@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18/3 วันที่ 16 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18/3 วันที่ 16 เม.ย. 57

“พี่รู้ว่าในเวกกิสเดินทางลำบากถ้าไม่มีรถ พี่เลยให้เลขาติดต่อบริษัทเช่ารถไว้ให้ อยู่ทางโน้น”
เอื้อเดินนำไป เกนหลงมองตามด้วยความทึ่ง
จากนั้นเอื้อก็ขับรถออกตัวไปอย่างเร็ว โดยมีเกนหลงนั่งข้างๆ ทั้งคู่พยายามช่วยกันมองหาเป้าหมาย
การตามหาเริ่มต้นขึ้นแล้ว

รถเอื้อแล่นผ่านหน้าโรงแรมปาร์ค แล้วก็ถอยกลับมา เกนหลงมองเข้าไปด้วยความสนใจ เอื้อหันมา
ถาม
“อยากเข้าไปหาจริงๆเหรอ?”
“ค่ะ เกนเชื่อสัญชาตญาณตัวเอง ถ้าเกนเป็นเขม เกนจะพักที่นี่ คืนนี้ค่ะ”


เกนหลงคาดเดาอย่างมั่นใจ
ในขณะที่สุริยงขึ้นจากน้ำในห้องสปา หยิบผ้ามาคลุม เตรียมขึ้นไปที่ห้องพัก พนักงานรีบเดินมาต้อนรับ
“คุณเขมชาติให้เรียนว่า หลังจากแต่งตัวแล้ว เชิญคุณผู้หญิงไปรับประทานอาหารค่ำที่ริมน้ำ ดิฉันจะ
พากลับไปที่ห้องก่อนนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
สุริยงรับคำ พลางเดินตามพนักงานไป

เขมชาติมองโต๊ะดินเน่อร์หรูริมแม่น้ำด้วยความพอใจ มีพนักงานสามสี่คนยังช่วยกันจัดส่วนที่เหลือ
ในขณะเดียวกัน ที่หน้าโรงแรม เกนหลงและเอื้อ ก็กำลังเดินเข้ามา เอื้อให้เกนหลงจัดการถามที่หน้า
เคาน์เตอร์ ตัวเองเดินเข้ามาสำรวจด้านใน
“ไม่ทราบว่าที่นี่มีลูกค้าที่ชื่อ เขมชาติ มาพักหรือเปล่าคะ? ดิฉันเป็นเพื่อนเขาน่ะค่ะ”
พนักงานทวนชื่อ “เขมชาติ”
เอื้อเดินมาสำรวจในมุมที่ไม่ห่างกัน เอื้อปรายตาไปเห็นสุริยงที่เดินตามพนักงานมา พลางรีบหัน
กลับไปดู แต่ช้ากว่าสุริยงเดินเลี้ยวเข้าไปหลังประตู เอื้อกำลังจะเดินตามไป แต่พนักงานมาห้าม
“ขอโทษนะครับ พื้นที่บริเวณนี้ สำหรับลูกค้าเท่านั้นครับ”
เอื้อพยักหน้ารับทราบ
“ขอโทษครับ”
เอื้อเดินออกมา ทั้งเที่ยังค้างคาใจอยู่
ที่หน้าเคาน์เตอร์ พนักงานคีย์ชื่อเขมชาติแล้วขึ้นว่า “ลูกค้าพิเศษ เก็บข้อมูลเป็นความลับ พนักงานรีบ
เงยหน้ามาบอก
“ไม่มีค่ะ”
“ไม่มีเหรอคะ?” เกนหลงทวนประโยคอย่างไม่ค่อยเชื่อ
“ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เอื้อเดินออกมาที่ริมระเบียง ในจังหวะที่เขมกำลังจัดสถานที่ เอื้อกำลังจะหันมาทางเขมชาติ แต่พอดี
เขมชาติทำของตก และก้มลงเก็บ เอื้อจึงไม่เห็นเขมชาติ
ในจังหวะนั้นเอง เกนหลงก็เดินมาเรียก
“พี่เอื้อคะ”
เขมชาติชะงัก เอ๊ะ? เหมือนเสียงเกนหลง
เกนหลงเดินมาหาเอื้อ
“ไม่มีชื่อเขมชาติค่ะ”
เกนหลงพูดเศร้าๆ เหนื่อยๆ แล้วก็เดินกลับออกไป เอื้อเดินตามกลับไป
เขมชาติเงยหน้าขึ้น ไม่เห็นใคร
“คงจะหูฝาด”
เขมชาติส่ายหน้า แล้วก็หันมาจัดโต๊ะต่อ

เอื้อกับเกนหลงพากันเดินมาหยุดที่มุมสวยมุมหนึ่งของสวนสาธารณะริมน้ำ
“นี่เราก็วนจนทั่วทั้งเวกกิส วิซเนาแล้ว ไม่เห็นวี่แวว เราอยากจะไปไหนต่อ?”
“เกนอยากไปหาที่นั่ง”
เอื้อเลิกคิ้ว “หือ”
“เกนวิ่งตามหาเขมมาพอแล้ว ขอหาที่นั่งพัก พักใจ พักร่างกาย พักจากเรื่องที่มันร้อนรุ่มอยู่ในใจตอนนี้
เกนปล่อยให้ตัวเองเหนื่อยมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เกนเบียดเบียนตัวเองมามากเกินไปแล้วค่ะ”
เกนหลงพูดแล้วก็เหมือนจะร้องไห้ แต่น้ำตามันไหลย้อนกลับไปข้างใน เอื้อมองเกนหลงแล้วก็พยักหน้า
รับ ชื่นชมที่เห็นเกนหลงมีสติขึ้น
“ดี พี่เห็นด้วย งั้นเอาอย่างนี้ ถ้าอยากพัก พี่มีที่นึง เหมาะกับการพักผ่อนมาก”
เกนหลงถามด้วยสายตา “ที่ไหน?”
เอื้อยิ้มนิดๆ “ไม่บอก”

ที่ระเบียงริมน้ำโรงแรมปาร์คถูกจัดเป็นโต๊ะดินเนอร์เก๋ เขมชาติคุมการตกแต่งด้วยตัวเอง ในขณะที่
สุริยงที่เดินออกมาจากโรงแรมเปลี่ยนจากชุดทำงาน เป็นชุดลำลองสวยสง่า มาหยุดที่สวน แล้วก็อึ้งกับสิ่งที่เห็น
“สวยจัง”
“ผมจัดให้คุณเป็นพิเศษ”
สุริยงยิ้มอย่างมีความสุข “ถูกใจมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ”
“นี่แค่เริ่มต้น ยังมีอะไรพิเศษๆ มากกว่านี้อีก” พลางขยับเก้าอี้ให้สุริยงนั่ง “เชิญครับ”

จากนั้นเขมชาติก็นั่งลงข้างๆ สุริยง ก่อนที่จะหันไปให้สัญญาณพนักงานให้เดินเข้ามาเริ่มเสิร์ฟ
เครื่องดื่ม สุริยงนั่งมองวิว มองบรรยากาศอย่างมีความสุข เขมชาติส่งแก้วให้ สุริยงรับมา
“สำหรับคืนสุดท้ายของเราสองคน”
สุริยงใจหายวาบนิดๆ แล้วก็ยิ้มรับ แล้วก็ยกแก้วขึ้นชนกับเขมชาติ
อีกด้านหนึ่ง เกนหลงกับเอื้อ กำลังนั่งชนแก้วกันอยู่ที่ผับเล็กๆ ที่ตกแต่งอย่างเก๋ไก๋ ชนเสร็จเกนหลงยกดื่มพรวดๆ
เอื้อตกใจ “ใจเย็นๆ เบาๆ”
เกนหลงดื่มที่เดียวหมดแก้วแล้ววาง เอื้อรีบเตือนสติ
“เคยมีคนบอกหรือเปล่า ดื่มแอลกอฮอล์ตอนท้องว่างจะเมาเร็ว”
“ใครบอกท้องว่างคะ ตอนนี้ความเครียดเต็มกระเพาะเลย” เกนหลงตอบกลับแบบกวนๆ
เอื้อยิ้มขำ
“แหม ยิงมุก ตลกได้แล้วนี่ แสดงว่าเกนหลงภาคปกติเริ่มจะกลับเข้าร่าง”
เกนหลงหัวเราะ
“ที่ผ่านมาสามวัน เป็นเกนหลงภาคพิสดารใช่มั้ยคะ”
เอื้อหัวเราะตามไม่ตอบ เกนหลงนิ่งคิด แล้วก็ตัดสินใจถามตรงๆ
“ถ้าพี่เอื้อเห็นคุณสุอยู่กับเขมจริงๆ ความรู้สึกที่พี่เอื้อมีกับคุณสุจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า?”
เอื้อที่กำลังจะยกแก้วขชึ้นดื่ม ถึงกับชะงัก พลางนิ่งคิด ก่อนที่จะพูดยิ้มๆ
“แล้วเราหล่ะ?”
“พี่เอื้อตอบก่อนสิ อย่าขี้โกง”
“รู้ทันอีกแหละ มันก็ต้องดูบริบทรอบข้าง แค่เห็นเขาอยู่ด้วยกัน มันยังบอกอะไรไม่ได้ พี่ก็เลยไม่รู้ว่า
มันจะเกิดอะไรขึ้น แล้วพี่ควรจะรู้สึกยังไงต่อ”
“โห ตอบเหมือนให้สัมภาษณ์นักข่าวเลยนะคะ ไม่ฟันธง คนฟังไม่สะใจเลย พี่เอื้อคุมโทน ไม่ใจเลย”
เกนหลงเริ่มกึ่มๆ
เอื้อขำ พลางย้อนถาม “แล้วเราหล่ะ? จะรู้สึกยังไง ฟันธงได้หรือเปล่า?”
“ได้ค่ะ ถ้าเกนเห็นเขาอยู่ด้วยกัน หลักฐานคาตา เกนบอกได้เลยว่า “จบ” ปรัชญาในการใช้ชีวิตของ
เกนคือ มันต้อง “เจอ” มันต้อง “เจ็บ” แล้วมันก็ต้อง “จบ” แยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเอง ทุกข์ได้ แต่ไม่นาน”
เอื้อฟังแล้วก็มองเกนหลงด้วยความชื่นชม
“พี่รู้แล้วทำไมเกนถึงเป็นคนที่มีความสุข นี่ขนาดเมื่อกลางวันยังนั่งร้องไห้อยู่เลย ตอนเย็นกลับมา
เกือบจะเป็นปกติแล้ว”
“ชมใช่มั้ยคะ? หรือแอบด่าว่าอารมณ์แปรปรวน”
เอื้อหัวเราะ “ชม ดีแล้วที่เป็นคนแบบนี้ ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุขไปด้วย”
เกนหลงยิ้มรับ เริ่มรู้สึกสบายใจขึ้น แล้วก็พาลคิดถึงเขมชาติ
“ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุขไปด้วย เกนอยากรู้เหมือนกันนะคะ ตลอดเวลาที่เขมอยู่กับเกน เขาจะรู้สึก
แบบนี้หรือเปล่า”

เกนหลงเปรยด้วยความสงสัยจริงๆ ไม่ได้วี่แววความเศร้าเจือปน เอื้อมองแล้วก็สงสัยไปด้วย “นั่นสิ”
เขมชาติกับสุริยงนั่งอยู่ในมุมดินเน่อร์ ที่จัดแต่งไว้อย่างสวยงาม เขมชาติยิ้มอย่างมีความสุข
“ผมมีความสุขมาก อยากจะโดนคุณตบสักที จะได้รู้ว่าไม่ได้ฝันไป”
สุริยง หัวเราะ พลางทำท่าจะลุก
“ก็ได้นะ เดี๋ยวจัดให้”
เขมชาติรีบห้าม
“ไม่เป็นไร ผมลองหยิกตัวเองแล้ว มันก็เจ็บๆอยู่”
จากนั้นเขมชาติก็ยื่นกระดาษสีหวาน เป็นเมนูพิเศษ เขียนด้วยลายมือเก๋ๆ มีภาพดอกไม้วาดประกอบ
“นี่ครับรายการอาหารของเรา ผมสั่งให้ทางโรงแรมจัดให้พิเศษ ทุกเมนูผมเป็นคนคิดเอง เลือกจากสิ่งที่
คุณชอบ และความหมายของมัน คือสิ่งที่ผมอยากจะบอกคุณ”
สุริยงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจแล้วก็รับมาอ่าน
“ซุปอัลมอนด์กุ้ง?เนี่ยนะ?”
เขมชาติรีบอธิบาย
“ในคัมภรีย์ไบเบิ้ลจะมีการใช้สัญลักษณ์แทนสิ่งต่างๆ และ “ต้นอัลมอนด์” ถูกใช้เป็นสัญลักษณ์ของ
“คำสัญญา” ผมสัญญาว่า จะเก็บเรื่องราวระหว่างเราเป็นความทรงจำที่ดีตลอดไป”
น้ำเสียงของเขมชาติจริงใจ สุริยงคลายปมระหว่างคิ้ว เริ่มเข้าใจ พลางมองหน้าเขมชาติและเห็นถึง
ความรู้สึกนั้นในแววตาและคำพูด ความรู้สึกเหมือนมีก้อนอารมณ์บางอย่างมาจุกอยู่ที่หน้าอก จากนั้นก็เบนสายตาก้ม
ลงอ่านเมนูต่อไปด้วยความอยากรู้
“ธอนเลส โรส สลัด (Thornless Rose Salad)?”
“สลัดกุหลาบไร้หนาม”
สุริยงเงยหน้ามาฟังอย่างสนใจ
“เป็นน้ำสลัดพิเศษมีส่วนผสมของน้ำกุหลาบคั้นสด ความหมายของ กุหลาบไร้หนาม คือ รักแรกพบ
Love at first sight เหมือนความรักของเราที่เกิดขึ้นนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมเจอคุณ”
สุริยงจุกวาบขึ้นมาในใจ ความทรงจำเริ่มหวนกลับมาในสมองเป็นชุดๆ หญิงสาวเริ่มน้ำตาซึม แล้วก็

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 18/3 วันที่ 16 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3