโดนแบบนี้แกจะทนได้เหรอ”
พิมภาพูดไม่ออกแต่ยังทำฟอร์มไม่แคร์

ภาณุวัฒน์กับพิมมาลาไม่สบายใจเมื่อภัทรพลมาบอกเรื่องฤชวี
“แต่งงานกันไม่กี่วันก็ทะเลาะกันซะแล้วเหรอ ตาต้นบอกเหรอ”
“นายต้นไม่ได้พูดแบบนั้น แต่ภัทรว่าหน้าจ๋อยๆ ต้องทะเลาะกันแรงแน่ๆ แล้วถ้านายต้นมันทนยัยพิมไม่ได้ ต้องหย่ากันแน่ๆ”
“พ่อไม่ยอม ยัยพิมจะเป็นม่ายผัวหย่าไม่ได้” ภาณุวัฒน์จะเดินออกไป พิมมาลารีบดึงไว้
“พ่อจะไปไหน”
“ไปลากคอลูกเขยกลับกรุงเทพฯน่ะสิ”
“ตั้งสติดีๆ นะพ่อ สองคนนั้นทะเลาะกันก็แย่แล้ว ถ้าพ่อไปกดดันลูกเขยซ้ำอีก ลูกสาวเราได้เป็นม่ายจริงๆ แน่ ที่ถูกต้องเราควรจะช่วยให้พิมกับตาต้นปรับความเข้าใจกันไม่ใช่เหรอพ่อ”
“ก็จริง”
“แล้วเราจะทำยังไงล่ะแม่”
“ตอนนี้เรื่องลูกค้าก็เหลือแค่รอให้ช่างทำงานให้เสร็จ ถ้าอย่างนั้นก็ได้เวลาของครอบครัวนะ”

สองหนุ่มต่างวัยมองพิมมาลาว่าจะให้ทำอย่างไร
พิมภาหน้าเครียด นันทิกานต์ยื่นหน้าเข้ามากดดันให้รู้สึกผิดหนักไปอีก

“นี่แกจะกดดันฉันทำไมเนี่ย ก็ฉันทำไปแล้ว”
“ถามอีกคำ แกไล่เขาไปแบบนี้แล้วพ่อแม่แกจะว่ายังไง”
“พ่อแม่ฉันกลับไปแล้ว เดี๋ยวอีกสักพักค่อยบอกว่านายต้นต้องไปไกลๆ ที่ไหนก็ได้แล้วก็ค่อยบอกว่าเขามีคนอื่นก็เลิกกันไง”
“นี่คิดแผนโยนความผิดให้คนอื่นอีก แกนี่มัน...”
“ก็ฉันอยากให้มันจบๆ ไปซะที่นี่”
“ถ้ามันจบได้จริงก็ดี”
เสียงมือถือพิมภาดังขึ้น พิมภากดรับว่าเป็นพิมมาลาโทรมา
“สวัสดีจ๊ะแม่ ว่าไงจ๊ะ อะไรนะ” พิมภาตกใจ

พิมมาลาคุยมือถืออยู่ที่บ้าน ภัทรพลกับภาณุวัฒน์เป็นไทยมุงคอยฟังเหตุการณ์
“งานแม่เสร็จแล้วก็เลยอยากไปพักผ่อนที่กรุงเทพฯสักสองสามอาทิตย์ แม่กับพ่ออยากรู้จักลูกเขยให้มากกว่านี้ด้วย”
“แต่ไปๆ มาๆ มันเหนื่อยนะแม่ พิมว่า...”
“พรุ่งนี้แม่จะเข้าไปที่คอนโดนะลูก” พิมมาลาตัดบทแล้ววางสายเลย
“เดี๋ยวแม่ ฮัลโหล แม่”
“มีอะไร” นันทิกานต์ถามอย่างสงสัย
“พ่อกับแม่จะมากรุงเทพฯ พรุ่งนี้น่ะสิ จะทำยังไงดี”
“ฉันรู้แต่ว่าถ้าไม่มีสามีอยู่เป็นตัวเป็นตน ความแตกโพล๊ะ ก็เตรียมผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้พ่อแม่แกรอบสองได้เลย” พิมภาถึงกับเครียด

อีกด้านหนึ่ง มิ้นท์ลากฤชวีให้มานั่งที่โต๊ะระเบียงห้อง ที่มีข้าวผัดวางอยู่สองจาน
“ทานข้าวนะพี่ สภาพนี้ทั้งวันไม่ยอมทานอะไรเลยใช่ไหม” ฤชวีนิ่ง แต่ยังไม่จับช้อน “อย่าทำแบบนี้สิพี่ต้น มิ้นท์ไม่สบายใจ”
“พี่ไม่คิดเหมือนกันว่าพี่จะเป็นได้ขนาดนี้”
“ถ้างั้นไม่ไปยุ่งกับคุณพิมก็คงจะดีแล้ว ตัดใจซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะตอนเริ่มต้นพี่ยังเป็นแบบนี้ ถ้ามันตกหลุมไปมากกว่านี้พี่จะเป็นยังไง ยิ่งติสท์อยู่ด้วย แต่ที่จริงเจอกันแค่ไม่นาน ไม่น่าทำให้พี่อาการหนักได้ขนาดนี้นะ แบบนี้มั้งที่เขาว่าความรักบางทีก็ไม่มีเหตุผล”
“ทุกการกระทำบนโลกนี้มีเหตุถึงมีผล พี่เชื่ออย่างนั้น”
“แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ เราก็ต้องยอมรับผลของมันใช่ไหมพี่”
ฤชวีเครียด เสียงมือถือฤชวีดัง ฤชวีมองโทรศัพท์สีหน้าเปลี่ยนเป็นดีใจแต่ยังมองนิ่ง มิ้นท์ยื่นหน้ามามอง
“คุณพิมโทรมา รับสิพี่”
ฤชวีสูดลมหายใจนิดๆ ตั้งสติแล้วกดรับ
“สวัสดีครับ”

พิมภาอยู่ที่คอนโด เธอรัวเป็นชุดโดยมีนันทิกานต์คอยเป็นกำลังใจสุดชีวิต
“นายต้น ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน”
“คุณพิมมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ”
ฤชวีถามเสียงเรียบ พิมภามองโทรศัพท์แบบหมั่นไส้
“หืม เย็นชาได้อีกนะ” พิมภาพยายามปรับอารมณ์ “คือฉันมีเรื่องจะขอให้นายช่วยหน่อย พ่อแม่ฉันจะมากรุงเทพฯ วันพรุ่งนี้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตัวปัญหาอย่างผมล่ะครับ”
มิ้นท์มองฤชวีแบบอึ้งๆ
“แรงนะเนี่ย” มิ้นท์บ่นกับตัวเอง
พิมภาโดนย้อนจะของขึ้น พูดกับนันทิกานต์แบบไม่มีเสียง
“เขาย้อนฉัน”
“ใจเย็นๆ แกต้องพึ่งเขา ใจเย็นๆ” นันทิกานต์เตือนสติ พิมภาพยายามจะใจเย็นที่สุด แล้วพูดใหม่
“ก็เราเริ่มต้นเรื่องนี้มาด้วยกัน มาช่วยสานต่อให้จบก่อนได้ไหม”
“แต่เมื่อวานคุณเป็นคนบอกผมเองว่าทุกอย่างมันจบแล้ว จำได้ไหมครับ ผมคงไม่สะดวกที่จะกลับไป”
“นี่โตๆ กันแล้วพูดให้มันรู้เรื่องกันหน่อยได้ไหม” พิมภาขึ้นเสียงอย่างโมโห
“คุณยังจำได้ไหมครับว่าคุณพูดอะไรไว้กับผม”
ฤชวีย้อนถาม พิมภาอึ้งไป
“จำได้ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“แล้วยังไงครับ”
“ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง นายกลับมาช่วยฉันหน่อยสิ”
“ก็ทำให้เห็นสิครับว่าคุณอยากให้ผมช่วยจริงๆ”
“ก็ฉันพูดขอร้องนายอยู่นี่ไงว่ามาช่วยฉันหน่อย”
“ถ้าจะให้ผมช่วยคุณ แค่โทรศัพท์มาคุยแบบนี้ผมไม่โอเค”
“นี่นายอย่าลีลามากได้ไหม จะให้ทำยังไงก็ว่ามา”
“คุณตามมาง้อผมสิ ทำเป็นไหมครับ” พิมภาอึ้งเงียบไป นันทิกานต์มองว่ามีอะไรเพราะเห็นพิมภาหน้าเครียดปนแค้นมาก “แต่ถ้าคุณทำไม่ได้ก็ถือซะว่าจบแค่นี้ ขอโทษนะครับ ผมต้องรีบทำงาน”
“เดี๋ยว” พิมภารีบบอกอย่างตกใจ
“มีอะไรครับ”
“บอกฉันมาว่าคุณอยู่ที่ไหน”
ฤชวียิ้มพอใจ มิ้นท์มองว่าฤชวียิ้มอะไร
พิมภาเดินออกมาที่รถ นันทิกานต์วิ่งตามมา
“ใจเย็นๆ นะไอ้พิม”
“เย็นยังไงไหว กล้าสั่งให้ฉันไปง้อ คิดว่าตัวเองเป็นใคร”
“แล้วทีแกสั่งให้เขาไปจากชีวิตแก แกเป็นใคร”
“ฉัน โอ้ย นี่แกเพื่อนใครเนี่ย”
“เพื่อนแกเนี่ยแหล่ะ ไอ้พิม แกฟัง ตอนนี้แกต้องพึ่งเขา แกทำผิดกับเขา แกไปง้อมันเป็นเรื่องถูกต้องแล้ว ทีใครทีมัน เข้าใจไหม”
“เข้าใจ แต่ฉัน”
“พอ ขึ้นรถได้แล้ว จำไว้ว่าแกต้องพึ่งเขา”
พิมภาหงุดหงิดขัดใจแต่ก็เดินไปขึ้นรถ นันทิกานต์ขึ้นตาม พิมภาขับรถออกไปอย่างหัวเสีย

มิ้นท์ปรบมือให้ฤชวี สีหน้าทึ่งมาก
“โห มิ้นท์ไม่นึกเลยว่าพี่จะร้ายกาจแบบนี้ บีบให้เขามาง้อเนี่ยนะ”
“คุณพิมเอาแต่ใจจนเคย พี่ไม่อยากให้เขาคิดว่าเขาเป็นคนที่หมุนโลก ทุกอย่างต้องได้ดังใจไปซะหมด จนลืมนึกถึงใจคนรอบข้าง” มิ้นท์มีสีหน้าคิดหนัก “ทำไม คิดอะไร”
“แค่กำลังย้อนคิดว่าพี่ต้นเคยใช้วิธีนี้กับมิ้นท์บ้างมั้ย”
“มิ้นท์ไม่เคยเอาแต่ใจนี่ แต่ถ้ามิ้นท์อยากลอง”
“ไม่ต้อง” มิ้นท์ร้องเสียงหลง แล้วทำเสียงอ้อน “น้องไม่ชอบความกดดัน อย่าทำแบบนั้นกับน้องนะพี่นะ ว่าแต่ถ้าคุณพิมมาจริงๆ พี่ก็จะยอมกลับไปกับเขาเลยใช่ไหม”
“ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ หรอกนะ”
มิ้นท์มองฤชวีอย่างหวาดๆ ที่เห็นมุมเด็ดขาดของฤชวี

รถพิมภาแล่นมาบนถนน ภายในรถพิมภาหัวเสียเปิดเพลงดัง นันทิกานต์มองอย่างเซ็งๆ
“ทำไมฉันต้องขับรถกลางดึกเพื่อไปง้อผู้ชายด้วย”
พิมภาบ่นอย่างหงุดหงิด
“เพื่อพ่อ เพื่อแม่ ท่องไว้แก หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกยาวๆ” พิมภาพยายามระงับอารมณ์เต็มที่ เหยียบคันเร่ง นันทิกานต์กอดเบลท์ด้วยความกลัว “ไอ้พิม ฉันไม่รีบ”
รถพิมภาขับไปบนถนนด้วยความเร็ว

ฤชวีอยู่ที่ห้องพักมิ้นท์และคอยเหลือบมองโทรศัพท์มือถือตลอดเวลาจนมิ้นท์สังเกตเห็น
“ห่วงก็โทรไปถามสิพี่”
“ตอนนี้เราต้องนิ่งที่สุด อย่างคุณพิมน่ะ ถ้าเราอ่อนให้นิดเดียว เขาจะพยายามเหนือกว่าเราทันที รอให้เขาโทรมา”
“พี่รู้จักเขาลึกขนาดนั้นเลยเหรอ”
“พี่มั่นใจว่าเขาเป็นแบบนั้น”
“แล้วถ้าเขาไม่โทร”
เสียงมือถือฤชวีดัง ฤชวีรีบหยิบมาดูแล้วยิ้ม มิ้นท์เข้ามาฟังอย่างสนใจ

พิมภาเดินคุยโทรศัพท์มือถือเข้ามาที่ล็อบบี้ของโรงแรม
“ฉันมาถึงแล้ว ลงมาสิ”
ฤชวียิ้มแต่ทำเสียงเพลียๆ
“ผมไม่ค่อยสบาย ลงไปไม่ไหว ไว้ตอนเช้าค่อยคุยกันนะครับ”
“ฉันไม่มีเวลาจะมาเอิงเอยกับคุณนะ”
มิ้นท์มองฤชวีที่ยิ้มพอใจ ฤชวีไม่ต่อปากต่อคำ
“เก้าโมงที่สระว่ายน้ำนะครับ” ฤชวีบอกแล้ววางสาย มิ้นท์ยิ่งอึ้งมองฤชวีแบบไม่อยากเชื่อ
“ใจร้าย ถ้าเขาโมโหกลับไปไม่ง้อล่ะ”
“เขาไม่กลับหรอก”
ฤชวียิ้มอย่างมั่นใจแล้วรีบเดินออกจากห้องไป มิ้นท์งงว่าจะไปไหน ขณะนั้นพิมภากำลังหัวเสียแต่ทำอะไรไม่ได้

นันทิกานต์เปิดประตูห้องลากพิมภาเข้ามาในห้อง พิมภาฝืนๆ ไม่ค่อยตามมานัก
“เข้ามาน่า ไอ้พิม”
“ทำไมฉันต้องมาเสียเวลาเป็นคืนๆ เพราะตานั่นด้วยนะ”
“เอาน่า แกใจเย็นๆ นอนพักก่อนนะ ตอนเช้าจะได้มีแรงไปง้อคุณต้นเขา”
“พูดแล้วมันน่าโมโห ฉันอุตส่าห์ถ่อมาง้อเขาถึงที่นี่ ยังมีหน้ามาเล่นตัวอีก ฉันอยากจะบุกไปโวยถึงห้องเลย แกไม่น่าห้ามฉัน”
“ไอ้พิม แกมานี่” นันทิกานต์จับพิมภาไปยืนหน้าแอร์แล้วใช้รีโมทเปิดลมให้แรงขึ้น “เป็นไง เย็นขึ้นบ้างไหม แกต้องพึ่งเขา อย่าใจร้อน หายใจลึกๆ ใช้สติอย่าใช้อารมณ์ไม่อย่างนั้นแกจะเสียงานใหญ่ โอเคมั้ย”
พิมภาสูดลมหายใจ
“ไม่โอเค”
“อ้าว ไอ้นี่ งั้นนอน ตอนเช้าจะได้มีแรงจัดการเขา โอเคไหม”
“โอ้ย แกอยากนอน นอนไปเลย ฉันไม่มีอารมณ์นอน” พิมภาหงุดหงิดจะเดินออกไป
“แล้วแกจะไปไหน” นันทิกานต์จะตาม พิมภาหันมายกมือห้าม
“ไม่ต้องตามมานะ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
นันทิกานต์ยกสองมือยอม
“ไม่ตามก็ได้แต่ห้ามไปเดินที่เปลี่ยว แล้วก็” นันทิกานต์หยิบโทรศัพท์มือถือส่งให้ “เอาติดตัวไปด้วย โอเคมั้ย”พิมภารับมือถือจากนันทิกานต์เดินออกไป

“อารมณ์พีคขนาดนี้ คุณต้นตายแน่”
ฤชวีลงมาที่สระว่ายน้ำของโรงแรมแล้วมองหาพิมภา ฤชวีเห็นพิมภากำลังเดินมาจึงรีบหลบ พิมภาเดินออกไปด้านนอกที่สระว่ายน้ำ พิมภาเดินวนไปมาอย่างหงุดหงิด

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 8 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manager