@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13/3 วันที่ 10 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13/3 วันที่ 10 เม.ย. 57

“เมื่อครู่เห็นคุณท่านเชิญคุณเขมชาติไปคุยที่ห้องทำงานค่ะ คุณเกนจะให้หนูไปเรียนเชิญทั้งสองท่าน
มาเลยมั้ยคะ?”
เกนหลงปฎิเสธ
“เดี๋ยวฉันไปเอง เริ่มเสิร์ฟแอปเพอร์ไธเซอร์ได้เลย”
เด็กรับใช้รับคำ “ค่ะ”

เกนหลงกำลังจะเดินไป พลันสายตาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือของเขมชาติวางอยู่ที่โต๊ะรับแขก
เกนหลงชะงักกึก..ความหวาดระแวงสะกิดให้เกิดความอยากรู้อยากเห็น ในที่สุดก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พลาง
คิด ว่าจะทำหรือไม่ทำดี หลังจากมองซ้ายมองขวา หากแล้วก็ตัดสินใจกดดูโทรศัพท์ของเขมชาติ
เกนหลงกดเข้าไปดูในกล่องข้อความ ภายในกล่องมีแต่ชื่อเกนหลง และเมื่อกดเข้าไปในสายโทรเข้า ก็
พบแต่ชื่อ สมคิด วิบูลย์ และเกนหลง ในขณะที่เบอร์โทร.ออก มีชื่อ สมคิด วิบูลย์ และ เลขา !
เกนหลงคิด “สุริยง”


สุริยงกำลังจัดเอกสารอยู่ที่หน้าห้องทำงานของเขมชาติ มาลัยกับเจนเดินเข้ามาหาพร้อมกับรูปถ่าย
เขมชาติคู่กับเกนหลง ก่อนจะถาทมสุริยงด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“คุณสุ คุณเขมมาหรือยังคะ?”
“ยังค่ะ”
เจนยิ้มนิดๆ
“เยี่ยม งั้นเจนฝากพี่สุเอารูปกับการ์ดไปวางในห้องคุณเขมหน่อยนะคะ คือพวกเรารวมเงินกันทำรูปนี้
ให้คุณเขม เป็นของขวัญวันเกิดน่ะค่ะ”
มาลัยรีบเสริม
“จริงๆจะให้เมื่อวานแต่คุณเขมไม่เข้า ก็เลยเอามาให้วันนี้ ฝากด้วยนะคะ”
สุริยงรับมา พลางยิ้มให้มาลัย “ได้ค่ะ”
มาลัยกับเจนยิ้มตื่นเต้น แล้วก็รีบเดินออกไป

สุริยงมองรูปคู่ของเขมชาติกับเกนหลง ที่วางอยู่ที่โต๊ะทำงาน พร้อมกับการ์ดในซองเก๋ๆ หน้าซองเขียน
ว่า “สุขสันต์วันเกิดเจ้านายของพวกเราชาว KK” พลางสะท้อนใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น แววตาอึดอัดลำบากใจ
ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดเข้ามา สุริยงสะดุ้งหันไป เห็นเขมชาติเดินเข้ามาหน้าบึ้งสุดๆ
“จะลาออกทำไมไม่บอกผม”
สุริยงงง เขมชาติรุกต่อ
“ตั้งใจจะหายตัวไป และทิ้งจดหมายบอกลาไว้ให้อีกหรือไง?”
สุริยง ยกมือห้าม “เดี๋ยวนะคะ ขอตอบทีละประเด็นข้อแรกดิฉันบอกผู้อำนวยการไปหลายครั้งแล้ว
ว่าจะลาออก ข้อสองครั้งนี้ก่อนจะไปสิ่งที่ดิฉันจะทิ้งไว้คือ จดหมายลาออกอย่างเป็นทางการค่ะ”
เขมชาติ มองหน้า แค้นใจ
“จะจดหมายลาออก หรือ จดหมายลาก่อน ผมก็ไม่รับทั้งนั้น คุณจะไปได้ก็ต่อเมื่อผมจะบอกให้ไป
เท่านั้น “
สุริยง รีบสวน
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันจะไปได้ก็ต่อเมื่อคุณเกนหลงทำงานได้แล้ว และตอนนี้เธอก็ทำงานได้อย่างดีเยี่ยม
ภารกิจของดิฉันจบสิ้น ไหนๆ ผู้อำนวยการก็ถามแล้ว ถือว่าฉันแจ้งให้ทราบอย่างเป็นทางการ ฉันขอลาออกสิ้นเดือนนี้
จดหมายลาออกจะตามมาค่ะ”
สุริยงหันหลังจะเดินออกไป หากเขมชาติไม่ยอม พลางจับมือไว้ เสียงอ่อนลง
“คุณจะหนีผมไปอีกแล้วเหรอวดี ? ไหนคุณบอกว่าเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วไง”
“ กลับไปเป็น “เพื่อน” เหมือนเดิม ถึงดิฉันลาออกแล้ว เราก็ยังเป็น “เพื่อน” กันได้” พลางรีบดึงมือ
กลับ “ปล่อยเถอะค่ะเพื่อนไม่จำเป็นต้องจับมือแน่นขนาดนี้”
สุริยงพูดตัดบทอย่างชัดเจน และพยายามเตือนสติ ทั้งเขมชาติ และตัวเอง
“พนักงานมีของขวัญวันเกิดย้อนหลังให้ผู้อำนวยการ ดิฉันวางไว้บนโต๊ะนะคะ เป็นของขวัญที่น่ารัก
มาก..ผู้อำนวยการจะต้องชอบ”
พูดจบ สุริยงก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้เขมชาติยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว พอหันขวับมาเห็น
รูปของตัวเองที่คู่กับเกนหลงก็ชะงักกึก...
เขมชาติมองรูปและเกิดอาการต่อสู้กันภายในจิตใจ “ยังกลับไม่ได้ เพราะยังไปไม่ถึง”
เขมชาติกัดฟันหันไปปิดรูปลงที่โต๊ะ ไม่กล้ามอง แล้วก็คิดแค้น
“ไม่ มันต้องไม่จบแค่ความเป็น “เพื่อน” มันต้องมากกว่านั้น”
เขมชาติคิดด้วยความแค้น ภาพเหตุการณ์เมื่อวานผุดขึ้นมาอีกครั้ง เขมชาติมั่นใจว่าเขาเห็นความ
อ่อนไหว และวาบหวามของสุริยง

เขมชาติคิดเสียดาย อีกนิดเดียว ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบจัดการ ก่อนจะสายไป
เมื่อออกมาจากห้องทำงานของเขมชาติ สุริยง ก็มาหยุดยืนพิงประตูด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนที่จะเดิน
มาที่โต๊ะ เห็นเกนหลงเดินเข้ามาพอดี สองคนเผชิญหน้ากัน...ต่างคนต่างชะงัก

สุริยงพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“สวัสดีค่ะคุณเกนหลง”
“สวัสดีค่ะ เอ่อ คุณสุคะเกนขอเชิญที่ห้องสักครู่ มีเรื่องสำคัญอยากจะถาม”
สุริยงชะงักกึก เรื่องอะไร?

สุริยงถามย้อนด้วยความแปลกใจ เมื่ออยู่กันตามลำพังในห้องทำงานของเกนหลง
“คุณเกนหลงจะขอตัวไก่ กับ ไข่ ไปเป็นนายแบบถ่ายโฆษณาโรงแรมเหรอคะ?”
เกนหลงยิ้มรับ
“ค่ะ พอดีโรงแรมในเครือที่ปราณบุรี จะทำโบรชัวร์ชุดใหม่ เน้นกิจกรรมในครอบครัว เขาต้องการ
นายแบบเด็ก เกนก็เลยคิดถึงไก่ กับ ไข่ น่ะค่ะ อยากจะขอยืมตัวมาเป็นนายแบบเสาร์ อาทิตย์นี้ มีค่าขนมให้ด้วยนะคะ”
สุริยงรีบบอก
“อุ๊ย! ไม่เอาค่ะ ไม่เอา คุณเกนหลงไม่ต้องให้ค่าขนมอะไรทั้งนั้นค่ะ”
“พูดแบบนี้แสดงว่าคุณสุอนุญาตให้ไก่ กับ ไข่มาเป็นนายแบบให้เกนใช่มั้ยคะ”
เกนหลงถามด้วยความสดใส สุริยงมองด้วยความเอ็นดู บวกความรู้สึกผิดนิดๆในใจ แล้วก็พยักหน้า
แทนคำตอบ
“เย้ ! ขอบคุณมากค่ะ คุณสุต้องไปด้วยนะคะ เกนให้ทางโรงแรมจัดห้องพิเศษเป็น Pool Villa
บรรยากาศดีมาก ระหว่างที่ไก่กับไข่ไปถ่ายแบบ คุณสุจะได้นอนเล่นรอ เราเดินทางกันวันเสาร์ค้างหนึ่งคืน กลับวัน
อาทิตย์นะคะ เกนจะเตรียมรถตู้ไว้ให้”
สุริยงยิ้มรับ
“ขอบคุณมากค่ะ”
สุริยงโล่งอกที่ไม่ใช่เรื่องเมื่อวาน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว สุขอตัวไปทำงานต่อนะคะ”
พลางทำท่าจะลุกขึ้น หากเกนหลงเรียกไว้ก่อน
“อ้อ เดี๋ยวค่ะ เกนยังมีอีกเรื่องที่อยากจะถามค่ะ” สุริยงชะงัก
“นอกจากเกนแล้ว เขมเขามีผู้หญิงหรือเปล่าคะ?”
สุริยงสะอึก
“ทะ..ทำไม คุณเกนถามแบบนี้คะ”
เกนหลงยิ้มเครียดๆ ทว่าก็ตัดสินใจพูดตรงๆ
“เกนคิดว่า เขมอาจจะมีผู้หญิงอื่น”
สุริยงสะอึก ในขณะที่เกนหลงเล่าด้วยความไว้ใจ
“เมื่อวานเกนแวะไปหาเขมที่บ้าน แล้วเห็นช้อนที่มีรอยลิปสติกวางไว้ในห้องครัว แต่เขมบอกว่าอยู่คน
เดียว เกนก็เลยสงสัย เลยแอบเช็คโทรศัพท์เห็นว่าเขมโทร.หาคุณสุ”
สุริยงหน้าเสีย เกนหลงพูดต่อ
“เกนอยากรู้ว่า เขมโทร.มาเช็ค หรือโทร.มาบอกคุณสุหรือเปล่าว่ามีนัดกับใคร หรือมีใครจะไปหาที่
บ้านหรือเปล่า?”
สุริยงมองหน้าเกนหลงด้วยความอึ้ง...น้ำท่วมปาก ลำบากใจอย่างแสนสาหัส พลางมองหน้าเกนหลง
ที่รอคำตอบ
“ไม่มีค่ะ ผู้อำนวยการโทร.มาบอกว่าไม่สบาย แค่นั้นค่ะ”
สุริยงไม่ได้โกหก แต่เลือกที่จะบอกไม่หมด
เกนหลงถามย้ำ
“ คุณสุ ไม่ได้พยายามจะปกปิด เพื่อช่วยเขมใช่มั้ยคะ?”
“ คุณเกนไม่จำเป็นต้องเชื่อสุ แต่ขอให้คุณเกนเชื่อมั่นในตัวเอง ไม่ว่ารอยลิปสติกนั้นจะเป็นของใคร
ก็ตาม เขาไม่มีความสำคัญกับผู้อำนวยการเท่ากับคุณ”
สุริยงพูดด้วยความจริงใจเกนหลงฟังแล้วก็คิด เบาใจขึ้น แต่ก็ยังกังวลอยู่ดี

“หนูเล็กพูดถูก อย่าไปอยากรู้เลย มันไม่สำคัญหรอก บางทีรอยลิปสติกนั้นอาจจะเป็นของเขมชาติก็ได้
เขาอยู่บ้านคนเดียว นึกสนุก เลยแต่งหน้า ทาปากแก้เซ็ง”
เอื้อที่กำลังไดร์ฟกอล์ฟอยู่ บอกกับเกนหลงที่ยืนอยู่ข้างๆ
เกนหลงคิดตามแล้วก็ขำ
“ตลกแหละ! นี่เกนกำลังซีเรียสอยู่นะคะ พี่เอื้อพูดเล่นไปได้”
“ก็จริงนี่ไหนเคยบอกว่า “ไว้ใจไง” นี่ถึงขนาดเช็คโทรศัพท์เสียฟอร์มคุณเกนหลงหมด”
เกนหลงสารภาพเสียงอ่อย
“เกนก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าจะทำแต่ตอนนั้นมันอยากรู้จริงๆนะคะ ตอนนี้เริ่มรู้สึกผิดเล็กๆที่ทำ
อะไรแบบนั้น มันเสียมารยาทมาก”
เอื้อหันมามอง แล้วก็ยิ้มๆ เกนหลงมองหน้าเอื้อแล้วก็สงสัย
“พี่เอื้อยิ้มอะไร?”
“ก็ดีใจไง ดีใจที่พี่ได้เห็นด้านมืดของเกนบ้าง มันแปลว่าเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น”
“เหมือนที่เกนเห็นด้านมืดของพี่เอื้อ ตอนที่ไม่ยอมเขม จะต้องเอาตัวคุณสุมาทำงานด้วยให้ได้น่ะ
เหรอคะ”
เกนหลงย้อนเสียงใส
“อันนั้นยังเบาๆ พี่ยังมีด้านมืดมากกว่านั้นอีกเยอะ”
- เอื้อพูดไป ไดร์ฟกอล์ฟไปด้วย เกนหลงฟังแล้วก็คิด
“เกนเริ่มอยากเห็นด้านมืดของเขมขึ้นมาบ้างแล้ว ที่ผ่านมาเกนเห็นแต่ด้านดีๆของเขา อยากจะรู้

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 13/3 วันที่ 10 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3