@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 12/3 วันที่ 9 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 12/3 วันที่ 9 เม.ย. 57

ไก่ กับไข่ ร้องออกมาพร้อมกัน “เย้”
จากนั้น 1 หนุ่มใหญ่ และ 2 หนุ่มน้อย ก็กระโดดลงสระพร้อมกัน ตูม! เสียงน้ำและเสียงหัวเราะดังลั่นสระ
ส่วนสุริยง ก็ขับรถมาจนถึงบ้านเขมชาติ มีแม่บ้านให้การต้อนรับ
“คุณเขมสั่งไว้ว่า ถ้าคุณมาแล้วให้พาไปที่สระว่ายน้ำ เชิญทางนี้เลยค่ะ”

สุริยงเดินผ่านมุมต่างๆของบ้าน พลางมองอย่างพิจารณา ในใจนึกชื่นชมในความพยายามของเขมชาติ
สุริยงเดินตามมาเกือบถึงมุมหนึ่งของสระน้ำ เสียงไก่ ไข่ เล่นน้ำดังมา จึงหยุดยืนแอบมอง เห็นคู่แฝด เล่นน้ำกับเขมชาติอย่างสนุกสนาน แกล้งกันไป หัวเราะไป อย่างสนุกสนานเฮฮา ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั้งสระ สุริยงยืนมองแล้วก็ยิ้ม อย่างมีความสุข เป็นจังหวะเดียวกับที่เขมชาติหันมาเห็นพอดี ก่อนที่จะโบกมือพร้อมส่งยิ้มสดใสมาให้ อย่างน่ารัก สุริยงลืมตัวโบกมือตอบแล้วก็ยิ้มกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติ ทว่าเมื่อรู้สึกตัวก็


รีบลดมือลง พร้อมกับหุบยิ้มลงเหลือแต่ครึ่งเดียว แล้วก็ยืนเก้อๆ เขินๆ อยู่ที่เดิม
เขมชาติหันหลังให้สุริยง แล้วก็ยิ้มร้าย พอใจกับอาการหลุดของสุริยง ในใจเริ่มคิดแผนบางอย่างส่วนสุริยง เมื่อนึกขึ้นได้ ก็รีบหันมาถามแม่บ้าน
“ป้าคะ แล้วคุณเกนหลงหล่ะคะ”
เกนหลงวางมือจากเครื่องทอผ้าไหม ก่อนที่จะหันขวับมาทางเอื้อที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พี่เอื้อ จะให้คุณสุลาออกจากบริษัทเขม”
“ใช่ พี่อยากให้เขามาช่วยงานที่โรงแรมของเรา อีกหน่อยมันจะต้องยุ่งมากๆ เราสองคนก็มีงานประจำ คงไม่มีเวลามาตามงานตลอด ถ้าพี่ชวนหนูเล็กมาเป็นคนดูแลโปรเจ็กต์ และประสานงานกับเราสองคน.เกน..โอเคหรือเปล่า”
“เกนโอเคอยู่แล้วค่ะ แต่เขม จะโอเคหรือเปล่าก็ไม่รู้”
เอื้อคิด แล้วก็พูดตรงๆ
“เดี๋ยวพี่คุยเอง หนูเล็กเคยเล่าให้ฟังว่า ปกติคุณเขมก็หาเรื่องไล่ออกเป็นประจำอยู่แล้ว ถ้าจะออกจริงๆก็คงไม่ยาก”
เกนหลงยิ้มให้เอื้อ ก่อนที่จะพูดเหมือนเดาใจเขมชาติออก
“ทำเป็นพูดไปอย่างนั้นหล่ะค่ะสุดท้ายเขมก็ต้องการเลขาอย่างคุณสุอยู่ดี”
“แต่พี่ไม่ให้ เขมเขาก็มีเกนเป็นเลขาอยู่แล้ว จะเหนี่ยวหนูเล็กไว้ทำไม ถ้าเกนโอเคที่จะให้หนูเล็กมาทำงานกับเรา เรื่องเขมชาติ พี่จัดการเอง”
เอื้อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่เกรงกลัว และไม่เกรงใจ เกนหลงหันมามองหน้า แล้วก็ยิ้ม
“เห็นนุ่มๆ สุขุม ใจเย็น บทจะบู๊ขึ้นมา ไม่ยอมใครเหมือนกันนะคะ ได้ค่ะ ว่าไงก็ว่าตามกัน ก่อนหน้านี้ที่เกนไม่ยอมให้คุณสุออก เพราะยังหางานใหม่ไม่ได้ แต่ถ้าพี่เอื้ออยากให้คุณสุมาช่วยงานเรา เกนก็ยินดีค่ะ”
เอื้อยิ้มรับ ดีใจ เกนหลงยิ้มตอบแล้วก็หันไปทอผ้าไหมต่อ เอื้อมองๆด้วยความสนใจ
“แล้วเกนทำอะไร?”
“ของขวัญวันเกิดเขมค่ะ” เกนหลงยิ้มภูมิใจ “อีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดเขม เกนอยากให้ของที่ทำเอง เพราะเขาก็มีทุกอย่างแล้ว ซื้อไม่ถูก ก็เลยทอผ้าพันคอให้”
เอื้อพยักหน้า เกนหลงทอด้วยความตั้งใจ เอื้อมองๆ แล้วก็แอบสงสาร
“ไม่ใช่ง่ายนะเนี่ย เขมเขารู้หรือเปล่าว่าเกนทุ่มเทให้เขามากขนาดนี้”
เกนหลงหันมาย้อน
“แล้วที่พี่เอื้อต้องออกจากบ้านในวันหยุด เพื่อมาคุยกับเกน เรื่องงานใหม่ของคุณสุ ทุ่มเทขนาดนี้เธอรู้หรือเปล่าคะ?”
เกนหลงย้อน แบบยิ้มๆ เอื้อสะอึกนิดๆ

ไก่ กับ ไข่ วิ่งส่งเสียงร่าเริงเข้ามาในบ้านเขมชาติ เสียงสุริยงตะโกนตามหลัง
“ไก่ ไข่ อย่าวิ่งลูก เดี๋ยวลื่น เดินดีๆ”
คู่แฝด ยังวิ่งเล่น ไล่ตีกันสนุกสนาน ตัวเปียก ขาเปียก ไปตามทาง สุริยงรีบเดินตามเข้ามา หอบของพะรุงพะรัง
“รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกลับบ้านได้แล้วลูก เดี๋ยวค่อยกลับไปอาบน้ำที่บ้าน”
“อาบที่นี่ดีกว่า” เสียงเขมชาติดังมาจากข้างหลัง สุริยงหันมา เห็นเขมชาติ เดินตามมา ใส่เสื้อคลุม อาบน้ำ แอบเซ็กซี่
“อย่าเลยค่ะ จับเด็กอาบน้ำ ไม่ใช่ขำๆนะคะ บ้านคุณจะเละเทะมาก”
“ผมยอม นั่งรถตัวเปียกกลับบ้าน เดี๋ยวไม่สบายเปล่าๆ อาบที่นี่แหละ ผมให้แม่บ้าน ทำอาหารแล้วอาบเสร็จแล้วจะได้ทานข้าวกัน”
ไก่ กับไข่ หยุดวิ่ง หันขวับมาเลย
“แม่หนูเล็กไก่หิวข้าว”
“ไข่ก็หิวครับ”
สุริยงหันมาอึ้งๆ พูดไม่ออก เขมชาติเดินมาหยุดข้างๆ พูดยิ้มๆ
“คุณคงปฎิเสธไม่ได้แล้วหล่ะ อาบให้เด็กเสร็จแล้ว อาบให้ผมต่อได้มั้ย”
สุริยงหันขวับมา รีบทำตาดุ กลบความอาย
“ผมพูดเล่นหรอกน่า ทำหน้าดุไปได้ เชิญทางนี้”

เขมชาติพูดแล้วก็เดินนำไปเลย สุริยงมองตาม ระหว่างเดินไปเขมชาติตั้งใจถอดเสื้อคลุมออก สุริยงหันไปเห็นรีบเบือนหน้าหนีด้วยความอาย
หลังจากเห็นเกนหลงทอผ้าแล้ว เอื้อก็นึกครึ้มอยากลองฝีมือบ้าง แต่ยิ่งทำยิ่งงง เกนหลงหันมาดู
“พี่เอื้อคะ ใจเย็นๆสิคะ ใจเย็นๆค่ะ ค่อยๆทำ จังหวะการทอมันต้องให้สม่ำเสมอกันค่ะไหวมั้ยคะ?”
“ไหวๆ โทษที เมื่อกี๊แค่คิดอะไรมากไปหน่อย”
“คิดน้อยๆสิคะ ไม่คิดเลยยิ่งดี ตั้งสมาธิอยู่ที่เส้นด้ายนะคะ แล้วก็ทำตามที่เกนบอกเมื่อกี๊นะคะ ใส่กระสวยเข้าไปเบาๆ” พลางเอื้อมมือมาจับมือเอื้อ “มือนี้มันต้องแบบนี้ค่ะ” เอื้อทำตาม “อย่างนั้นหล่ะค่ะ โอเค ดีแล้วค่ะ ใช้ได้เลย ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะอย่าคิดมาก”
เอื้อยิ้มขำ “โอเคครับ ไม่คิด”
เอื้อตั้งใจทำอย่างมาก ดูสงบ และมีสมาธิ เกนหลงมองแล้วก็ยิ้มๆ เหมือนได้สัมผัสกับเอื้อในอีกมุมหนึ่ง

ไก่ กับไข่ วิ่งออกจากห้องน้ำ พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะกันคิกคัก พลางวิ่งหนีไม่ให้สุริยงแต่งตัวสุริยงวิ่งตาม หัวเริ่มฟู แอบเหนื่อยหลังจากจับอาบน้ำสองคน
“ไก่ ไข่ มาทาแป้ง แต่งตัวก่อนลูก อย่าเพิ่งวิ่ง”
แต่ยิ่งห้าม ไก่ กับ ไข่ยิ่งวิ่งหนี พร้อมส่งเสียง หัวเราะ ดีใจได้แกล้งแม่ เขมชาติเดินออกมา อยู่ในชุดลำลอง ใช้ผ้าเช็ดตัว เช็ดผมที่ยังไม่แห้ง แล้วยืนดูสุริยงวิ่งไล่จับลูกแฝดสองคน
“มานี่เลย มาให้แม่ทาแป้งซะดีๆ อยู่เฉยๆ”
“ไม่ทา ไก่ไม่ทาแป้ง”
“ไม่หยุดใช่มั้ย ไม่หยุดนะ” พูดพลางใช้มือจี๋เอว ไก่หัวเราะร่วน ดิ้นไปมา
“ฮ่าๆ ไข่ ช่วยด้วย”
ไข่ย่องมาทางข้างหลัง แล้วก็จี๋เอวสุริยง สุริยงหันมาจับตัวไข่ ไก่ได้ทีวิ่งหนีไป เขมชาติยืนขำ หัวเราะตามอย่างมีความสุขโดยไม่ได้เสแสร้ง สุริยงหันมาเห็นพอดี เขมชาติยิ้มกว้างอย่างเต็มที่ ต่างจากเมื่อก่อน สุริยงเห็นแล้วก็ยิ้มตอบ เป็นรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ และน่ารักระหว่างที่สุริยงหันไปสนใจเขมชาติ
ไก่หันไปหยิบกระป๋องแป้งที่อยู่ข้างตัวมา แล้วก็กดกระป๋อง เป่าแป้งใส่หน้าสุริยง แป้งฟุ้งออกมาใส่หน้าสุริยงจนขาวว่อก แล้วไก่กับไข่ก็หัวเราะ อย่างสนุกสนานเขมชาติหัวเราะออกมาอย่างสะใจ หันมาตีมือกับไข่ สุริยงหันมาจับตัวไก่ แล้วก็ถูหน้าที่เลอะแป้งลงที่พุง ไก่หัวเราะเสียงดังลั่น ไข่รีบวิ่งมาช่วย เสียงหัวเราะของสุริยง และลูกแฝด ดังอบอวลไปทั้งบ้าน แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ผ้าพันคอที่ทอเสร็จจากเครื่องของเกนหลง ถูกดึงออกจากเครื่อง เกนหลงหยิบมาดูพิจารณา
“จะทออีกผืนแล้วต่อออกมาดีมั้ยนะ ไม่แน่ใจว่ามันจะเล็กไปสำหรับเขมหรือเปล่า เกนขอลองกับพี่เอื้อหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้ครับ ลองยังไง”
“นั่งเฉยๆ ค่ะ”
พูดพลาง เกนหลงก็เอาผ้ามาคล้องที่คอเอื้อ แล้วก็ลองพับ ลองพัน ลองทับไปมา ในแบบต่างๆ
“เวลาไปพบลูกค้าที่ต่างประเทศ เขมจะชอบใส่สูทสีเข้ม สูทสั้น ถ้าพันแบบนี้ก็จะยาวพอดี แต่ถ้าหนาวมาก ก็อาจจจะเอาไม่อยู่”
เกนหลงพันไป คิดไป ขยับไปมา ในระยะประชิดกับเอื้อ แต่ไม่ได้มองหน้าเอื้อ เพราะมัวแต่สนใจอยู่กับผ้า เอื้อแอบมองเกนหลงในระยะใกล้ เห็นความใส่ใจ แล้วก็ถามออกมาด้วยความสงสาร
“เกน ถ้าวันหนึ่งเกนเกิดไปรู้ว่า เขมชาติเค้าแอบไปกิ๊กกับผู้หญิงคนอื่น ลับหลัง เกนจะรู้สึกยังไง”
เกนหลงขยับผ้าไป พูดไป
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะมันยังไม่เคยเกิดขึ้น ก็เลยเดาไม่ถูก เอาไว้ ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว เกนจะบอกนะคะ ว่าแต่มันเกิดขึ้นหรือยังคะ ? “
คำถามของเกนหลงทำให้เอื้อถึงกับจุก สะอึกไป แล้วก็เฉไฉยิ้มกลบเกลื่อน
“หวังว่าคงยังไม่เกิด แล้วก็ไม่ควรจะเกิดขึ้น พี่ก็แค่ถาม เพราะอยากรู้”
เกนหลงจับผ้าพันคอเข้าที่มองดูด้วยความพอใจ แล้วก็ยิ้ม
“จะว่าไป ผ้าผืนนี้ก็เหมาะกับพี่เอื้อเหมือนกันนะคะ”
เอื้อเลิกคิ้ว “จริงเหรอ” พลางหันไปดูที่กระจกแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย เกนหลงยืนยิ้มอยู่ข้างๆ เอื้อคิดๆแล้วก็หันมาทางผ้าของตัวเองที่คาอยู่ในเครื่อง
“แล้วเกนคิดว่า ผ้าผืนนี้จะเหมาะกับหนูเล็กหรือเปล่า?”
จู่ๆ เอื้อก็คิดถึงสุริยงขึ้นมา

ไก่กับไข่นอนดูการ์ตูนในห้องนั่งเล่นบ้านเขมชาติอย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่สุริยงกำลังเก็บโต๊ะอาหาร เขมชาติเดินมาหา
“ขาหายหรือยัง?”
สุริยงเก็บโต๊ะไปตอบไป “ปวดตึงๆนิดหน่อย แต่ก็เกือบหายแล้วค่ะ”
เขมชาติเดินมาจับมือ “ไม่ต้อง ผมมีแม่บ้าน เดี๋ยวเขาจัดการเอง”
สุริยงดึงมือกลับ
“งั้น ฉันพาลูกๆกลับเลยนะคะ ขอบคุณ”
ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี เขมชาติก็รีบพูดแทรกขึ้นมา
“ยัง ผมยังไม่ให้กลับ”
พลางหันมาจับมือสุริยงจะลากไป
“ผู้อำนวยการคะจะไปไหนคะ?”
จากนั้นเขมชาติ ก็กึ่งลากกึ่งจูงสุริยงมาหยุดยืน แล้วก็มองไปที่บ้านหลังสวย
“บ้านหลังนี้มันสร้างมาจากความฝันเก่าๆของผม”
เขมชาติมองบ้าน แล้วก็พูดออกมาจากใจ
“ผมเคยฝันไว้ว่า อยากมีบ้านเพื่อผู้หญิงคนนึง ผมทำงานอย่างหนัก เพื่อสร้างบ้านหลังนี้ มาถึงวันนี้ ผมแค่อยากรู้ว่าสิ่งที่ “ไอ้โง่” คนนึง พยายามทำทั้งชีวิต เธอคนนั้นจะรู้สึกยังไง”
ทั้งที่ลึกๆ แล้วแอบสงสาร แต่สุริยงก็ยังพยายามตอบให้ออกจากตัวเอง พร้อมรอยยิ้ม
“เธอคนนั้นคงภูมิใจมั้งคะ และสิ่งที่คุณทำ มันก็ไม่ได้ “โง่” สักหน่อย”
เขมชาติหันมาถาม พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มน่ารัก
“ภูมิใจ จริงๆเหรอ ?”
เขมชาติมองสุริยง พลางรอคอยคำตอบ ด้วยแววตาเป็นประกาย สุริยงเขิน รีบเบี่ยงหน้าหนี แล้วก็รีบเบี่ยงประเด็น
“เสียดายที่วันนี้คุณเกนหลงรีบกลับไปซะก่อน เลยไม่ได้เจอกัน ไม่งั้นคงจะสนุกกว่านี้”
“ผมอยากให้คุณลืมเรื่องคุณเกน แล้วหันมาสนใจผมสักนาทีนึงก็ยังดี ผมอยากฟังจริงๆว่าคุณชอบบ้านหลังนี้หรือเปล่า คุณชอบมั้ย ?”
สุริยงมองแล้วก็หันมาตอบยิ้มๆ
“ถ้าดิฉันตอบว่า ชอบจะเป็นยังไงคะ?”
“ ก็แปลว่า ความฝันของผมเธอคนนั้นได้รับรู้แล้ว”
สุริยงยิ้มรับนิดๆ อย่างรักษาท่าที เขมชาติขยับเข้ามาและรุกต่อ
“วดี”
สุริยงยืนเกร็ง ตัวตรง ต่อต้านเบาๆ เขมชาติรู้ทัน
“ไม่ว่าคุณจะชื่ออะไรก็ตาม คุณช่วยสลัดความจริงทิ้งแล้วก้าวเข้ามาชื่นชมความฝันเป็นเพื่อนผมสักครู่ได้มั้ย?”
เขมชาติมองหน้าสุริยง ด้วยสายตาอ้อนวอน ที่มีทั้งความจริง และการแสดงแฝงเร้นอยู่ สุริยงนิ่งคิด แล้วก็ยอม
“ได้ค่ะ”

เขมชาติยิ้มอบอุ่น ค่อยๆ หันมามองบ้าน สุริยงหันตามยืนมองบ้านด้วยความชื่นชม เขมชาติมองดูสุริยงที่ยืนชื่นชมบ้านตัวเองอยู่ก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ ดูถูกและเย้ยหยัน
รูปคู่ของเขมชาติและสุริยงที่แอบถ่ายตอนนั่งตักกัน วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณพจน์
“นี่มันเขมชาติกับ...”
อัมพิกา ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พูดพร้อมยิ้มหยัน
“เลขาที่ชื่อสุริยง”
คุณพจน์เงยหน้ามองอัมพิกา “คนที่เป็นภรรยาของเจ้าสัว แม่เลี้ยงคุณ?”
อัมพิกาเบ้หน้า
“อัมก็ไม่อยากใช้คำนั้น แต่มันก็ใช่ อัมได้รูปนี้มานานแล้วค่ะ แต่ไม่ได้ให้คนอื่นดู เพราะมันจะเสื่อมเสียกันไปหมด แต่พออัมรู้ว่าน้องเกนกำลังคบอยู่กับเขมชาติ อัมก็เป็นห่วง ไม่อยากเห็นน้องเจ็บ อัมก็เลยตัดสินใจเอารูปนี้มาให้คุณพจน์ดู จะได้เตือนให้น้องเกนระวังตัว อย่าไว้ใจคน โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้”
คุณพจน์อึ้งๆ หยิบรูปมาดู หน้าเครียด อัมพิกาได้ทีรีบใส่ไฟต่อ

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 12/3 วันที่ 9 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3