@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/5 วันที่ 18 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/5 วันที่ 18 เม.ย. 57

ชนะ ฟังแล้วก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ
“จบแน่เหรอครับ?”
“แน่ค่ะ” สุริยงย้ำ “คุณชนะวางใจได้ สุจะไม่เอาปัญหาจากที่ทำงานเก่ามาทำให้เป็นปัญหากับที่นี่
สุจะดูแลคุณเขมชาติในฐานะแขกคนหนึ่งของรีสอร์ท อย่างดีที่สุด จะไม่ให้มีปัญหาอะไรทั้งนั้นค่ะ”
สุริยงบอกชนะอย่างเข้มแข็ง แววตาฮึด เตรียมตั้งกำแพงขึ้นมารับศึก

คุณพจน์กับเกนหลง กำลังนั่งดูรูปที่เกนหลงไปลองชุดไทย รูปถูกเปิดดูทีละภาพๆ ไล่มาจากภาพ
เดี่ยวของเกนหลง
คุณพจน์มองลูกสาวอย่างภูมิใจ
“เกนใส่ชุดไทยได้สวยมาก สวยเหมือนแม่เราไม่มีผิด”


เกนหลงยิ้มตอบบิดา แต่แววตากลับมีความไม่สบายใจซุกซ่อนอยู่. คุณพจน์พลิกอัลบั้มภาพต่อไป
แล้วต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นรูปภาพคู่ระหว่างเกนหลงกับเอื้อ สองคนยืนคู่กันราวกับเป็นคู่หมั้นกันเสียเอง
“เอ๊ะ คุณเอื้อนี่ ทำไมถึงมาถ่ายคู่กันได้”
เกนหลง อธิบายอย่างระมัดระวังคำพูด ด้วยไม่อยากให้บิดาโกรธเขมชาติ
“ พอดีชุดไทยพวกนี้เป็นของคุณยายของพี่เอื้อน่ะค่ะ พี่เอื้อเลยเป็นคนพาเกนไปเลือก”
คุณพจน์พลิกหาภาพต่อไป และต่อไป เกนหลงสีหน้าไม่ดี รู้ว่าบิดากำลังหาอะไร
“เขมเขาไม่ได้ไปด้วยหรอกค่ะ พอดีว่าเขาต้องไปเคลียร์งานที่ต่างจังหวัด เพื่อให้มีคิวว่างตอนใกล้ๆวัน
หมั้น”
คุณพจน์ปิดอัลบั้มภาพลง แม้ไม่ใส่อารมณ์ แต่สีหน้าแสดงว่าไม่ค่อยพอใจ
“อย่าโกรธเขมเขาเลยนะคะ เกนไม่อยากจุกจิกมาก เดี๋ยวจะกลายเป็นทะเลาะกันตั้งแต่ก่อนหมั้น”
“แล้วเรา โอเคเหรอที่เขมเขาไม่ว่างแบบนี้” คุณพจน์ย้อนถาม
“โอเคสิคะ นี่มันแค่งานหมั้น แต่ถ้าเขาไม่ว่างมาลองชุดแต่งงานเมื่อไหร่ ตอนนั้นแหละ เกนไม่โอเค
แน่ๆค่ะ”
เกนหลงพยายามยิ้มเพื่อไม่ให้บิดาเครียดตาม คุณพจน์พยักหน้ารับ หากแต่ก็อดไม่ได้ที่จะมอง
เกนหลงอย่างแอบห่วงอยู่ลึกๆ

แม้เวลาจะล่วงเลยมาจนเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว หากสุริยง ที่อยู่ในห้องนอนส่วนตัวภายในรีสอร์ท
ยังคงเปิดแฟ้มศึกษางานไปเรื่อยๆ พลันเสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ แขกมีปัญหาเรื่องเตียง ห้องไหนนะ”

ภายในห้องพักของเขมชาติ แม่บ้านที่ดูแลความเรียบร้อยภายในรีสอร์ท ยืนอยู่บริเวณปลายเตียง
ในขณะที่เขมชาติแกล้งโวยวายเสียงดัง
“ปูเตียงไม่ตึง โยนเหรียญไม่เด้งผมนอนไม่ได้”
แม่บ้านยืนเหวอ
“ดิฉันขอโทษค่ะ แต่นี่ปูตึงมากที่สุดแล้วนะคะ แล้วดิฉันก็ปูใหม่ 5 ครั้งแล้วนะคะ”
สุริยงเดินเข้ามาในห้อง ในจังหวะที่เขมชาติยังคงโวยวายอย่างหนัก
“5 ครั้งแล้วไง ก็ยังไม่ตึง ถ้าทำไม่ได้ก็ออกไป แล้วไปเรียกผู้จัดการคุณมา”
สุริยงสวนขึ้นมทันที “ดิฉันมาแล้วค่ะ”
เขมชาติชะงัก แกล้งทำท่าขรึม แต่แอบอมยิ้มสะใจ
“ออกไปก่อนเดี๋ยวสุดูแลเอง”
แม่บ้านพยักหน้าแล้วเดินออกไป
เมื่ออยู่ภายในห้องกันตามลำพังสองต่อสอง สุริยงเปิดฉาก
“ดิฉันทราบมาว่าคุณมีปัญหาเรื่องเตียง เท่าที่เห็น เตียงนี้ก็ตึงดี ไม่มีปัญหาอะไรนี่คะ”
เขมชาติยิ้มเยาะ หยิบเหรียญสิบมาโยนอีกที เห็นว่าเหรียญ “แปะ”ไปบนเตียง นิ่งๆ

เขมชาติพูดกวนๆ “ไม่เด้ง นอนไม่ได้”
สุริยงยิ้มมุมปากรู้ทัน “กรุณารอสักครู่ค่ะ”
ก่อนที่จะลงมือปูเตียง ด้วยวิชาการโรงแรมอย่างรวดเร็วราวกับมืออาชีพ จากนั้นก็โยนเหรียญลงไป
และเหรียญเด้ง ขึ้นมาอย่างง่ายดาย เขมชาติเหวอนิดๆ เพราะคิดไม่ถึง
สุริยง ยิ้มมอย่างผู้ชนะ
“เด้งแบบนี้ คงนอนได้ ไม่มีปัญหาแล้วนะคะ”
เขมชาติอึ้ง ในขณะที่สุริยงพูดหน้านิ่งๆ แต่กวนสุดๆ
“ถ้าคุณคิดจะแกล้งป่วนด้วยมุกเด็กๆ แบบนี้ควรมีข้อมูลสักนิด ฉันจบการโรงแรมที่สวิส และใช้วิชาที่
เรียนมา ดูแลสามีถึงจะไม่เคยทำงานโรงแรมมาก่อน แต่ฉันก็รู้ว่า ต้องทำยังไง ถ้าคิดจะป่วนก็เชิญแต่ขอบอกว่าเหนื่อย
เปล่า เพราะฉันก็จะแก้ปัญหาไปเรื่อยๆ และไม่มีวันกลับไปจัดงานให้คุณ”
และย้ำว่า
“เก่งเรื่องสร้างปัญหาอยู่แล้วนี่ เชิญ”
สุริยงปิดท้ายอย่างรู้ทัน และหันหลังตั้งท่าจะออกไป ทว่าเขมชาติรีบเดินมาดัก พลางดันตัวติดผนังแล้วยืนค่อมไว้
“เข้ามาถึงในห้อง คิดเหรอว่าผมจะยอมปล่อยออกไปง่ายๆ”
สุริยงยักไหล่
“แล้วคุณคิดเหรอว่าฉันจะยอมเข้ามาในห้องผู้ชาย ที่เชื่อถือไม่ได้โดยไม่คิดป้องกันตัว”
จากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง “ รปภ”
เขมชาติ ตกใจ โวยวายเสียงหลง “เฮ้ย”
ครู่เดียว รปภ 3 คน ก็ วิ่งกรูเข้ามาในห้อง เขมชาติรีบเด้งตัวออกจากสุริยงทันที
“ผู้จัดการ มีอะไรครับ”
เขมชาติหันมาถลึงตาใส่สุริยง “ นี่คุณ เรียกรปภ.มารอเลยเหรอ ? “
สุริยงจ้องหน้ากลับ
“ใช่ คนอย่างฉันเจ็บแล้วจำ ถ้าคุณลูกค้าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ดิฉันขอตัว ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนนะคะ ฝันดีค่ะ”
สุริยงยิ้มร้ายกาจอย่างไม่กลัวเกรง ก่อนที่จะเดินออกไป รปภ ประกบตามติดๆ เขมชาติมองตามยัง
เหวอๆ อยู่ เสียงประตูปิดลง เขมชาติสบถออกมา
“บ้าจริงๆ พลาดได้ไงวะ”

เกนหลงยังนั่งคิด นั่งหาแบบสถานที่ แบบแหวน แบบผม แบบแต่งหน้าอยู่ในห้องรับแขกตามลำพัง
คุณพจน์เดินลงมาจากห้องนอนแล้วก็ชะงัก ที่เห็นลูกสาวง่วนอยู่กับการเตรียมงานดึกๆ ดื่นๆ อยู่คนเดียว พลางมองอย่างสงสาร ก่อนที่จะครุ่นคิด พยายามหาทางออก
เช้าวันรุ่งขึ้น คุณพจน์จึงได้เชิญเอื้อมาพบ และนั่งพูดคุยกันภายในห้องทำงาน
“ได้ครับ ผมจะมาช่วยเกนจัดงานเองครับ”
เอื้อรับปาก คุณพพจน์ฟังแล้วก็เบาใจ
“ขอบใจนะ ที่เอื้อเข้าใจอา”
เอื้อยิ้มให้ผู้อาวุโสกว่า
“เข้าใจ และยินดีมากครับ งานสำคัญแบบนี้ ในชีวิตก็คงจัดแค่ครั้งเดียว ถ้าผมพอช่วยได้ ก็ยินดี”
คุณพจน์มองหน้าเอื้อ แล้วตัดสินใจพูดสิ่งที่คาใจ
“แปลกดี ที่คนพูดเป็นคุณเอื้อ แทนที่จะเป็น”
นึกถึงเขมชาติ แต่ไม่พูดออกมา
เอื้อ ยิ้มให้อย่างเห็นใจ “แล้วนี่เกนเขาอยู่ไหนเหรอครับ”

ในขณะที่คนที่ถูกพูดถึง กำลังสาละวนกับการคุยโทรศัพท์อย่างวุ่นวาย บนโต๊ะมีข้อมูลสำหรับเตรียมงานหมั้นกองเอาไว้เต็มโต๊ะ หน้าจอแท็ปเล็ตโชว์รายละเอียดสิ่งต่างๆที่ต้องทำไว้ยาวเหยียด
“ฉันยังคอนเฟิร์มไม่ได้ค่ะ พอดีว่ายังติดต่อว่าที่คู่หมั้นไม่ได้”
เกนหลงสีหน้าเครียดๆ เอื้อเดินมาส่งยิ้มให้นิดๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่ทัน ก็ไม่เป็นไร” เกนหลงวางสายอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่จะรีบหันมาบอกเอื้อ”
รู้มั้ยคะ ถ้าพี่เอื้อมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว เกนจะไม่มงไม่หมั้นแล้ว นึกไม่ถึงว่ารายละเอียดจะเยอะแยะขนาดนี้”
“ติดต่อเขมชาติไม่ได้เลยเหรอ”
เกนหลงถอนหายใจเบาๆ “เขารับสายนะคะ แต่บอกว่าไม่ว่าง ติดงานตลอด เฮ่อ”
เอื้อมองเกนหลงด้วยความเห็นใจ ที่ต้องมาเครียดอยู่ลำพัง พลางหยิบแท็ปเล็ตของเกนหลงขึ้นมาดู “เกนลิสต์งานไว้ได้ละเอียดดีนะ นี่ขนาดว่าเครียดนะเนี่ย”
“ ไม่ต้องมาปลอบใจกันเลย ไงคะ นายธนาคารใหญ่มี อะไรจะแนะนำมั้ย”
เอื้อ คิดๆ ก่อนจะตัดสินใจบอก
“เกนลองทำแบบนี้นะ แทนที่จะลิสต์ทุกอย่างไว้ด้วยกัน ให้ลองจัดลำดับความสำคัญก่อนหลัง” จากนั้นเอื้อ ก็จัดแจงทำตารางแบ่งเป็น 4 ช่อง แบ่งแยกความสำคัญไว้อย่างชัดเจน
“งั้นเรามาช่วยกันเอาลิสต์พวกนี้ ใส่ลงในตารางเลยดีมั้ย?”
เกนหลงพยักหน้า เอื้อช่วยเกนหลงทวนลิสต์ต่างๆเพื่อใส่ในตาราง พอมีเอื้อเป็นคู่คิด เกนหลง ก็เริ่มสงบและเริ่มสนุกขึ้น เอื้อยิ้มๆเมื่อเห็นเกนหลงเริ่มอารมณ์ดี

วิบูลย์ระล่ำระลักพูดโทรศัพท์
“ตอนนี้ผมไม่รู้จริงๆ ครับว่าคุณเขมอยู่ไหน? ผมเองก็ติดต่อไม่ได้เหมือนกันครับ รู้แค่ว่าไปพบลูกค้าที่
ต่างจังหวัด”
อีกด้านหนึ่ง เอื้อยืนคุยโทรศัพท์หน้าบึ้งๆ ในขณะที่เกนหลงดูหนังสือ เตรียมงานง่วนอยู่ทางด้านหลัง เอื้อจงใจพูดเหน็บเขมชาติ
“ลูกค้า คงจะเป็นคนสำคัญมาก ถึงกับทิ้งการจัดงานหมั้นของตัวเองแล้วรีบไปแบบนี้”
วิบูลย์ฟังประโยคหลังของเอื้อ รู้สึกได้ว่ากำลังตำหนิเจ้านายตัวเอง
“เอ่อ ผมก็ไม่ทราบจริงๆครับคุณเอื้อ คุณเขมไม่ได้บอกว่าไปพบใคร”
เอื้อสรุปเสียงเข้ม
“เอาเป็นว่า ติดต่อได้เมื่อไหร่ บอกเจ้านายคุณด้วยว่าให้มาช่วยคุณเกนหลงจัดงาน ตอนนี้คุณเกนหลง
เธอต้องรับผิดชอบทุกอย่างอยู่คนเดียว เขาควรมาทำหน้าที่ของคู่หมั้น ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป”
เอื้อวางสายไปเลย ด้วยความไม่พอใจ วิบูลย์ฟังเอื้อพูด แล้วก็เหวอไปเหมือนกัน ก่อนที่จะค่อยๆ
วางสายตามไปอย่างเบลอๆ
สมคิดนั่งอยู่ข้างๆ ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“คุณเอื้อจัดชุดใหญ่เลยสิ. เฮ้อ! แต่นายเราก็ทำตัวให้สมควรโดนด่า” วิบูลย์หันมาตั้งท่าจะแย้ง สมคิดรู้ทัน รีบพูดต่อ
“ก็จริงนี่ งานหมั้นตัวเองแต่หายไปไหนก็ไม่รู้ เป็นผมถ้ามีผู้ชายแบบนี้มาขอหมั้นกับลูกสาวหรือน้องสาว ผมก็โกรธ ดูสิ อยู่ๆก็หายไป ที่สำคัญ หายไปไหนก็ไม่มีใครรู้”
วิบูลย์คิดแล้วจึงพูดออกมา
“แต่ผมคิดว่า ผมรู้ว่าคุณเขมหายไปไหน?”

สมคิดหันขวับมาด้วยความสนใจ
เขมชาติกำลังนั่งทอดอารมณ์อยู่บนเก้าอี้ชายหาด ทันใดนั้นมีพนักงานเดินมาหาพร้อมโทรศัพท์ของโรงแรม
“คุณเขมชาติครับ มีโทรศัพท์ด่วนมาจากผู้ช่วยของคุณที่ชื่อคุณสมคิดครับ”
“คุณเอื้อฝากมาบอกแบบนี้ครับ” สมคิดพูดมาทางโทรศัพท์ “คุณเขมครับ ที่หายไปเนี่ย คุณจะไปตาม
หาคุณสุใช่มั้ยครับ?”
เขมชาติยืนยันหนักแน่น
“ที่ผมมาตามเขา เพราะเป็นความต้องการของคุณเกน ผมไม่ได้บอกใคร เพราะไม่อยากให้เรื่องมัน
ยุ่งยากวุ่นวาย ผมมาตามสุริยงกลับไปเป็นผู้ช่วยให้คุณเกน ตามที่เขาขอผมไว้”
สมคิด ส่ายหน้ เบื่อกับข้ออ้างของเขมชาติ

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 20/5 วันที่ 18 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3