@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16/3 วันที่ 13 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16/3 วันที่ 13 เม.ย. 57

วิบูลย์ตอบเลี่ยงๆ “อุ้ย ผมคงบอกไม่ได้หรอกครับ เป็นเรื่องงานของบริษัท เอาเป็นว่า กว่าจะกลับก็คง
อาทิตย์หน้า ไม่ทราบว่าคุณเป็นนักข่าวจากที่ไหนครับ”
วนิตากดตัดสายทันที ในขณะที่วิบูลย์ยังพูดต่อ

“ผมจะขอเบอร์ อ้าว สายหลุดไปแล้ว”
วนิตายืนคิดอยู่ที่เดิม
“นังเลขาไปต่างประเทศ เขมชาติก็ไปต่างประเทศ ส่วนเกนหลงถูกส่งมาอยู่ในป่า”
พลันรอยยิ้มร้ายๆ ของปรากฏขึ้น มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ


เขมชาติกับสุริยงเดินออกมาจากบริษัทลูกค้า สุริยงล้วงลงไปในช่องด้านหน้าของกระเป๋าจะหยิบ
โทรศัพท์มือถือ แต่ไม่เจอ เขมชาติหันมาทำทีเป็นถาม แสดงความห่วงใย
“หาอะไร?”
“โทรศัพท์มือถือ ฉันจำได้ว่า คุยกับคุณเอื้อแล้วใส่ไว้ในนี้”
พูดพลางล้วงลงไปที่ช่องอันเดิม
“แต่มัน ไม่มี”
“จำผิดหรือเปล่า?” เขมชาติแสร้งถาม
“ไม่ผิด ฉันจำได้”
“หรือว่าจะใส่ไม่ลงกระเป๋า อาจจะหล่นอยู่แถวนั้นก็ได้ จะย้อนไปดูมั้ย?”
“ไม่ต้อง ฉันว่า ฉันใส่ดีนะ ถ้าหล่นก็ต้องรู้สึก”
เขมชาติแสร้งทำน้ำเสียงกระตือรือร้น
“แล้วเมื่อกี๊ตอนประชุมหยิบออกมาหรือเปล่า? จะลองเข้าไปดูข้างในมั้ย? เผื่อจะลืมไว้ในห้องประชุม”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเลย” สุริยงเริ่มเครียด
เขมชาติ ทำทีเป็นช่วยคิด “อ้าว แล้วทำยังไงดี? จะให้ผมซื้อให้ใหม่มั้ย”
“ไม่เป็นไร ซื้อใหม่ก็ได้ไม่ใช่เบอร์ไทย แล้วอยู่แค่ไม่กี่วัน วุ่นวายเปล่าๆ ช่างมันเถอะ”
ปากปฎิเสธ หากแววตายังกังวล
“เอาอย่างนี้ คุณใช้โทรศัพท์ผมก็ได้ จะใช้เมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณมาก จะมีก็แค่โทรคุยกับเด็กๆ ฉันโทรที่โรงแรมก็ได้”
เขมชาติพยักหน้ารับ สุริยงหันไปเก็บของในกระเป๋า หน้าตาเซ็งๆ เขมชาติยิ้มร้าย พอใจ พลางย้อนนึก
ถึงเหตุการณ์ตอนที่เดินออกจากห้องประชุม
“ผมขอตัวไปห้องน้ำแป๊บนะ”
เขมชาติหันมาบอก สุริยงพยักหน้ารับรู้
เมื่อเดินเข้ามาในห้องน้ำ เขมชาติก็รีบปิดล็อคประตู แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือสุริยงออกมาจากกระเป๋า
กางเกง หาที่เปิดเอาซิมออกหย่อนใส่ชักโครกกดทิ้ง และเอาตัวเครื่องห่อกระดาษทิ้งถังขยะไปเลย
“นี่ผมทำงานในส่วนของผมเรียบร้อยแล้วนะ ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของคุณ”
เขมชาติรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
สุริยงขมวดคิ้ว “หน้าที่ของฉัน ทำอะไร?”
“ก็ทำให้เวลาที่เหลืออยู่ เป็นเวลาที่ดีที่สุดของเรา ก่อนจะแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตในโลกความเป็นจริง”
เขมชาติจงใจปั้นน้ำเสียงให้ดูเศร้า และอ้อนอยู่ในที
สุริยงเห็นหน้า แววตา น้ำเสียง ก็อ่อนยวบ “คุณจะให้ฉันทำอะไร?”
“ทำตัวให้สบาย แล้วไปทานข้าวเย็นกับผม ผมเตรียมดินเนอร์ที่สุดพิเศษไว้สำหรับเราสองคน รับรอง
ว่าเซอร์ไพรส์แน่ๆ”
เขมชาติยิ้มสดใส สุริยงมองๆ แล้วก็ดักคอ
“บอกไว้ก่อนเลยนะ ในชีวิตฉัน ผ่านดินเนอร์หรูมามากแล้ว ถ้าคิดจะเซอร์ไพรส์ อย่ามั่นใจไปว่าฉันจะ
เซอร์ไพรส์ไปด้วย”
สุริยงพูดท้าๆ แล้วก็เดินไป เขมชาติมองตามแล้วก็ยิ้ม ต่างคนต่างรู้ทันกัน

เอื้อเดินทางมาถึงที่แคมป์ พลางพยายามโทรศัพท์หาสุริยง แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“ทำไมอยู่ๆโทรศัพท์หนูเล็กก็ติดต่อไม่ได้”
เอื้อวางสาย แล้วหันมองเข้าไปในแคมป์ แววตาแข็งขึ้น ต้องเคลียร์ !

ในขณะที่อีกมุมหนึ่งของแคมป์ เกนหลงกำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมมุมบาร์บีคิวรอบกองไฟ มีเจ้าหน้าที่
ช่วยอยู่ 2 คน
“เด็กๆอาบน้ำแล้ว จะให้มาลองทำบาร์บีคิวช่วยหาเตาเล็กๆ สำหรับเด็กไว้ให้ด้วยนะคะ”
“ครับ” เจ้าหน้าที่รับคำแล้วก็เดินไป
เกนหลงจัดของที่วางอยู่อารมณ์ดี อรทัยกับวนิตา เดินเข้ามาทางด้านหลัง ทั้งสองคนมองหน้ากันยิ้ม
กริ่ม แล้วก็หันมาส่งเสียงหวานให้เกนหลง
“โอ้โห อาหารน่าทานจังเลยนะคะ เห็นแล้วก็ยิ่งเสียดายที่จริงวันนี้เขมชาติน่าจะมากับพวกเราด้วย”อรทัย จงใจเหน็บ ทำเอาเกนหลงหุบยิ้มทันที
“นั่นน่ะสิ ปกติเขมเขาติดเธอแจ แปลกจังทำไมวันนี้ถึงปล่อยให้ฉายเดี่ยว หรือว่าแอบไปนัดเจอผู้หญิง
คนอื่นลับหลัง”
วนิตาเริ่มใส่ไฟ
เกนหลงเหล่ๆ เหมือนรู้ทันแล้วพูดกลับยิ้มๆ “เขมเขาไปต่างประเทศน่ะค่ะ”
“อุ๊ยตาย บังเอิญจัง” วนิตาแสร้งทำท่าตกใจ แล้วหันมาทางอรทัย “ได้ข่าวว่าแม่เลี้ยงเธอก็ไป
ต่างประเทศเหมือนกันนี่”
เกนหลงตอบแทน
“ใช่ค่ะ คุณสุไปสวิส ส่วนเขมไปอิตาลี่ พอเขมเสร็จงานที่อิตาลี่แล้ว เราจะไปเจอกันที่สวิส”
วนิตาปล่อยหมัดเด็ด
“แล้วเธอแน่ใจเหรอว่า เขมไปทำงานที่อิตาลี่จริงๆ ไม่ได้แอบไปสวิสกับเลขาแม่หม้ายเนื้อหอม”
เกนหลงชะงัก หุบยิ้มทันที
ในขณะที่เอื้อเดินมาตามทาง พลางพยายามมองหาเกนหลง และเด็กๆ พลันสายตามาสะดุดเข้ากับ
ทั้งสามสาว เอื้อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศไม่ค่อยดี จึงรีบเดินไปหาทันที
“นิต้า เธอไปพูดอะไรแบบนั้น บ้าเหรอ” อรทัยแกล้งทำเป็นดุเพื่อน “เขมชาติเขาไม่ทำแบบนั้นหรอก”

“ทำไมจะไม่ทำ เธอจำไม่ได้หรือไงที่ฉันเล่าเธอฟัง เรื่องที่ฉันเห็นเขมชาติคุกเข่าหน้าแม่เลี้ยงเธอแล้วก็
นวดเท้าให้ วันที่ฉันตบมันตกน้ำน่ะ พอเกนหลงเดินเข้ามาทั้งสองคนก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
วนิตาแกล้งทำเป็นหลุดปาก เกนหลงสะดุดกึก สงสัย อรทัยรีบทำเป็นสะกิดให้เงียบ แล้วแกล้งพูดกับ
เกนหลง
“อย่าไปฟังเลยนะคะ จริงๆเรื่องมันก็นานแล้ว”
วนิตารีบสวน “นานอะไร เพิ่งจะไม่กี่วันมานี้เอง แล้วไอ้แผนการณ์กระชับความสัมพันธ์ในวันนี้ ก็เป็น
แผนเขมชาติไม่ใช่เหรอ?”
วนิตาจงใจหย่อนระเบิด ได้ผล เกนหลงถึงกับผงะ
“แหม ถึงขนาดนวดเท้าให้กันในที่สาธารณะ ถ้าอยากจะวางแผนแอบไปเจอกันที่เมืองนอก ทำไมจะ
ทำไม่ได้”
เกนหลงสะอึกกับคำว่าเป็นแผนของเขมชาติ พลางหันมาคาดคั้นความจริงจากอรทัย
“คุณอรคะ เขมเป็นคนออกความคิดเรื่องที่มาที่นี่จริงๆเหรอคะ”
อรทัย ปั้นหน้าจริงใจ
“จริงค่ะ เขมชาติเป็นคนโทรมานัดพี่อัม แล้วก็เสนอความคิดให้เราตีสนิทกับเด็กๆ เพื่อผลประโยชน์ใน
เรื่องมรดก แล้วก็แนะนำให้มาตอนสุริยงไปเมืองนอก โดยมีคุณเกนมาเป็นสะพานเชื่อมเราไปหาเด็กๆ”
เกนหลงฟังแล้วถึงกับชาไปทั้งตัว
“ถ้าเขมชาติไม่บอก เราสองคนพี่น้องคิดกันเองไม่ได้หรอกค่ะ”
วนิตารีบถามต่อ “อุ๊ยตาย อย่าบอกนะ เธอไม่รู้ว่าเขมชาติเป็นคนต้นคิดเรื่องในวันนี้”
เกนหลงเงียบ วนิตาได้ที รีบใส่ไฟต่อ
“คราวนี้เชื่อหรือยัง เธอไม่ได้รู้ทุกอย่างทั้งหมด และบางทีสิ่งที่เธอรู้ มันก็ไม่ใช่ความจริงก็ได้”
อรทัยทำเป็นสะกิดๆ ให้เงียบๆ ทันใดนั้นเสียงเอื้อก็ดังขึ้น
“จะจริงหรือไม่จริงก็พอได้แล้ว”
อรทัยกับวนิตาหันไปเห็นเอื้อก็ถึงกับสะดุ้ง ในขณะที่เกนหลงยังยืนนิ่งอยู่ท่าเดิม
“อร ไก่ ไข่ อยู่ไหน? พี่จะพาเด็กๆกลับบ้าน”
เอื้อถามเสียงเข้ม
“พาไปเลยค่ะ อรไม่ได้อยากจะรั้งไว้สักหน่อย รีบๆพากลับไปเลย อรอยากกลับบ้านจะแย่”
“ถ้าเราไม่อยากมา แล้วเอาเด็กมาทรมานทำไม?”
- ยังไม่ทันที่อรทัยจะตอบ เกนหลงก็พูดออกมา เสียงสั่นๆ หน้าเครียด
“เป็นความผิดของเกนเองค่ะ เกนเป็นคนพาเด็กๆมาเอง ตอนนี้ไก่กับไข่อยู่ที่ห้องพักกับคุณอัมพิกา พี่
เอื้อ พาเด็กๆกลับไปได้เลยค่ะ เกนต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ ขอโทษค่ะ”
เกนหลงพูดจบก็หันหลังเดินออกไปเลย ในใจร้อนเร่า วุ่นวายไปหมด เอื้อมองด้วยความสงสาร
อรทัย กับวนิตาลอบยิ้มให้กัน ที่แผนการสำเร็จไปได้ด้วยดี
“พี่จัดการเรื่องเด็กๆแล้ว เราต้องคุยกันอีกยาว”
เอื้อทำเสียงดุใส่อรทัย ก่อนที่จะเดินออกไป อรทัยเบ้หน้าอย่างไม่สน ในขณะที่วนิตามองตาม
“จะว่าไป พี่ชายเธอ ทำหน้าเข้มๆดุๆแบบเมื่อกี๊ก็ดูเท่ดีเหมือนกันนะ”

เกนหลงเดินพรวดมาหยุดยืนที่มุมหนึ่งของแคมป์ ครุ่นคิดพร้อมกับเดินไปมาด้วยความงุ่นง่านใจ
คำพูดของวนิตาแว่วมาอีกครั้ง
“เธอจำไม่ได้หรือไงที่ฉันเล่าเธอฟัง เรื่องที่ฉันเห็นเขมชาติคุกเข่าหน้าแม่เลี้ยงเธอแล้วก็นวดเท้าให้ วันที่
ฉันตบมันตกน้ำน่ะ พอเกนหลงเดินเข้ามาทั้งสองคนก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ตามด้วยคำพูดของอรทัย และภาพตอนที่เขมชาติทำเป็นเสียดายที่รู้ว่าไม่ไปอิตาลี่ด้วยกัน
“เขมชาติเป็นคนโทรมานัดพี่อัม แล้วก็เสนอความคิดให้เราตีสนิทกับเด็กๆ เพื่อผลประโยชน์ในเรื่อง
มรดก แล้วก็แนะนำให้มาตอนสุริยงไปเมืองนอก โดยมีคุณเกนมาเป็นสะพานเชื่อมเราไปหาเด็กๆ”
เกนหลงคิด ก่อนที่จะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มาโทร.หาสมคิด
“คุณสมคิดคะ เกนมีเรื่องจะรบกวนหน่อยค่ะ”
“ได้เลยครับ คุณเกนต้องการอะไรครับ” สมคิดตอบมาทางปลายสาย
เกนหลงพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติ
“เกนต้องการเบอร์ของคุณสุกิจหุ้นส่วนเขมที่อิตาลี่ค่ะ คนที่เขมจะไปพบน่ะค่ะ พอดีเขมบอกว่า
โทรศัพท์มีปัญหา ถ้ามีอะไรด่วนให้เกนติดต่อกับคุณสุกิจได้เลย พอดีเกนทำเบอร์หาย คุณสมคิดมีเบอร์มั้ยคะ?”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 16/3 วันที่ 13 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3