อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6/4 วันที่ 3 เม.ย. 57
เขมชาติหันไปเห็นสุริยงกำลังจะตกจากบันได.....ในวูบนั้น เขาก็ลืมตัวชั่วขณะปล่อยให้ความเป็นห่วงหลุดรอดออกมาโดยไม่รู้ตัว “วดี ... .”เขมชาติรีบวิ่งเข้าไปหาสุริยงที่กำลังจะร่วงลงมา เขาพุ่งเข้าไปรับตัวสุริยงไว้ได้อย่างฉิวเฉียด ทั้งสองคนล้มลงที่พื้น!! เขมชาติเอาตัวกอดปกป้องสุริยงไว้ รีบหันมาถามสุริยงด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่า? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
สุริยงอึ้งไป...มองเขมชาติที่กำลังลูบหน้า จับแขนและถามตัวเองด้วยความเป็นห่วง แล้วก็ตอบอย่างงงๆ
วิบูลย์และสมคิดค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล หันมาเห็นภาพเขมชาติและสุริยงตรงหน้าก็อ้าปากค้างตะลึง เขมชาติเหลือบเห็นก็รู้สึกตัวปล่อยสุริยงทิ้งลงพื้น สุริยงงงหนักกว่าเดิม เขมชาติลุกพรวดขึ้นอย่างเสียฟอร์ม
เขมชาติทำเข้มใส่สมคิด วิบูลย์ “ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้มาช่วย แล้วมาทำอะไรกัน?”
สมคิด วิบูลย์ได้แต่อึกอัก ชายหนุ่มจึงหันมาหาสุริยง “ใช้มารยาตามถนัดอีกล่ะสิ ถึงได้เรียกมาได้ทั้งรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ นี่ถ้าปล่อยให้อยู่นานกว่านี้ คงจะเรียกผู้ชายมาได้ทั้งโรงงาน!!”
สุริยงหันขวับ มองตาดุ ทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บ สมคิดเห็นแล้วก็สงสารรีบแทรกเข้ามาช่วย
“ดะ เดี๋ยวครับ ..คือ คุณสุไม่ได้เรียกเราสองคนมาช่วยนะครับ” วิบูลย์พยักหน้า “เราแค่เดินมาทักทาย มาดูว่าทำไปถึงไหนแล้ว ก็แค่นั้นครับ”
"เดินมาดู ..."
ทั้งคู่รีบร้องตอบรับ “ครับ”
“งั้นก็ดูเสร็จแล้วนี่ รีบกลับไปได้ต่อได้แล้ว”
“แต่...” วิบูลย์มองห้องที่เละเทะมาก
“ไม่ต้องแต่..คุณมาช่วยผมเช็คด้ายชุดใหม่ที่เพิ่งมาลงด้วย” เขมชาติหันไปพูดกับสุริยง “ถ้าไม่เป็นอะไรก็ทำงานต่อได้ อย่าลืมวันนี้ต้องเสร็จ ถ้าไม่เสร็จ ไม่ต้องกลับ!!”
เขมชาติเดินออกไป สุริยงได้แต่ยืนงงๆ มองของที่เกลื่อนกลาดเต็มห้อง วิบูลย์เองก็หน้าจ๋อยๆ
“ผม...ขอโทษจริงๆครับ”
“วิบูลย์!!!”
“ค้าบบบบบบ ไปแล้วค้าบ”
วิบูลย์หันมามองสุริยงอีกครั้งด้วยความเสียใจ แล้วก็รีบเดินตามเขมชาติออกไป สมคิดยืนอยู่ที่เดิม เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดแขนของตัวเอง แล้วก็คิดๆ จะเดินตามไป แต่แล้วก็เดินกลับมาหาสุริยง
“ผมว่า...คุณสุพักสักแป๊บดีกว่านะครับ ล้างมือ ล้างตัวสักหน่อย ผมก็จะไปล้างเหมือนกัน .. เสร็จแล้วเดี๋ยวผมไปเอากาแฟมาให้”
สุริยงพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยๆ “ขอบคุณค่ะ”
มุมหนึ่งของโรงงาน สุริยงนั่งมองไปรอบๆ...สมคิดยื่นแก้วกาแฟมาให้
”ขอบคุณค่ะ”
สมคิดทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มองสุริยงที่นั่งเหนื่อยแล้วก็เริ่มเล่า “ผมรู้ว่าการเจอกันครั้งแรกของคุณกับคุณเขมมันไม่ค่อยจะน่าจดจำเท่าไหร่ .. ของผมก็ไม่ต่างกัน .. ตอนผมเจอคุณเขมครั้งแรก...ความรู้สึกของผมก็คือ ... ไอ้เด็กคนนี้มันบ้า!!”
สุริยงชะงักหันมา “บ้า...ยังไงคะ?”
“บ้า ที่กล้าไว้ใจผู้ชายแก่ๆ กับโรงงานเก่าๆ ที่กำลังจะเจ๊ง”
สุริยงแปลกใจ...สมคิดจึงเล่าต่อ “ตอนนั้นเขาเพิ่งกลับจากเมืองนอก ถ้าผมจำไม่ผิด พอจบตรี เขาก็ได้ทุนไปเรียนต่อทางด้านวิทยาศาสตร์สิ่งทอที่อเมริกา แล้วก็ไปได้คอนเนคชั่นเกี่ยวกับการทอผ้าสำหรับทำแอร์แบคในรถยนต์มาจากที่โน่น เขาก็กลับมาเพื่อหาโรงงานที่จะทำส่ง...และเขาก็เลือก...ผม...คนแก่ที่หมดไฟ”
สมคิด นึกย้อนไปในอดีต 5-6 ปีก่อน ตอนนั้นเขากำลังสิ้นหวัง “โรงงานผมกำลังจะเจ๊ง คุณไปหาที่อื่นเถอะ ผมทำให้คุณไม่ได้”
เขมชาติสมัยนั้นยังหน้าใส ไฟแรง ดวงตาเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งการทำงาน “คุณไม่ต้องทำอะไรผมทำเอง ผมมีตลาด มีสมอง ผมเรียนทางด้านนี้มาโดยตรง ผมต้องการแค่เครื่องจักรเท่าที่คุณมี ผมก็ทำผ้าส่งลูกค้าได้แล้ว คุณแค่เชื่อใจผม ให้ผมใช้เครื่อง แล้วเราจะรวยไปด้วยกัน”
สมคิดมองหน้าเขมชาติที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นอย่างครุ่นคิด
ในโรงงานเก่าของสมคิด เครื่องจักทอผ้าแบบเดิมๆ กำลังทอผ้าเต็มกำลัง มีคนงานแค่สองคนแต่งตัวบ้านๆ ทำงานตามสั่ง เขมชาติทำงานทุกอย่างอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ดูเครื่อง สั่งเครื่อง ดูผ้า จนกระทั่งทำเสร็จเป็นม้วนๆอย่างสวยงาม มีสมคิดคอยช่วยเหลือ และเฝ้าดูเขมชาติที่ทำงานอย่างหนัก ไม่หลับไม่นอน จนเป็นที่ยอมรับของลูกค้าต่างชาติ ลูกค้าที่มาเช็คคุณภาพผ้ายิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมกับส่งเอกสารให้เซ็นส่งมอบของ เขมชาติยิ้มกว้างรีบเซ็นและรับซองเช็คมาด้วยความภูมิใจ
เขมชาติมอบเช็คให้สมคิด เล่นเอาสมคิดช็อคเมื่อเห็นตัวเลข!!!
“สิบล้าน!!”
เขมชาติยิ้มกว้าง ”เชื่อผมหรือยัง...ว่าเราจะรวยไปด้วยกัน”
สมคิดพยักหน้ายิ้มรับ “ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ!!” สมคิดรีบเก็บเช็ค
“นี่แค่เริ่มต้น ผมยังไม่หยุดแค่นี้ เรามีลูกค้าในมืออีกเพียบ” เขมชาติส่งแก้วให้ สมคิดรับมา เขมชาติชนแก้ว “งานนี้รวยเละ!!!!”
เขมชาติยิ้มสะใจ แล้วยกแก้วดื่มฉลอง สมคิดยิ้มตามแล้วก็ถามด้วยความสงสัย
“คุณเขม..ผมสงสัย คุณจะเร่งทำงานหนักขนาดนี้ไปทำไม พ่อแม่ก็ไม่มีแล้ว แฟนก็ไม่เห็นจะมีสักคน”
เขมชาติชะงัก...แววตาเครียดลง “มี ผมเคยมีแฟน แต่เขาทิ้งผมไปแต่งงานกับคนรวย .. ตั้งแต่นั้นมาผมตั้งใจไว้ว่าผมจะต้องรวย...รวยมากๆ รวยจนเขาต้องหันมามองด้วยความเสียดายที่ทิ้งผมไป วันที่เขามาเจอผม เขาจะต้องเสียดาย..และเสียใจอย่างที่สุด!!”
เขมชาติพูดด้วยความแค้น สมคิดฟังด้วยความเข้าใจและเห็นใจ ....
สมคิดยิ้มนิดๆ ด้วยความเข้าใจเขมชาติ
”ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้น เป็นใคร .. แต่เขาเป็นแรงขับสำคัญที่ทำให้คุณเขมมีวันนี้”
สุริยงอึ้งไป... รู้ว่าเป็นตัวเอง
“ที่ผมเล่าให้ฟัง เพราะอยากให้คุณสุเข้าใจ กว่าคุณเขมจะมีวันนี้ได้ เขาต้องเจออะไรมามาก บางทีก็ดูเป็นคนใจร้าย ชอบหาเรื่องทำให้คนอื่นเสียใจ .. แต่ถ้าคุณสุผ่านด่านนี้ไปได้ คุณจะรู้ว่า..คุณเขมเป็นคนที่น่ารัก และรักลูกน้องมากๆ ผมเอาใจช่วย ขอให้คุณสุผ่านมันไปให้ได้นะครับ”
“บางทีสิ่งที่สุกำลังเจอ มันอาจจะไม่ใช่ด่านทดสอบที่มีไว้สำหรับคัดเลือกลูกน้อง .. แต่เป็นบทลงโทษก็ได้นะคะ”
สมคิดหันมามองหน้างงๆ
สุริยงพยายามยิ้ม “ขอบคุณคุณสมคิดมากนะคะ ... สำหรับกำลังใจ คุณบอกว่า..ผู้อำนวยการเป็นเจ้านายที่น่ารัก แต่สุคิดว่า..เขาโชคดีมากที่มีผู้ร่วมงานที่น่ารักกว่า อย่างคุณสมคิด สุขอตัวไปทำงานต่อนะคะ”
สุริยงลุกขึ้น แล้วก็เดินถือแก้วกาแฟกลับเข้าไปในโชว์รูม สมคิดได้แต่มองตามด้วยความเห็นใจ
อรทัย เกนหลง เอื้อ นั่งจิบชาอยู่ในสวน มีชั้นขนมวางอยู่ดูเก๋ไก๋
“อู้ยยย ระดับคุณเกนจะต้องไปทำงานทำไมคะ? ยิ่งเป็นงานเลขา ไม่เห็นจะน่าทำ ถึงจะเป็นเลขาของเขมชาติก็เถอะ ไม่สมศักดิ์ศรีเอาซะเลย” เกนหลงชะงักนิดๆ “อรว่า..ปฏิเสธคุณเขมแล้วมาเป็น “ผู้ช่วย” พี่เอื้อดีกว่าค่ะ”
เอื้อมองหน้าอรทัยอย่างงงๆ เหรอ?
เกนหลงตอบยิ้มๆ “ขอบคุณที่ชวนนะคะ..” อรทัยยิ้มแฉ่ง “แต่เกนคงทำไม่ได้หรอกค่ะ เพราะถ้าพี่เอื้อต้องการผู้ช่วยจริงๆ คงจะเลือก “คุณสุ” มากกว่า”
เอื้อหันมาทางเกนหลงแล้วยิ้มให้เธอ หญิงสาวเองก็หันมามองหน้าตอบ แบบรู้กันสองคน ทำให้อรทัยสะดุดกึก
“สุ ... สุไหนคะ?”
“สุริยง รัตนชาติ ค่ะ..”
อรทัยชะงักนิดๆ “คุณเกนรู้จักมัน...” เอื้อมองหน้า อรทัยลดความแรงลงนิดนึง “เอ่อ สุริยงน่ะค่ะ รู้จักได้ยังไงคะ?”
“เกนเจอที่บริษัทเขมค่ะ ตอนนี้คุณสุเป็นเลขาให้เขมอยู่ค่ะ”
อรทัยชักสีหน้า แปลกใจ ระคนไม่พอใจขึ้นมาทันที
เอื้อเสริม “ใช่.. และเกนพูดถูก ถ้าพี่เลือกได้ พี่ก็อยากให้หนูเล็กมาเป็นผู้ช่วยพี่...ส่วนเกนก็เหมาะจะเป็นเลขาให้เขมชาติ..จับคู่กันแบบนี้..เหมาะสมที่สุดแล้ว”
อรทัยกรอกตา..อย่างเซ็ง
เกนหลงตัดบท “เกนขอตัวไปพักที่ห้องก่อนนะคะ เจอกันในงานเลี้ยงตอนเย็นค่ะ“
เกนหลงยิ้มให้อรทัยและเอื้อ แล้วลุกออกไปจากโต๊ะ
“อรก็ไปพักบ้างดีกว่า“
เอื้อรีบดักคอ “เดี๋ยว!” อรทัยชะงัก “อย่าคิดนะว่าพี่ไม่รู้ว่าเรากับพี่อัม คิดจะทำอะไรกัน”
อรทัยยิ้มไม่แคร์ “รู้ก็ดีแล้วค่ะ จะได้ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่! และสิ่งที่อรกับพี่อัมคิดไว้ ก็ยังไม่หมดแค่นี้นะคะ...ยังมีอีกเพียบ เตรียมเซอร์ไพรส์ได้เลย”
อรทัยยิ้มร่าเริงเดินไปอย่างไม่แคร์ เอื้อส่ายหน้า...สุดจะเซ็ง
เกนหลงกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องพัก พลันได้ยินเสียงคนคุยกันแว่วเข้ามา
“นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากคุณอัมพิกา สำหรับผลการตัดสินเมื่อตอนบ่าย”
เกนหลงชะงักกึก..ค่อยมองหาต้นเสียง จนเห็นอัมพิกานั่งหันหลังอยู่ ข้างๆ เป็นพิธีกรแข่งขันทำอาหารและมีเชฟยืนอยู่ตรงข้าม
อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 6/4 วันที่ 3 เม.ย. 57
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตีละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3