@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8 วันที่ 4 เม.ย. 57

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8 วันที่ 4 เม.ย. 57

“แต่เกนก็กำลังจะไปทำงานกับคุณเขมชาตินี่”
“ไปเป็นลูกน้องนะคะ ไม่รู้ว่าทำงานด้วยแล้วจะดุเกนเหมือนดุคุณสุหรือเปล่าแต่ถ้าดุมากๆเกนจะลาออกให้ดู”

“ไม่ได้นะ เกนต้องทำดีๆ แล้วหนูเล็กจะได้ลาออกมาทำงานกับพี่ไง” เอื้อยิ้มอ้อน “ช่วยๆกันนะ..นะ”

เกนหลงหัวเราะ “พี่เอื้อนี่แอบร้ายนะคะ”

เอื้อกับเกนหลงหัวเราะขำกัน แล้วเกนหลงก็นึกขึ้นได้ “เอ้อ..คุยเรื่องคุณสุแล้วก็นึกได้...เกนมีข้อสงสัยอย่างหนึ่งค่ะ.. เกนอยากรู้ว่า..คุณสุเป็นถึงภรรยาของคุณพ่อพี่เอื้อ ทำไมยังต้องมาทำงานเป็นเลขาให้เขมด้วยคะ?”


เกนหลงถามตรงๆ และรอฟังคำตอบด้วยความอยากรู้

รถของวิบูลย์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านสุริยง หญิงสาวกำลังลงจากรถแล้ววิบูลย์ก็พูดไล่หลัง

“พรุ่งนี้ผมมารับสักเจ็ดโมงเช้านะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้สุไปเองได้ค่ะ”

“ไม่ได้ครับ คุณเขมกำชับให้ผมรับส่งคุณสุจนกว่าจะได้รถ และก็ต้องรับส่งให้ถึงที่ไม่ให้คนอื่นมาปาดหน้า จะได้สมกับที่สงบศึกกันแล้ว” สุริยงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “คุณสมคิดบอกนะครับ ว่าคุณสุกับคุณเขมจับมือประกาศสันติภาพ ดีกันแบบนี้ก็ไม่ลาออกแล้วใช่ไหมครับ?”

วิบูลย์มารายงานผลที่บ้านเขมชาติ

“ยังคิดจะลาออกอยู่อีกหรือ?” เขมชาติถาม

“ครับ ผมถามย้ำตั้งหลายรอบ คุณสุก็ยังยืนยันว่าจะออก” วิบูลย์ยืนยันคำเดิม “อ้อ..ส่วนเรื่องรับ – ส่งคุณสุ ตอนนี้คุณเอื้อ ลูกชายเจ้าสัวส่งคนรถมาคอยรับส่ง ตอนแรกคุณสุก็จะไปกับรถตู้ แต่ผมบอกว่าถ้าผมไม่ได้ไปส่งเอง คุณเขม เล่นงานผมหนักแน่ คุณสุก็เลยใจอ่อนบอกให้รถตู้กลับไปครับ”

“ดีมาก..แล้วก็ทำตามที่ผมสั่ง รับส่งทุกวันจนกว่าจะได้รถ”

“ครับ..คุณเขมครับ ที่คุณเขมให้ผมทำขนาดนี้เพราะไม่อยากให้คุณสุลาออกใช่ไหมครับ แสดงว่า..คุณเขมเริ่มเห็นฝีมือของคุณสุแล้วใช่ไหมครับ” วิบูลย์ถามด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ก็คงงั้นมั้ง .. เห็นทั้งคุณ ทั้งคุณสมคิดปลื้มกันนักหนา นานๆจะเจอคนมีความสามารถจะปล่อยให้ออกไปได้ยังไง”

วิบูลย์ยิ้มดีใจที่เขมคิดได้ แต่หารู้ไม่....เขมชาติยังพูดไม่จบ

ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ได้ยินคนเดียว “ถ้าปล่อยให้ลาออก มันก็จบง่ายเกินไป”

เขมชาติกัดฟันพูดด้วยความจงชัง ... และครุ่นคิดว่าจะทำยังไงไม่ให้ลาออก

ส่วนที่บ้านสุริยง เอื้อกำลังตอบสุริยงอย่างมั่นใจ “ง่ายสิ ในเมื่อคุณกำลังลาออกจากบริษัทคุณเขม คุณหางาน ผมรับคุณเข้าทำงาน ใบสมัครก็ไม่ต้องกรอก เริ่มงานได้เลย ไม่เห็นยาก”

สุริยงวางแก้วลงตรงหน้าเอื้อ “ถึงจะไม่ยาก แต่ก็ไม่อยากทำค่ะ เรื่องมรดกของนายสองคนก็ยังไม่เรียบร้อย ตั้งแต่วันที่คุยกับคุณอัม คุณอร ไปครั้งที่แล้ว ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า พยายามจะนัดทนายความก็ไม่อยู่ตลอด ถ้าฉันโผล่ไปทำงาน มีหวังธนาคารแตก”

เอื้อถอนใจ ด้วยความเสียดาย “เฮ่ออออ ไม่เข้าใจจริงๆ..ทำไมคุณเขมถึงได้ปล่อยให้เลขาอย่างคุณหลุดมือ”

สุริยงยิ้มๆ “คงเป็นเพราะอีกไม่นานคุณเกนหลงก็จะมาเริ่มงานมั้งคะ ตอนนั้นฉันก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป”

เช้าวันต่อมาที่ห้องทำงานเขมชาติ

“เกนมาเป็นเลขาให้เขมไม่ได้แล้วค่ะ” เกนหลงพูดอย่างหนักแน่นทำให้เขมชาติถึงกับงันไป

“ทำไมล่ะครับ? กะ..เกิดอะไรขึ้น?”

“เกนไม่อยากทำให้คุณสุต้องเดือดร้อน”

เขมชาติถึงกับลุกพรวดมาหาเลย “เดี๋ยวก่อนนะครับ..การที่คุณมาเป็นเลขาผม เขาจะเดือดร้อนยังไง”

“เดือดร้อนสิคะ เพราะคุณสุไม่ได้มรดกจากเจ้าสัว คนที่ได้คือลูกแฝด แต่เรื่องมรดกก็ยังไม่เรียบร้อย คุณสุต้องทำงานหาเงินดูแลทุกคนในครอบครัว การที่เกนมาเป็นเลขา คุณสุอาจจะไม่พอใจ ก็เลยขอลาออก แต่ถ้าเกนไม่มาทำ คุณสุก็อาจจะไม่ลาออก ครอบครัวเขาก็จะไม่เดือดร้อน”

เขมชาติอึ้ง “ใครบอกคุณเรื่องลาออก แล้วใครบอกคุณเรื่องมรดก”

“เกนถามพี่เอื้อเรื่องมรดก แล้วก็ถามคุณสมคิดกับคุณวิบูลย์เรื่องลาออกค่ะ”

เขมชาติหันหลังให้เกนหลงแล้วก็ชักสีหน้าให้กับความจุ้นจ้านของพวกที่ชอบให้ข้อมูลชาวบ้าน เขาข่มอารมณ์ คิด หาทางออก.. แล้วเขมชาติก็คิดแผนร้ายได้สำเร็จ ... ชายหนุ่มยิ้มนิดๆที่มุมปาก ฮึๆ

สุริยงขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “ผู้อำนวยการจะให้ดิฉันทำอะไรนะคะ?”

เขมชาติกับสุริยงยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของสุริยงด้านหน้าห้อง เขมชาติทำทีเป็นมองซ้ายมองขวา

“คุยตรงนี้ไม่ปลอดภัย.. มาทางนี้ดีกว่า”

เขมชาติจับมือสุริยงมั่บ ลากเข้าไปที่มุมหนึ่ง ซึ่งลับตาคนทันที สุริยงตกใจ แต่ไม่ทันไหวตัวก็ถูกลากเข้ามุมไปเสียแล้ว

ส่วนเกนหลงนั่งรออยู่ในห้องทำงานเขมชาติด้วยความร้อนใจ

เขมชาติลากแขนสุริยงเข้ามาในมุมลับ ที่มีพื้นที่จำกัด ทั้งสองคนต้องเข้ามาเบียดอยู่ด้วยกัน ทำให้สุริยงพยายามบิดมือออก และถอยห่างทิ้งระยะ แต่หลังก็ชนเข้ากับกำแพงถอยได้ไม่มาก

“ดิฉันว่า คุยข้างนอกดีกว่านะคะ” สุริยงจะเดินออกไป”

เขมชาติคว้ามือไว้ ไม่ยอมให้เดินออก “ไม่ได้” เขาดึงสุริยงกลับมาจนร่างแทบจะแนบกัน “เรื่องนี้ ลับสุดยอด ออกไปคุยข้างนอกไม่ได้ เดี๋ยวคุณเกนได้ยิน ผมต้องแย่แน่ๆ นะ..นะ.. คุยแป๊บเดียว ไม่นานจริงๆ” เชมชาติอ้อน

สุริยงหันหน้ามาก็หน้าเกือบจะติดกัน จำต้องหันหน้าหนี “งั้นก็รีบๆพูดมาเถอะค่ะ”

เขมชาติยิ้มร้าย แล้วก็ออดอ้อนต่อ “ตอนนี้คุณเกนเข้าใจผิด คิดว่าคุณลาออกเพราะผมชวนเขามาเป็นเลขา คุณเกนเลยปฏิเสธไม่มาทำงานกับผม”

สุริยงลืมตัวหันขวับมา เจอหน้าเขมชาติระยะใกล้ก็ตกใจ รีบหันกลับอีกที

“แต่ผมไม่ยอม ผมรอวันที่จะได้อยู่ใกล้ชิดเขา ได้มีโอกาสเรียนรู้กันและกันมานานแล้ว ผมจะไม่ยอมให้โอกาสหลุดมือ...คุณต้องช่วยผมนะ”

“ผู้อำนวยการจะให้ดิฉันช่วยอะไรคะ?”

“ทำยังไงก็ได้ให้คุณเกนยอมทำงานกับผม!!!”

สุริยงคิด...ทำไงดี?

“นะ...นะ..ช่วยผมหน่อยนะ ช่วยพูดให้เขาสบายใจ..ว่าเขาไม่ได้เป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณต้องลาออกผมขอร้องล่ะนะ” ชายหนุ่มคว้ามือของเธอมากุมไว้ “นะๆ.. คุณคนเดียวที่จะเปลี่ยนใจคุณเกนได้ ช่วยผมหน่อยนะ..นะ..คิดว่าช่วย....ในฐานะเพื่อนก็ได้!!”

สุริยงพยายามบิดเอามือออกจากการโดนจับกุม แล้วก็ตัดบท “ดิฉันจะลองพยายามดู...แต่ไม่รับปากนะคะ ว่าจะทำสำเร็จหรือเปล่า” สุริยงเบี่ยงตัวเดินออกไปเลย

เขมชาติมองตาม...จิกตาร้าย..ฮึ...แล้วก็ยอมใจอ่อนช่วยจนได้ เขมชาติยิ้มพอใจแล้วก็เดินตามไป

เกนหลงดักคอ “เขมบังคับให้คุณสุมาพูดหรือเปล่าคะ?”

สุริยงยิ้มๆ “ผู้อำนวยการไม่ได้บังคับ ดิฉันมาชี้แจงด้วยความเต็มใจค่ะ คุณเกนหลงไม่ต้องกังวลเรื่องดิฉันนะคะ การที่คุณมาเป็นเลขาคุณเขม ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ดิฉันลาออก”

เกนหลงมองหน้าเขมชาติ เขมชาติยักไหล่... “ไม่ได้บังคับจริงๆ” เกนหลงจึงหันมาถามต่อ

“แล้วคุณสุลาออกเพราะอะไรคะ?”

เขมชาติหันมาฟังคำตอบด้วย .. สุริยงปรายตามาทางเขมชาตินิดๆก่อนจะตอบ

“เหตุผลส่วนตัวค่ะ”

“แล้วมีงานใหม่หรือยังคะ ?”

“ยังไม่มีค่ะ”

“งั้นเกนไม่ให้ออก!” สุริยงชะงัก เขมชาติหันมาทางเกนหลงเช่นกัน “ในเมื่อคุณสุต้องทำงานดูแลทุกคนในครอบครัวแล้วจะลาออกไปตกงานทำไมคะ? เกนไม่ยอมถ้าคุณสุลาออก..เกนจะไม่มาทำงาน”

เขมชาติหันขวับมาทางสุริยงส่งสายตาขอความเห็นใจมาทันที

“เอ่อ..คุณเกนคะ..แต่”

“ไม่ต้องแต่ค่ะ...ถ้าอยากให้เกนมาเป็นเลขาเขม คุณสุก็ห้ามลาออก” เกนหลงยื่นคำขาด สุริยงหันมาทางเขมชาติ...เขมชาติมองสุริยงพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน “สุริยง ... “

“เขมห้ามพูดอะไรทั้งนั้นค่ะ ให้คุณสุเป็นคนตัดสินใจเอง ห้ามชี้นำ”

เกนหลงดักคออย่างรู้ทัน เขมชาติจำต้องเงียบ..มองหน้าสุริยงพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์...สุริยงมองหน้าเขมชาติพอเห็นสายตาเว้าวอนก็ชะงักคิด เป็นการต่อสู้กันทางสายตา เขมชาติพยายามสื่อความนัยทางสายตาสุดๆ และสุดท้ายสุริยงก็ตัดสินใจ

“ก็ได้ค่ะ ... ดิฉันไม่ลาออกก็ได้ค่ะ.....”

“เยส!!!!” เขมชาติลืมตัวสะใจที่เอาชนะวดีได้แค่ใช้สายตาเท่านั้น ...พอเกนหลงหันมาเขาก็รีบวางมาดตามเดิม “คือ..ผมดีใจที่ผมจะได้คุณมาเป็นเลขาก็เลยออกนอกหน้ามากไปหน่อย”

เขมชาติรีบถลาเข้ามาหาเกนหลงแล้วก็นั่งโอบออดอ้อนต่อหน้าสุริยง “อย่าลืมสัญญานะครับคุณเกน..สุริยงไม่ลาออกแล้ว คุณต้องมาเป็นเลขาให้ผมนะ..นะ..นะ”

สุริยงต้องหลบตาหนี เกนหลงยิ้มรับ “โอเคค่ะ ... คุณสุห้ามเปลี่ยนใจ พอเกนมาทำงานแล้วแอบลาออกไม่ได้นะคะ เกนจะไปตามถึงบ้านเลย“

เขมชาติรีบตีขลุมทันที “สุริยงเขาเป็นคนรักษาคำพูด เขาบอกไม่ออก ก็คือไม่ออก” เขมชาติหันมาถามสุริยง “.. ใช่ไหม?”

สุริยงมองหน้า ไม่ตอบเขม แต่หันมาทางเกนหลง “คุณเกนหลงไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉันจะไม่ไปไหนจนกว่าคุณจะสบายใจ”

เขมชาติยิ้มสะใจ แล้วก็หันมาทางเกนหลงจับมือเธอไว้ “เห็นไหม..คุณมาเป็นเลขาให้ผม ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักหน่อย จู่ๆมาบอกยกเลิกตกใจหมดเลย แบบนี้ต้องปลอบใจ วันจันทร์ต้องมาเริ่มงานเลยนะครับ”

อ่านละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ตอนที่ 8 วันที่ 4 เม.ย. 57

ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทประพันธ์ : ทมยันตี
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันบทโทรทัศน์ : ณัฐิยา ศิรกรวิไล
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันกำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉันผลิต : บ. ละครไท จำกัด โดย : หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครเรื่อง อย่าลืมฉัน ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น.
ติดตามชมได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3