@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17 วันที่ 14 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17 วันที่ 14 เม.ย. 57

“เออ อีกอย่างที่ผมสงสัย คุณเขมบอกว่าจะไปอิตาลี่กับคุณเกนไม่ใช่เหรอครับ แต่ตอนที่คุยกัน
เหมือนคุณเกนยังอยู่ที่ประเทศไทยอยู่เลย ทำไมไม่ได้ไปอิตาลี่กับคุณเขม”
สมคิดยิ่งฟังยิ่งเครียด ในใจคิดย้อนไปถึงตอนที่เกนหลงโทรหา

“เกนต้องการเบอร์ของคุณสุกิจหุ้นส่วนเขมที่อิตาลี่ค่ะ คนที่เขมจะไปพบน่ะค่ะ พอดีเขมบอกว่า
โทรศัพท์มีปัญหา ถ้ามีอะไรด่วนให้เกนติดต่อกับคุณสุกิจได้เลย พอดีเกนทำเบอร์หาย คุณสมคิดมีเบอร์มั้ยคะ?”
สมคิดคิดเครียด คิดถึงเขมชาติขึ้นมาทันที


รถตู้ของเอื้อจอดรออยู่ที่หน้าบ้านของเกนหลง เอื้อยืนข้างรถในชุดพร้อมเดินทาง ใบหน้านิ่งขรึม
พลางพยายามโทรหาสุริยง แต่ติดต่อไม่ได้ เอื้อกดวางสายไป หน้าตาไม่สบายใจ
ในขณะที่คุณพจน์เดินมาหาจากด้านหลัง
“คุณเอื้อ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ เกนถึงได้เลื่อนไฟล์ทกระทันหันแบบนี้”
เอื้ออึกอัก “เอ่อ”
พลันเสียงเกนหลง ก็ตอบแทรกเข้ามาแทน
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ เกนแค่ทำธุระเสร็จเร็ว ก็เลยอยากรีบไป จะได้มีเวลาเที่ยวมากขึ้น”
คุณพจน์มองหน้าลูกสาวอย่างไม่เชื่อ เอื้ออึกอัก เกนหลง รีบตัดบท
“ เกนพร้อมแล้ว เราไปกันได้เลยค่ะ” พลางหันมาทางบิดา “เกนไปก่อนนะคะคุณพ่อ ถึงแล้วจะ
รีบส่งข่าว สวัสดีค่ะ”
คุณพจน์รับไหว้ มองหน้าเกนหลงอย่างพยายามจับสังเกต เกนหลงเดินขึ้นรถไป
เอื้อหันมายกมือลาคุณพจน์ “สวัสดีครับ”
คุณพจน์ เอียงหน้าไปกระซิบกับเอื้อเบาๆ ได้ยินกันแค่สองคน “อาไม่เชื่อว่าเกนหลงจะรีบไปเที่ยว
และอาก็รู้ว่าคุณเอื้อรู้เหตุผลที่แท้จริง เอาเป็นว่า อาฝากดูแลลูกสาวอาด้วยก็แล้วกัน”
“คุณอาไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลเกนหลงอย่างดีที่สุด”
คุณพจน์ตบไหล่เอื้อเบาๆ ด้วยความไว้วางใจ เอื้อหันไปมองเกนหลงที่นั่งหน้าเครียดอยู่ในรถตู้ ด้วย
ความรู้สึกทั้งสงสาร ทั้งเห็นใจ พลางถอนใจเบาๆ แล้วเดินขึ้นรถตามไป

คุณพจน์มองรถตู้ที่แล่นออกไปด้วยความเป็นห่วง
เขมชาติเดินมาส่งสุริยง และหยุดยืนคุยกันอยู่ที่หน้าโรงแรมที่สุริยงพัก

“โรงแรมที่พักผมอยู่ห่างไป 2 ถนน ผมเลือกที่ไม่อยู่ใกล้คุณมากเกินไป คุณจะได้ไม่ต้องระแวงใน
ความบริสุทธิ์ใจของผม ผมขอส่งคุณแค่นี้นะ คุณจะได้ไม่คิดว่าผมอยากจะหาโอกาสทำลุ่มล่ามกับคุณ”
“ขอบคุณสำหรับวันนี้”
สุริยงยิ้มอย่างเชื่อใจเต็มที่
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ วดี” พลางเอื้อมมือมาจับกุมเหมือนเพื่อนกับมือเพื่อน
“ขอบคุณที่คุณไว้ใจผม และให้โอกาสเราสองคนได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกัน ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่มัน
เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากสำหรับผม”
เขมชาติยิ้มจริงใจ สุริยงยิ้มรับนิดๆ ก่อนจะค่อยๆดึงมือออกอย่างสุภาพ และชวนเปลี่ยนเรื่อง
“พรุ่งนี้เรามีนัดลูกค้าตอนเช้านะคะ”
“ครับ จะมารอที่ล็อบบี้”
“ค่ะ” สุริยงรับคำพลางตั้งท่าหันหลังจะเดินไป เขมชาติรีบเรียกไว้
“วดี”
สุริยงหันมา
“ฝันดีนะครับ”
สุริยงยิ้มรับ และพูดตอบ “ฝันดีค่ะ”
สุริยงยิ้มให้ด้วยความเชื่อใจ และสบายใจ เขมชาติยิ้มตอบ

สุริยงหันหลังให้เขมชาติ และเดินเข้าโรงแรมไป เขมชาติมองตามหลัง จนแน่ใจว่าสุริยงเข้า
โรงแรมไปแล้ว ก็ค่อยเปลี่ยนจากยิ้มสุขใจ เป็นยิ้มร้ายด้วยความพึงพอใจ
“เป็นไปตามแผน”
ในขณะที่สุริยง ที่เดินเข้ามาในโรงแรม พอพ้นสายตาของเขมชาติก็ยิ้มออกมานิดๆ เป็นรอยยิ้มที่
โล่งๆ เบาๆ และสุขใจ
เพียงหนึ่งวันที่เขมชาติใช้ความเป็นมิตรขุดคุ้ยอดีตขึ้นมาท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงาม และที่แปลก
ถิ่นไม่มีคนรู้จัก ทำให้สุริยงเผลอตัว ปล่อยให้อดีตที่ตัวเองพยายามกดไว้ได้เติบโตขึ้น เปิดใจให้เขมชาติเข้ามาโดยไม่
รู้ตัว
เขมชาติยิ้มร้ายแฝงความเจ้าเล่ห์นิดๆ เขมชาติหันหลังให้โรงแรมสุริยง แล้วรีบหยิบโทรศัพท์ตัวเองมา
เปิดเครื่อง
ทันใดนั้นเสียงข้อความดังเข้ามาหลายครั้ง เขมชาติรีบกดดูเป็นชื่อสมคิดขึ้นมากมาย พอกดอ่านเป็น
ข้อความเหมือนกันคือ
“คุณเขม โทร.กลับด่วนครับ..ดึกแค่ไหนก็ต้องโทร.กลับนะครับ”
“คุณสมคิดเป็นอะไรของเขา ?” เขมชาติรำพึงกับตัวเอง

สมคิดกำลังนอนหลับสนิท นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะบอกเวลาประมาณตีสามกว่า เสียงมือถือดังขึ้น
สมคิดสะดุ้งตื่น รีบลุกขึ้นมารับทันที
“คุณเขมครับ!”
ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง เขมชาติเดินไป คุยโทรศัพท์ไป ยังอารมณ์ดีอยู่
“คุณสมคิดส่งข้อความมาเป็นชุด ผมไม่อยู่บริษัทแค่วันเดียว คิดถึงผมขนาดนี้เลยเหรอ?”
สมคิดหน้าเครียด ไม่ขำด้วย พลางถามเสียงขรึม
“คุณเขม ตอนนี้คุณเขมไม่ได้อยู่อิตาลี่ใช่มั้ยครับ ?”
เขมชาติหุบยิ้ม สมคิดพูดต่อ
“ ผมโทรไปเช็คกับคุณสุกิจ เขาาบอกว่าคุณเขมยกเลิกการประชุม บอกว่าติดธุระสำคัญ ธุระอะไร
ครับ? ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
เขมชาติอึกอักๆ แต่พยายามทำเนียนๆ
“ ก็ธุระส่วนตัวนิดหน่อย”
สมคิดหน้าเข้ม ส่ายหน้า พูดเสียงเครียด

“จริงๆผมก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย แต่ผมแค่อยากจะเตือนว่า ถ้าคุณเขมไม่ได้บอก
เรื่องนี้กับคุณเกน จากธุระนิดหน่อยมันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เพราะคุณเกนโทรเช็คกับคุณสุกิจ และเธอก็รู้แล้ว
ว่าคุณเขมไม่ได้ไปอิตาลี่”
เขมชาติอึ้ง หน้าเหวอ พูดอะไรไม่ออก
สมคิดพูดต่อ
“และเธอก็โทรหาวิบูลย์ถามเรื่องระหว่างคุณกับคุณสุ รวมทั้งเรื่องที่พาลูกคุณสุไปเล่นน้ำ ผมไม่รู้คุณ
เกนถามทำไม? แต่คุณเขมคงรู้ดีกว่าผม”
น้ำเสียงสมคิดจริงจัง
“ที่สำคัญตั้งแต่หัวค่ำผมติดต่อคุณเกนหลงไม่ได้ เลยลองติดต่อไปที่บ้านคุณพจน์ แล้วก็ทราบว่า
คืนนี้คุณเกนหลงกำลังเดินทางไปสวิสพร้อมกับคุณเอื้อ”
เขมชาติช็อกหนักกว่าเดิม
“เกนกำลังมาสวิส แล้วมาลงที่เมืองไหน ? ถึงเมื่อไหร่รู้หรือเปล่า”
“ถ้าให้ผมเดา น่าจะลงที่ซูริค แล้วก็น่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า”
เขมชาติช็อก เครียดหนัก สมคิดพูดต่อด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าคุณเขมกำลังทำธุระส่วนตัวอยู่กับคุณสุที่ซูริค และไม่อยากให้คุณเกนทราบ คุณเขมก็ระวังตัวไว้
ด้วย”
เขมชาติรีบตอบกลับด้วยความกังวล
“ขอบคุณมาก เออ คุณสมคิด ถ้าคุณมีอะไรคืบหน้ารีบรายงานผมทันที”
สมคิดคิดหนัก แต่ก็ต้องจำใจรับคำ
“ได้ครับ คุณเขม โชคดีนะครับ”
สมคิดวางสายไป พลางส่ายหน้า ด้วยความเป็นห่วง

ในขณะที่เขมชาติพูดจบก็วางสายไป คิดหนักเอาไงดี?
เช้ารุ่งขึ้น เขมชาตินั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่ร้านอาหารในโรงแรม ที่สุริยงพัก
“คุณสมภพ ผมเขมชาตินะครับ คือที่วันนี้เรานัดประชุมเพื่อเลือกผ้าสำหรับซ่อมแซมโรงแรมที่ลูเซิร์น
ถ้าผมจะขอยกเลิกแล้วไปเจอกันทีเดียวที่ลูเซิร์นในวันพรุ่งนี้ได้มั้ยครับ เพราะเราต้องไปดูหน้างานอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้อง
เสียเวลาเจอกันสองรอบ”
สมภพตอบกลับมาทางปลายสาย
“ดีครับ ตอนแรกที่ผมนัดเจอสองรอบเพราะเห็นว่าคุณเขมส่งเลขามาคนเดียว ก็เลยอยากจะเจอ
ก่อนหนึ่งรอบ ก่อนจะดูโรงแรมจริง แต่คราวนี้คุณเขมมาเอง ผมว่าเจอกันที่ลูเซิร์นเลยก็ดีครับ เพราะเจ้านายผมก็รออยู่
ที่โน่นอยู่แล้ว จะได้คุยกันทีเดียว”
เขมชาติยิ้มพอใจ “ดีเลยครับ งั้นก็ตามนี้นะครับสวัสดีครับ”
เขมชาติวางสาย พร้อมๆ กับที่สุริยงเดินมายืนที่ข้างโต๊ะ
“รถลิมูซีนพร้อมแล้วนะคะ ไปกันเลยมั้ยคะ ใกล้เวลาประชุมแล้ว”
“ไปครับ แต่ไม่ใช่ไปประชุม”
สุริยงชะงัก ขมวดคิ้ว เขมชาติรีบบอก
“คุณสมภพผู้ประสานงานโรงแรม เขาโทร.มาขอยกเลิกนัดเมื่อกี๊นี้เอง เขาบอกว่าพรุ่งนี้เราก็ต้องไป
เจอกันที่โรงแรมที่ลูเซิร์นอยู่แล้ว ก็เลยยกเลิกวันนี้แล้วไปเจอกันพรุ่งนี้ทีเดียว”
“อ้าว งั้นฉันจะไปยกเลิกรถลิมูซีนก่อนนะคะ”
เขมชาติ รีบบอก
“ ไม่ต้อง ไหนๆวันนี้เราก็ไม่ต้องทำงานแล้ว ผมว่าเราใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ดีกว่า เวลาของเรามี
ไม่มาก ผมอยากใช้ให้คุ้มค่ามากที่สุด”
สุริยงหยุดคิด เริ่มลังเลนิดๆ เขมชาติอ้อนต่อ
“เมื่อวานคุณรับปากว่าเราจะใช้เวลาตอนอยู่ที่นี่ด้วยกันอย่างเต็มที่ ก่อนจะจากกัน ห้ามคุณเปลี่ยนใจ
นะ”
สุริยงเริ่มใจอ่อน “แล้วคุณอยากทำอะไร?”
เขมชาติ ยิ้มกว้าง
“ผมอยากพาคุณออกจากซูริคเพื่อไปที่ที่นึง”
“ที่ไหน?”
สุริยงถามด้วยความอยากรู้ เขมชาติยิ้มนิดๆ แต่ยังไม่ยอมบอก

เอื้อกับเกนหลงเดินออกมาจากสถานีรถไฟ ที่เมืองซูริค เกนหลงมองซ้ายมองขวา หน้าเครียด เอื้อหัน
มาถามด้วยความเป็นห่วง
“ซูริคไม่ใช่เมืองเล็กๆ ถ้าเราตามหาแบบมั่วๆ คงไม่ได้เจอง่ายๆ คิดไว้หรือเปล่าว่าจะไปตามหา
ที่ไหน ?”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 17 วันที่ 14 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3